Μου επεσήμανε κάποτε ένας παλιός αγωνιστής της Αριστεράς- έκανε όλο το «τουρ», όπως έλεγε, στα νησάκια της εξορίας- ότι η ηγεσία της Αριστεράς μοιάζει με τη Σταχτοπούτα. Κοιτάει συνέχεια το ρολόι για να φύγει πριν από τα μεσάνυχτα, όχι γιατί φοβάται μην αποκαλυφθεί, αλλά διότι προτιμά την «αγωνιστική» μιζέρια της.
Έπειτα από το μεγάλο βήμα της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση, ξορκίζοντας «δεισιδαιμονικές» αγκυλώσεις, φάνηκε ότι η Αριστερά της Ευθύνης- όπως αυτοαποκαλείται- προσπαθεί να απαλλαγεί από το σύνδρομο της Σταχτοπούτας. Και ξαφνικά, η ΔΗΜΑΡ αποφασίζει να τορπιλίσει το διάλογο για την ανα-σύνθεση της Σοσιαλδημοκρατίας. Τι φοβάται η Σταχτοπούτα;
Να δούμε πώς διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό: Ο Σαμαράς ετοιμάζει τη δεξιά Ελιά του Συναγερμού, για να υποδεχθεί στο «μαντρί» όσους στην πορεία σήκωσαν το δεξιό αντιμνημονιακό λάβαρο, αλλά τελικά ξεφούσκωσαν ως Ασυνάρτητοι Έλληνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας ότι τελικά το Μνημόνιο μπορεί και να βγει, κατεβάζει το βόλιουμ στις αντιμνημονιακές κορώνες και στρογγυλεύει το λόγο του. Δημιουργούνται δύο πόλοι εξουσίας με ηλεκτρολύτη -μη γελιόμαστε- τον κρατισμό. Στον ΣΥΡΙΖΑ, η κρατικίστικη αντίληψη της εξουσίας είναι προφανής όχι τόσο από το λόγο του, όσο από τη σύνθεση του δυναμικού του. Στη σαμαρική ΝΔ, παρά το μακιγιάζ του φιλελευθερισμού, η παλαιοκομματική σφραγίδα της ΔΑΚΕ είναι ανεξίτηλη, όπως αποδείχθηκε από τις επιλογές στη στελέχωση των ΔΕΚΟ και των Εφοριών. Να μη μιλήσουμε καλύτερα για επιλογές στην ΕΡΤ.
Και η Αριστερά της Ευθύνης, η Σοσιαλδημοκρατία, τι θα έπρεπε να κάνει; Να ενώσει τις δυνάμεις της και να εκπονήσει ένα αντι-κρατικίστικο σχέδιο δράσης για τη διαχείριση της επόμενης μέρας, για τη διαχείριση του πλεονάσματος που θα υπάρξει από την επιστροφή της χώρας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Για τη διαχείριση της Παιδείας, της Υγείας, της Δημόσιας Διοίκησης, της Πρόνοιας – παρεμπιπτόντως, διαβάστε το άρθρο στη Μεταρρύθμιση του Μάνου Ματσαγγάνη για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αυτό όμως προϋποθέτει ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων, με πάθος αλλά χωρίς φόβο, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς αποκλεισμούς, πλην ενός: Τα πρόσωπα τα οποία έχουν ταυτιστεί με τον κρατισμό. Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι σε άλλους χώρους. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να συμμετέχουν στο εγχείρημα για τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης Κεντροαριστεράς. Τα πρόσωπα αυτά -γνωστά σε όλους- είναι το «κουκούτσι» της Ελιάς. Στο λιοτρίβι διαχωρίζονται!
Η ανα-σύνθεση της Κεντροαριστεράς είναι επιβεβλημένη για έναν πρόσθετο λόγο, την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, εκτός αν οι ηγεσίες τους είναι ικανοποιημένες με ποσοστά κοντά στο 5%. Θα έχουν βέβαια διατηρήσει την «αυτοτέλειά» τους, η οποία προτάσσεται ως αριστοτελική πεμπτουσία. Αναρωτιέμαι όμως, πώς μπορεί στον πολιτισμό της Αριστεράς, η κομματική αυτοτέλεια να είναι αυτοσκοπός σε βάρος της δημιουργίας ενός πραγματικά προοδευτικού πόλου; Επιτέλους ας μιλήσουν, διαφορετικά, είτε η Δεξια Ελιά, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τούς βάλουν τα δύο πόδια σε ένα …γοβάκι!