Μετά και την βίωση της παρούσας και τελευταίας, κατά την γνώμη μου, περιόδου πολιτικού ανορθολογισμού, αμοραλισμού και αναλφαβητισμού του πολιτικού μας συστήματος, που εξέφρασε κατά ακραίο τρόπο η κυβέρνηση Τσίπρα, η πολιτική ζωή του τόπου αρχίζει να αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κι αν στην παρούσα στιγμή είναι δυσδιάκριτα και αποσπασματικά, στο κοντινό μέλλον θα είναι αυτά που θα καθορίζουν τον λόγο, την σκέψη και την δράση των κομμάτων. Ο παλιός πολιτικός κόσμος όχι μόνο ως προς τα πρόσωπα αλλά και ως προς τον τρόπο σκέψης θα αφήσει τη θέση του σε μια νέα φουρνιά ανθρώπων, που θα μπορούν να βλέπουν το παρόν και το μέλλον μακρυά από στερεότυπα και ιδεοληψίες. Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το σημερινό αριστεροδεξιό μόρφωμα κατά μίαν έννοια αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη ή το αναγκαίο κακό προκειμένου η κοινωνία να θάψει – με οδύνη είναι αλήθεια – την υπέργηρη πολιτική σκέψη και να γεννήσει το νέο που με τη σειρά του θα πάρει την σκυτάλη για να καλύψει την χαμένη απόσταση. Και όσο πιο γρήγορα θα ενταφιάζεται το παλιό και θα γεννιέται το νέο τόσο οι διέξοδοι θα γίνονται πιο ευκρινείς και οι πρωτοβουλίες για το αυτονόητο θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα δεν αφήνουν περιθώρια για ολιγωρίες, αγκυλώσεις και στεγανά. Δεν επιτρέπουν την επανάληψη της παρωχημένης ρητορικής των κομμάτων που προτάσσουν στην πολιτική τους δράση τη διάκριση αριστεράς δεξιάς, όταν μάλιστα την καταργούν στην πράξη (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) ή (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Η κοινωνία θα πρέπει να συμμετέχει στις αποφάσεις με τη δημιουργία δημοκρατικών θεσμών, να επιλέγει ελεύθερα τους εκπροσώπους που θα οδηγήσουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο στις καλύτερες λύσεις και να ανακτήσει την χαμένη αξιοπρέπεια των μελών της. Εκείνο που κατέδειξε η απερχόμενη εποχή είναι ότι ο τόπος δεν έχει ανάγκη από χαρισματικούς ηγέτες, είτε πραγματικούς είτε γιαλαντζί, αλλά από μία πολιτική τάξη η οποία θα μπορεί να έχει την αίσθηση και το βάρος της ευθύνης που φέρει απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία. Μια τάξη που θα μπορεί να συνεννοείται στις δύσκολες στιγμές και θα παίρνει αποφάσεις με βάση το συμφέρον της χώρας. Ο λαός θα πρέπει να νιώθει ασφαλής απέναντι στους σαλτιμπάγκους της πολιτικής κάτι που μόνο η δημιουργία θεσμών αλλά και ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα μπορούν να εξασφαλίσουν.

Στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, το διακύβευμα δεν θα πρέπει να είναι, και δεν θα είναι η ρητορική δεινότητα, οι μαγικές λύσεις, οι διανοητικές και λεκτικές ακροβασίες, τα ιδεολογικά τείχη, που χρησιμοποιούνται μόνο για να παραπλανήσουν και να προσπεράσουν τα πραγματικά προβλήματα, αλλά θα είναι το καθαρό βλέμμα και οι αποτελεσματικές προτάσεις. Με μια λέξη η αλήθεια. Οι διαδικασίες στο χώρο του κέντρου, του πολυπληθέστερου δυνητικά πολιτικού χώρου μπορεί ν αποτελέσουν ένα από τα πρώτα βήματα εξορθολογισμού και ξανακοιτάγματος της πολιτικής. Η ηθική ως απαραίτητο στοιχείο στην άσκηση πολιτικής καθώς και η αποτελεσματικότητα των πολιτικών θέσεων θα πρέπει να είναι ο οδηγός των επιλογών μας.

Το πρόσωπο που θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να αναζητηθεί στο χώρο του ρεαλισμού και του ορθολογισμού, απεξαρτημένο από κομματικές “υποχρεώσεις” και απαλλαγμένο από τον συντηρητισμό των σημερινών κομμάτων δεξιών και αριστερών. Ένα πρόσωπο που θα κρίνεται με βάση τα πεπραγμένα του και όχι το γοητευτικό του χαμόγελο. Οι συμμετέχοντες στην ανάδειξη “επικεφαλής” του χώρου και λόγω της ιδιαιτερότητας της διαδικασίας θα πρέπει να κληθούν να παρουσιάσουν τις απόψεις και τις προτεινόμενες λύσεις τους με πληρότητα και σαφήνεια και όχι απλώς να στηριχτούν στα απομεινάρια των πάλαι ποτέ κραταιών μηχανισμών. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκλογή αρχηγού θα είναι η αρχή και όχι το τέλος μιας διαδικασίας ενοποίησης και σύνθεσης ενός πλειοψηφικού ρεύματος, το οποίο θα πρέπει να μορφοποιηθεί και να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας. Στην πορεία αυτή όλοι θα είναι κρινόμενοι και υπό αίρεση και ως εκ τούτου το μείζον στην παρούσα φάση είναι η ικανότητα ενός προσώπου να συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών, να είναι ανεκτικό σε νέες ιδέες και απόψεις και να μην έχει εξαρτήσεις.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι ο «παραδοσιακός» ηγέτης και ναι μπορεί να υπέπεσε σε λάθη στη μικρή πολιτική του πορεία. Ωστόσο έχει όλα εκείνα τα προσόντα που του χάρισε η ίδια η ζωή. Ίσως να μην μπορεί να μιλήσει ΣΤΗΝ κοινωνία με ωραία και μεγάλα λόγια αλλά μπορεί να μιλήσει ΓΙΑ την κοινωνία από την οποία προέρχεται. Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να διαβεβαιώσει ότι θα πετύχει, όπως και κανένας άλλος υποψήφιος άλλωστε, όμως ένα είναι βέβαιο: ότι το παιγνίδι θα ανοίξει. Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα έχει εξαρτήσεις ούτε την υποχρέωση να εξοφλήσει γραμμάτια. Δεν χρειάστηκε μηχανισμούς για να τον προωθήσουν στην ηγεσία του κόμματός του αφού ο ίδιος ήταν ο βασικός του ιδρυτής, ούτε απέκτησε δημόσια αξιώματα με την στήριξη πολιτικών κομμάτων. Εάν το παιχνίδι ανοίξει και ξαναμοιραστεί η τράπουλα, όλη η κίνηση μπορεί να αποκτήσει δυναμική και να κάνει βήματα εμπρός, εάν ακολουθήσουμε την πεπατημένη και ξαναμιλήσουμε την ίδια παρωχημένη και βαρετή γλώσσα το όλο εγχείρημα θα εμφανιστεί ως φάρσα.