Πέρασαν οχτώ μήνες από τότε που έμπρακτα ξεκίνησε το πρώτο  ουσιαστικό πείραμα πολιτικής συναίνεσης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Οι εταίροι, εκόντες-άκοντες και προβάλλοντας ο καθένας τις δικές του αντιστάσεις, συνήθως αντιστρόφως ανάλογες του εκλογικού μεγέθους ενός εκάστου, κατασκεύασαν αυτό το ιδιότυπο και χοντροκομμένο μείγμα πολιτικής συγκυβέρνησης. Οι δύο προφανέστεροι σκοποί, ήταν οι εξής:

.

1-    Η διάσωση της χώρας οριακά, κυρίως μέσω της οικονομικής  βοήθειας εκ μέρους των δανειστών.

.

2-    Ο καθορισμός για τη συνέχεια των προϋποθέσεων άσκησης μιας άλλης πολιτικής, που βήμα-βήμα και με την απαραίτητη  προβλεπτικότητα που τόσο έλειψε, θα οδηγήσει στην εκκίνηση της ανάπτυξης στην οικονομία και στην κοινωνική προστασία.

.

.

Κι αν ο πρώτος στόχος για την ώρα επιτεύχθηκε, για την υλοποίηση του  δεύτερου πρέπει να ζυγιστούν και να ισχύσουν καινούργια προαπαιτούμενα. Μερικά τέτοια είναι:

.

n  Η συναίνεση να σταματήσει να είναι απλώς η συγκολλητική ουσία  προ των αδιεξόδων και να οριστεί εκ νέου ως ο μοχλός πολιτικής για τα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε να μην υπάρχει ως μείγμα πολιτικής συνύπαρξης, αλλά να αποτελεί οργανωμένο πλαίσιο θεσμικής και οικονομικής συνοχής.

.

n  Η αναβάθμιση της κυβέρνησης με συμμετοχή σ’ αυτήν των οιονεί  επαρκών και αποτελεσματικών προσώπων, κατά προτίμηση εξωκοινοβουλευτικών, δίχως τις κουτοπονηριές που  χαρακτήρισαν και τους τρεις συγκυβερνώντες στην πρώτη φάση.

.

n  Η επανεκκίνηση, κατ’ αρχήν των Δημοσίων Επενδύσεων, που  αποτελούν και τον πρώτο τροφοδότη των Ιδιωτικών. Η  γραφειοκρατική διευθυντική νομενκλατούρα, σε σημαντικό  ποσοστό ανεύθυνη και φοβική και διαβλέπουσα φαντασιακά  οικονομικά σκάνδαλα πίσω από κάθε αναπτυξιακή πρόταση, σκοπίμως κωλυσιεργεί καταστρατηγώντας κείμενες νομοθεσίες,   οχυρωμένη πίσω από τα αναχώματα της λοιπής γραφειοκρατίας. Απλώς μια ματιά αρκεί, στην έκδοση αποφάσεων σημαντικών αναπτυξιακών Δ/νσεων σε παραγωγικά Υπουργεία, όπως αυτό της Αγροτικής Ανάπτυξης ή των Δημοσίων Έργων, για να αντιληφθεί κανείς σε ποια και πόση υστέρηση κοινοτικών κονδυλίων οδηγεί η  κουτοπόνηρη αβελτηρία της Δ/νουσας γραφειοκρατίας.

.

n  Η σαφής και οριστική αναδιάταξη του χυλώδους πολιτικού και  κομματικού τοπίου, με τον σχηματισμό πιο ευέλικτων μα και  συνάμα συνεκτικότερων κομμάτων. Δείτε, π.χ., πώς αντιμετωπίζεται αμοιβαίως η συνύπαρξη Μόντι- Μπερσάνι και πώς ορθώνουν τα κοινά τους φράγματα ενάντια στους φασίζοντες καταστροφείς Μπερλουσκόνι και Πέπε Γκρίλο, και θα καταλάβετε.

.

n  Η οριοθέτηση νέων κανόνων Κράτους Δικαίου και η  τοπογράφηση των πλαισίων του σημερινού αστικού πεδίου, πιθανόν να συντελέσει σε μιαν ιεράρχηση δομημένων στόχων και  προτεραιοτήτων. Αναφορικά μ’ αυτή, η ατομική αυτογνωσία και  η συλλογική συνευθύνη, θα καθορίσει το εύρος αυτών των  προτεραιοτήτων.

.

Θυμάμαι ακόμα τα πορίσματα της επιτροπής Σπράου, της πρώτης τετραετίας Σημίτη. Έμειναν ανεφάρμοστα, διατηρώντας και σήμερα ακέραιη την επιστημονική τους προβλεπτικότητα. Οι ντίλιγκερ του  παρασιτισμού, κομματικού και κοινωνικού, όπως κι αλλού έτσι κι εκεί, έδρασαν με ακρίβεια σπείρας. Και μια και ξαναθυμήθηκα τις πρώτες χρονιές της διακυβέρνησης Σημίτη, θα τελειώσω με το πώς ο ίδιος τότε είχε ορίσει την Κεντροαριστερά. Είχε πει πως είναι εκείνη η πολιτική υπόσταση, που συμπυκνώνει, χωρίς να διαγράφει, τις πορείες της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ριζοσπαστικού Κέντρου. Η προγραμματική ενότητα της Κεντροαριστεράς απερρίφθη χωρίς  επαίνους από την τότε ηγεσία Κωνσταντόπουλου στον ΣΥΝ. Μόνον ο  Μ. Παπαγιαννάκης χαμογέλασε θετικά υπαινικτικά στην πρόταση  Σημίτη, αλλά κι αυτός σήμερα δεν είναι στη ζωή.

.

Παρεκτός κι αν η καθήλωση βολεύει στην διαχρονικότητα πελατειακών ξεπερασμένων λογικών. Πώς το ’λεγε ο Αλεξανδρινός για τους βαρβάρους;  «… ήσαν μια κάποια λύσις».

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.