Είναι εμφανές πλέον πως το εγχείρημα της συνένωσης των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας είναι ιδιαίτερα δύσκολο.Ενδεχομένως ο χώρος να ζήσει τα πέτρινα χρόνια του Κέντρου της δεκαετίας του ΄50. Δεν είναι μόνον τα προβλήματα του βασικού παίκτη αυτού του χώρου, του Πασόκ, δεν είναι μόνον οι διάσπαρτες προσωπικότητες που επιζητώντας πρωταγωνιστικό ρόλο πολυδιασπούν ακόμα περισσότερο την παράταξη, δεν είναι η απροθυμία άλλων να συμπράξουν, δεν είναι, δεν είναι…
Το βασικότερο αίτιο της παρατηρούμενης δυσπραγίας είναι η έλλειψη πολιτικής πρότασης που θα καταθέσει ο συγκεκριμένος χώρος στην ελληνική κοινωνία. Ιδεολογικές διακηρύξεις και γενικόλογες εξαγγελίες δεν συγκινούν πια. Ο πολίτης απαιτεί να ακούσει πολιτικό λόγο σαφή, τεκμηριωμένο και κοστολογημένο ( πλέον).
Αυτό βέβαια δεν είναι μόνον ελληνικό πρόβλημα. Όλα τα μεγάλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης , εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου , αναζητούν ταυτότητα και πολιτικές. Όμως η ιστορική τους παρουσία , οι βαθειές ρίζες που άπλωσαν σε βάθος χρόνου στην κοινωνία , τα έχουν κρατήσει ζωντανά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στη χώρα μας ούτε αυτές οι ιστορικές ρίζες υπάρχουν, ούτε η κουλτούρα των θεωρητικών αναζητήσεων ευδοκίμησε. Το δέσιμο του Πασόκ με τον κόσμο του, όπως αποδείχθηκε, πραγματώθηκε με την εγκαθίδρυση των πελατειακών δικτύων . Και όταν οι πελάτες διαπίστωσαν πως το συγκεκριμένο ‘’μαγαζί’’ δεν μπορεί πλέον να τους εξυπηρετήσει , πήγαν όλοι μαζί , στο διπλανό.
Ετσι λοιπόν για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία είναι επιτακτική ανάγκη η άρθρωση ενός νέου πολιτικού λόγου, η κατάθεση μιας νέας πολιτικής πρότασης. Η αναζήτηση της πρέπει να γίνει μέσα στα αποκαίδια της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και δεν μπορεί να είναι άλλη , από τη συγκεκριμενοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν ώστε να πάρουν μπροστά οι μηχανές.
Στο ερώτημα προς ποιά κατεύθυνση θα είναι οι μεταρρυθμίσεις, η απάντηση είναι πως αυτές καθεαυτές οι μεταρρυθμίσεις – στην σημερινή ελληνική κοινωνία της ακινησίας – φέρουν το προοδευτικό πρόσημο. Και μόνον η πρόταξη και εκφορά τους, δείχνει την κατεύθυνση .Και αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα και η πρόκληση για τις σοσιαλδημοκρατικές – μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Να μεταθέσουν τον βασικό άξονα της πολιτικής αντιπαράθεσης από το δίπολο μνημόνιο- αντιμνημόνιο, στο δίπολο μεταρρύθμιση – αντιμεταρρύθμιση .Γιατί εδώ, σε αυτήν την αντιπαράθεση θα κονταροχτυπηθούν πολιτικές και όχι συνθήματα και κραυγές. Η επιτυχία αυτής της απόπειρας αλλαγής ατζέντας είναι και ο όρος επιβίωσης της σοσιαλδημοκρατίας. Γιαυτό , απαιτείται ο πόλος των μεταρρυθμιστών να προσέλθει στην πολιτική σύγκρουση συγκροτημένος , με απόψεις και με στελέχη που θα τις μεταφέρουν και θα τις υπερασπισθούν.
Συνεπώς όσοι ενδιαφέρονται για την ενότητα αυτού του χώρου, πρέπει να κατανοήσουν πως αυτή δεν θα γίνει με διαγγέλματα ανά τρίμηνο, ούτε με συσπειρώσεις βάσης που επιτείνουν την πολυδιάσπαση, ούτε βέβαια με εκθέσεις ιδεών και μάλιστα τετριμμένων.Πολύ δε περισσότερο με ηγεμονισμούς και κομματικούς πατριωτισμούς ουσιαστικά ανύπαρκτων κομμάτων. Απαιτείται να οργανωθεί το ιδρυτικό συνέδριο – ένα ανοικτό συνέδριο που θα συντάξει και το πρόγραμμα των συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων που θα προτείνει ο σοσιαλδημοκρατικός φορέας στην ελληνική κοινωνία. Αλλωστε , οι ανάγκες της είναι γνωστές, όπως γνωστές είναι και οι χρόνιες παθογένειες της τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει η σοσιαλδημοκρατία.