Φαντάζομαι τι γκριμάτσα θα έκανε ο Βασίλης Αυλωνίτης αν μάθαινε πως κοιμάται και ξυπνάει πάνω σε ένα τεράστιο στρώμα υδρογονανθράκων. Το αθώο, έκπληκτο βλέμμα και η ατάκα «Βρε, λες να πιάσαμε την καλή;» απορημένη κι η ίδια από την πονηριά της. Ο Αυλωνίτης ήταν παιδί της ψωροκώσταινας, με τις γκριμάτσες του επούλωνε τις πληγές ενός κόσμου που είχε πληρώσει ακριβά τη μεγαλομανία των ηγετών του. Τη μεγαλομανία των ηγετών του ΚΚΕ που ήθελαν πάση θυσία να κυβερνήσουν τη χώρα, την αλλόφρονα υψηλοφροσύνη των νικητών του Εμφυλίου που έπλασε τις τραγελαφικές φυσιογνωμίες των πραξικοπηματιών. Ο Αυλωνίτης που κουβαλούσαμε μέσα μας εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Θύμιζε στα ανθρωπάκια πως ήταν ανθρωπάκια και, στην καλύτερη περίπτωση, θα έπιαναν την καλή για να τη βγάλουν. Ο «μέσα Αυλωνίτης» μάς επέτρεπε, ακόμη κι όταν φοβόμασταν τους χουντικούς συνταγματάρχες, να γελάμε με τα καμώματά τους. Γκρεμίστηκαν αφήνοντας πίσω τους τη σκόνη της καταστροφής ανακατεμένη με το αίσθημα του γελοίου.

Η Μεταπολίτευση, θέλοντας να απαλλαγεί από το αίσθημα του γελοίου σκότωσε και τον «μέσα Αυλωνίτη» που της το υπενθύμιζε. Η πορεία της ευρωπαϊκής Ελλάδας υπήρξε η πορεία μιας χώρας που είχε χάσει το αίσθημα των ορίων της. Ενας μικρομέγαλος οργανισμός που μεγαλουργούσε κατά φαντασίαν. Τη μία ραπίζαμε τους ηγέτες των ΗΠΑ, την επομένη ανοίγαμε γέφυρες στον αραβικό κόσμο, την τρίτη ημέρα βάζαμε βέτο στην Τουρκία, την τέταρτη ήμασταν έτοιμοι να καταλάβουμε τους ακατονόμαστους της ΠΓΔΜ, την πέμπτη εισβάλλαμε στα Βαλκάνια ως οικονομική δύναμη, την έκτη οργανώναμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς… ever και την εβδόμη, ε, την εβδόμη, ως θεοί κι εμείς, είπαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τη δημιουργία μας. Ξεκουραστήκαμε λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δουλειά μας, όμως η υψηλοφροσύνη μας δεν πτοήθηκε. Τον Αυλωνίτη τον είχαμε αφήσει πίσω στους χωματόδρομους της ψωροκώσταινας και ψάχναμε αυτοκίνητα για να μην πάει χαμένη η Εγνατία. Ή του ύψους ή του βάθους, τον δρόμο της καμήλας δεν τον μάθαμε ποτέ.

Ωσπου η πατικωμένη μας ψυχή από το βάθος της έβγαλε υδρογονάνθρακες. Πού κρύβονταν τόσον καιρό; Ποιος εχθρός και ποια εγχώρια Πέμπτη Φάλαγγα μας τους έκρυβε κάτω από τα γαλάζια μας νερά; Η εθνική ψυχή περνάει για ακόμη μία φορά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι μεταρρυθμίσεις και η δημόσια διοίκηση, που την πληρώνουμε επειδή πάσχει από 90% αναπηρία, περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Να μου το θυμηθείτε. Λίγο να σκάσει καμιά μαύρη λαδιά σε μία από τις πέντε θάλασσές μας, θα τα ξεχάσουμε όλα και θα τη λιβανίζουμε απ’ το πρωί έως το βράδυ ως θρίαμβο. Προς το παρόν βέβαια μπορούμε να ονειρευόμαστε υδρογονάνθρακες και να τσακωνόμαστε αν θα ανοίγουν τα μαγαζιά την Κυριακή. Ομως αυτά έχει η ζωή στη Σουηδική Αραβία.