Έχουμε ως δεδομένη πλέον την απόφαση του συντονιστικού οργάνου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗΣΥ) να προχωρήσει σε μία συνδιάσκεψη στο τέλος του Ιουνίου, ώστε να διατυπωθεί είτε μία πρόταση οργάνωσης ιδρυτικού συνεδρίου ενός νέου και ενιαίου προοδευτικού κόμματος είτε μιας συμπαράταξης των κομμάτων και των κινήσεων, που την συγκροτούν. Από τις συζητήσεις, που διεξάγονται, και τις δημόσιες δηλώσεις παραγόντων του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΔΗΣΟ εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι ηγεσίες των δύο αυτών κομμάτων προτιμούν την συμπαράταξη κομμάτων και όχι την εξ αρχής ίδρυση ενός νέου και ενιαίου κόμματος με νέο μητρώο μελών, εκλογή οργάνων και ηγεσίας από την βάση. Υπάρχουν βέβαια και πιο ακραίες και συντηρητικές προτάσεις, όπως αυτή που διατυπώθηκε από τον Κώστα Σκανδαλίδη, δηλαδή της ενδυνάμωσης του ΠΑΣΟΚ, αφού, όπως τόνισε, η διάλυση του κόμματος αυτού, εντός ενός νέου κόμματος, δεν μπορεί να αποφασισθεί καν από ένα συνέδριο, αλλά απαιτείται δημοψήφισμα των μελών και ψηφοφόρων του.
Μένουν λοιπόν, ως μόνη συνιστώσα της ΔΗΣΥ που στηρίζει με επιμονή την προοδευτική λύση της συγκρότησης ενός νέου και ενιαίου κόμματος με αυτοδιάλυση εντός αυτού όλων των κομμάτων και κινήσεων του χώρου, οι Κινήσεις Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία, συνεπικουρούμενες τελευταίως από τη ΔΗΜΑΡ. Την ίδια λογική πρεσβεύουν από την αρχή της συγκρότησής τους η Ώρα Αποφάσεων και οι Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς, ενώ στη λογική αυτή φαίνεται ότι προσχωρεί και το Ποτάμι.
Το σκηνικό, που στήνεται αυτές τις ημέρες, φαίνεται ότι είναι κατά σειρά: (α) η συνδιάσκεψη της ΔΗΣΥ στο τέλος Ιουνίου 2017, (β) συνέδρια των κομμάτων και κινήσεων της ΔΗΣΥ το φθινόπωρο 2017, ώστε να αποφασίσουν ποια μορφή προτιμούν, και (γ) αναλόγως με τις αποφάσεις των συνεδρίων, οργάνωση ιδρυτικού συνεδρίου ενός πολυκομματικού φορέα στις αρχές του 2018. Θα τολμούσα να πω: πολύ φασαρία και πολύς κόπος για να καταλήξουν πάλι στην εκκίνηση. Δηλαδή στη δημιουργία μίας νέας πολυκομματικής ΔΗΣΥ, αγνοώντας την απόφαση του συνεδρίου 2015 του ΠΑΣΟΚ.
Το εύλογο ερώτημα, που αναφύεται είναι: τι νέο θα προσδώσει όλη αυτή αλληλουχία γεγονότων; Από τη δημοσκοπική καθίζηση της ΔΗΣΥ ένα και μόνο συμπέρασμα εξάγεται: οι προοδευτικοί πολίτες απεχθάνονται τους κομματικούς μηχανισμούς, που αποτελούν απολιθώματα ενός απαξιωμένου παρελθόντος. Ενός παρελθόντος, που χαρακτηρίζεται πλέον (ίσως αδίκως) από τον κρατισμό, την αναξιοκρατία, την γιγάντωση του Κράτους, την απέχθεια προς την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις και την προσήλωση στην επιδοματική πολιτική. Ουδείς μπορεί να λησμονήσει σημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία στο παρελθόν πρωτοστάτησαν στους αγώνες εναντίον των μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό και στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η εκ μέρους των ΠΑΣΟΚ και ΚΙΔΗΣΟ μετάθεση της μόνης προοδευτικής και ελπιδοφόρας λύσης στις ρωμαϊκές καλένδες δείχνει τις φοβίες, που διακατέχουν τις ηγεσίες τους, για απώλεια των πρωτείων. Ποιων πρωτείων όμως; Εκείνων της διατήρησης ενός ποσοστού της τάξης του 5-6% του εκλογικού σώματος και της διατήρησης 15 εδρών στο Κοινοβούλιο με μία κρατική επιχορήγηση, που θα τους επιτρέπει να διατηρούν τους κομματικούς μηχανισμούς; Αν αυτές είναι οι φιλοδοξίες τους, τότε κρίνονται ανεπαρκείς για το ρόλο, που οι ιστορικές στιγμές τους καλούν να παίξουν.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την επαλήθευση ή διάψευση αυτών των ενδείξεων. Έως τότε, όμως, η Ώρα Αποφάσεων και το Ποτάμι, με την συμμετοχή των Μεταρρυθμιστών της Αριστεράς και όσων άλλων πιστεύουν στις διακηρύξεις για ίδρυση ενός νέου και ενιαίου προοδευτικού κόμματος (όπως η ΔΗΜΑΡ, οι Κινήσεις Πολιτών και δυνάμεις εντός του ΠΑΣΟΚ), θα πρέπει να συγκροτήσουν οργανωτική επιτροπή προσωπικοτήτων, η οποία θα καταρτίσει τον οδικό χάρτη προς το ιδρυτικό συνέδριο και την εν συνεχεία εκλογή αρχηγού από την βάση. Εύχομαι ολόψυχα στην πορεία να προσέλθουν και εκείνοι, που σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε αυτές τις λογικές της σταδιακής προσέγγισης της μοναδικής προοδευτικής λύσης. Ας προσέξουν, όμως, διότι μία παράφραση του Παράδοξου του Ζήνωνος (5ος αι. π.Χ.) μας λέει ότι αν κάθε χρόνο διανύεις τη μισή απόσταση, που σε χωρίζει από τον στόχο, τότε ουδέποτε θα φθάσεις σε αυτόν.