Τις τελευταίες ημέρες, εντύπως καταγράφηκε ο προβληματισμός κορυφαίων παραγόντων, κυρίως, της Γερμανικής Σ/δημοκρατίας σχετικά με την αποτελεσματικότητα και συνεπώς την ύπαρξη αυτή καθ’ εαυτή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Είναι σε όλους μας, άλλωστε, πασιφανής η δομική της αδυναμία να παρέμβει έστω και συμβουλευτικά στις επίκαιρες οικονομικές και διπλωματικές διακυβεύσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Οι διαφωνούντες μ’ αυτές τις απόψεις, και ο Γ. Παπανδρέου προσωπικά, διείδαν έναν ακόμα δάκτυλο του οικονομικού παγγερμανισμού, όπου Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές της Κεντρικής Ευρώπης, διαδραματίζοντας εναλλάξ τον ίδιο πολιτικό ρόλο πασχίζουν να θέσουν εκτός παιχνιδιού, την πρακτικώς ξεπεσμένη και ξεπερασμένη υπερεθνική οντότητα, της οποίας ηγείται εδώ και καιρό ο Έλληνας πρώην Πρωθυπουργός.
Αίφνης, ο Χ. Γκάμπριελ, ο Μ. Σουλτς κι ο Χ. Σβόμποντα έγιναν ύποπτοι σοσιαλδημοκρατικής ελλειμματικότητας, με οιονεί συνεργάτη τους τον Ευ. Βενιζέλο – που ανακαλύπτει τις μαύρες διαστημικές τρύπες στα πασοκικά ταμεία- και στο βάθος τον καιροφυλακτούντα Φ. Κουβέλη, προσθέτω εγώ.
Οι συνωμοσίες της σιωπής, που κάθε λίγο διέβλεπε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κατά την ανεπιτυχή εγχώρια πρωθυπουργική του θητεία, ξαναμπαίνουν από τις χαραμάδες της διεθνούς πολιτικής, απειλώντας μαζί με την Διεθνή και τον δικό του περιορισμένο και ξεπερασμένο υπερεθνικό πολιτικό του ρόλο.
Αν ψάξουμε λίγο αναλυτικότερα τα της Διεθνούς θα παρατηρήσουμε τα εξής:
1- Η Σ. Δ., παλιότερα Β’ Διεθνής, άνθησε όσο το επέτρεπαν οι εκάστοτε συνθήκες, σε εποχές όπου το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ακόμα και σε επίπεδο της τότε ΕΟΚ, βρίσκονταν σε σπαργανώδη κατάσταση και το ΝΑΤΟ με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας μετρούσαν αμοιβαίως τις πληγές του Ψυχρού Πολέμου.
2- Τα ιδεολογικά πολιτικά ρεύματα, καθορίζονταν στη βάση γενικών ριζοσπαστικών αντιλήψεων, ενταγμένων στην μονομέρεια της εθνικής πολιτικής, χωρίς ουσιώδεις παρεμβάσεις στο διαμορφούμενο Ευρωπαϊκό υπερεθνικό περιβάλλον.
3- Οι ιδεολογικές αναζητήσεις αφορούσαν και στον ρόλο κινημάτων και κυβερνήσεων, κυρίως του Βορειοαφρικανικού και Ασιατικού γεωγραφικού τόξου, που ο πολιτικός λόγος τους ήταν ένα μίγμα εθνολαϊκισμού, ψευδοσοσιαλίζοντος ολοκληρωτικού μεσσιανισμού στα όρια ενός εθνικού φασισμού και εξαγνίζονταν απλώς και μόνον επειδή είχαν διαδεχθεί, ανατρέποντάς τα, προηγούμενα προπολιτικά φεουδαλικά δεξιά καθεστώτα. Τα κόμματα των ολοκληρωτικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεων της Αιγύπτου και της Τυνησίας, που πριν λίγα χρόνια ανατράπηκαν ήταν μέλη της Διεθνούς- λέτε και χρηματοδότες της;
4- Πάντως στις τελευταίες καλές μέρες της Σ.Δ. γύρω στο 1975, όταν οι Ευρωπαίοι αρχηγοί της ωθούσαν για τα καλά προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, εννοώ τον Μπράντ και τον Σμίτ, τον Σοάρες, τον Μιττεράν και τον Κράισκι, ο Α. Παπανδρέου παρατηρητής τότε κι όχι μέλος της δεξιάς όπως την αποκαλούσε Σ. Δ. εντρυφούσε- φαντάζομαι για πλάκα- στις άμεσες δημοκρατίες της λιβυκής Τζαμαχίρια και του ιρακινού Μπάαθ του Σαντάμ. Από τα παράδοξα της ιστορίας οι αιτιάσεις περί Διεθνούς πατρός και υιού Παπανδρέου.
5- Η ανάπτυξη θεσμών όπως το Ευρωκοινοβούλιο και η λειτουργία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο των μεγάλων κομμάτων σε συνδυασμό με την πτώση των καθεστώτων του σταλινισμού και οι απίστευτες τεχνολογικές εξελίξεις, οδήγησαν τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές προς την κατεύθυνση μιας κυβερνώσας ρεφορμιστικής Σ/δημοκρατίας ή ριζοσπαστικoύ κέντρου, όπως την αποκαλούσε ο Μιττεράν στην οποία και εισέδυαν – ορθώς – ουσιώδη προτάγματα του πολιτικού φιλελευθερισμού, ου μην αλλά και του νεοφιλελευθερισμού ( δυστυχώς ).
6- Ανέφερε ο Γ, Παπανδρέου πως θα τρίζουν τα οστά του Β, Μπράντ. Δεν ξέρω τι κάνουν τα ανθρώπινα υπολλείμματα μετά θάνατον, πάντως ο ιστορικός ηγέτης των Γερμανών Σ/δημοκρατών, όσο ζούσε διακρίνονταν για την εμπροσθοβαρή διορατικότητά του, με τρανό παράδειγμα την όστπολιτικ του, σε γκρίζους καιρούς,
7- Οι επαφές με τους πολιτικούς των άλλων Ηπείρων, γίνονται πια μέσω των κύριων ομάδων- σχηματισμών του Ευρωκοινοβουλίου.
8- Η Σ. Δ. στο περιθώριο της θεσμισμένης Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Κ/αριστεράς και των ουσιαστικών υπαρξιακών αναζητήσεων της τελευταίας, κατατείνει όλο και πιο πολύ σε μια γηραλέα και χλιδάτη παλαιοσοσιαλιστική συνέλευση, στην οποία έχει έναν κάποιο ρόλο ο μόνιμος Γραμματέας Λ. Αγιάλα και ο εκάστοτε Πρόεδρος (ασφαλώς και αναφέρομαι στην τελευταία δεκαετία της παρακμής της).
9- Δυστυχώς οι καιροί του Ζ. Ζωρές και της Β’ Διεθνούς παρήλθαν. Ας κρατηθεί η ιστορική μνήμη των γεγονότων της κι όχι τα σημερινά καθισματάκια της, που υποτίθεται μοιράζουν διεθνιστικούς πολιτικούς ρόλους σε πρώην Πρωθυπουργούς.
Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός