Στην ταινία «Ενας προφήτης, μα τι προφήτης» οι Μόντι Πάιθον παρουσιάζουν μέλη του «Απελευθερωτικού Μετώπου της Ιουδαίας» να κάνουν μια παράτολμη επιχείρηση για να σώσουν τον αδίκως εσταυρωμένο σύντροφό τους. Αφού σκοτώνουν τους Ρωμαίους φύλακες και υπερπηδούν όλα τα εμπόδια, αυτοκτονούν τελετουργικά μπροστά στον σταυρό, προκειμένου να περάσουν διά της θυσίας το μήνυμα της αντίστασης του ιουδαϊκού πληθυσμού στη ρωμαϊκή κατοχή.
Κάπως έτσι πρέπει να είναι και η στρατηγική του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου σχετικά με το πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Τους τελευταίους δώδεκα μήνες ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών είχε έναν καμβά στον λόγο του. Υπονοούσε ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας -πριν από αυτόν- πήγαινε στα βράχια, κι έλεγε ότι ο ίδιος με τις τιτάνιες προσπάθειές του το έφερε σε πορεία βιωσιμότητας. Κατάφερε να απομειώσει το χρέος, έκανε την επαναδιαπραγμάτευση και αναγκάστηκε να πάρει δύσκολα αλλά αναγκαία μέτρα για τη σωτηρία της οικονομίας. Γενικώς, τα έκανε όλα καλά και όλα μόνος του· ή τουλάχιστον όσο καλύτερα γινόταν δεδομένων των συνθηκών. Κι αφού τα έκανε όλα καλά, όπως τα μέλη «Απελευθερωτικού Μετώπου της Ιουδαίας», τράβηξε το σπαθί του και το έχωσε στο μαλακό του υπογάστριο. Μετά από όλα όσα πέτυχε, δηλώνει δεξιά κι αριστερά ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει». Το δικό του πρόγραμμα· αυτό για το οποίο δεν ήθελε να αφήσει ούτε ένα φύλλο δάφνης για τους άλλους.
Ο κ. Βενιζέλος, προφανώς, δεν είναι ανόητος. Απλώς είναι ο ιδεότυπος του Ελληνα πολιτικού που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη μνήμης και στρατηγικής. Είναι ικανός για όλες τις σωστές τακτικές κινήσεις που θα καταλήξουν στο μεγάλο στρατηγικό λάθος. Και αυτό έκανε μέχρι τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μέχρι τότε ήταν ο πολιτικός αρχηγός που έλεγε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα με το όνομά τους. Με ποταμούς συνεντεύξεων εξηγούσε τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης, τα πράγματα που πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα, τις μεγάλες προσπάθειες που πρέπει να καταβάλουμε κ.λπ.
Μετά τις εκλογές άλλαξε τροπάρι. Ζήλεψε τη δόξα του κ. Τσίπρα, ο λαϊκιστικός λόγος του οποίου είχε εξαιρετική απήχηση στις εκλογές; ΄Η είναι κάτι σαν τον Θεόδωρο Ρούσβελτ για τον οποίο η κόρη του είπε ότι «ήθελε να είναι η νύφη σε κάθε γάμο και το πτώμα σε κάθε κηδεία». Το τελευταίο, μάλιστα, είναι πιο εύκολο, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι σύντομα θα κλάψουμε…