Ημουν και είμαι της άποψης ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια  να σπαταλά πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για το Μακεδονικό  . Η χώρα έχει άλλες προτεραιότητες και άλλους κινδύνους .Πρέπει να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τους λοιπούς γείτονες της για να μπορεί απερίσπαστη να ασχοληθεί με τον πραγματικό  εξ ανατολών κίνδυνο και τα μεγάλα εσωτερικά της ζητήματα .Είναι θέμα προτεραιοτήτων λοιπόν.

Και εδώ σταματούν οι συγκαταταβάσεις .

Γιατί η συμφωνία των Πρεσπών  ικανοποιεί τα ελάχιστα των Ελληνικών θέσεων .Λύνει το ονοματολογικό ,ανοίγει όμως  ζητήματα ιθαγένειας και γλώσσας και ίσως στο μέλλον να αποδειχθεί ότι δημιούργησε  περισσότερα προβλήματα από ότι έλυσε.    .

Δεν ήταν η Ελλάδα η επισπεύδουσα  ,άλλοι καίγονταν  για  μια συμφωνία και είναι απορίας άξιο τι και ποιος διαπραγματεύτηκε .Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι «τόσοι είναι ,αυτά κατάφεραν»  .Μια άλλη απάντηση είναι ότι  η  συγκατάθεση σε μια κακή συμφωνία είναι το αντάλλαγμα για την στήριξη που παρείχαν και παρέχουν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι  στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ .Αλλωστε ,όπως λένε ,η συμφωνία όπως υπογράφηκε ήταν η Αμερικανική πρόταση εδώ και 10 χρόνια.                                                                                                 Δεν έχω καμία φοβία μήπως με χαρακτηρίσουν εθνικιστή .Ξέρω καλά ότι δεν είμαι .Αγαπώ όμως τον τόπο μου και δεν μ αρέσει να χαρίζω τα σύμβολα και την ιστορία του σαν να ήταν κληρονομιά μου .Η μάλλον …επειδή είναι κληρονομιά μου .

Λένε ότι κάποιες φορές οι συμβιβασμοί θέλουν γενναίους. Συμφωνώ .Μακάρι να ήταν έτσι και σε αυτή την περίπτωση  .Εχω την εντύπωση όμως  ότι ο παρόν συμβιβασμός απαιτεί «χρήσιμους».