Το σκηνικό είναι έτοιμο για μια ακόμα γερή δόση υποκρισίας. Η αντιπολίτευση θα καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι ξεπουλά τον αιγιαλό, η κυβέρνηση θα απαντά ότι όλα αυτά είναι φαντασιώσεις και στο τέλος θα ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που λίγοι θα έχουν διαβάσει κι ακόμα λιγότεροι θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν τη σημασία του.
Τα δεδομένα φυσικά γνωστά. Κατ? αρχάς η καχυποψία. Δικαιολογημένη. Οχι μόνο γιατί προηγήθηκε ένα νομοσχέδιο «τέρας» -όπως το αποκάλεσε βουλευτής της ΝΔ- αλλά και γιατί η προϊστορία δικαιολογεί κάθε ανησυχία.
Παραδόξως αυτή ακριβώς η προϊστορία κάνει αναγκαίο το νομοσχέδιο. Γιατί βέβαια η παρανομία και η αυθαιρεσία έχουν ανθίσει όλα αυτά τα χρόνια και δεν είχαν ανάγκη κανένα νομοσχέδιο. Αντιθέτως χάρη στις ασάφειες, στα κενά και συχνά στον παραλογισμό των ρυθμίσεων βρήκαν εύφορο πεδίο για να αναπτυχθούν. Ούτε με τον υπάρχοντα ούτε με τον νέο νόμο επιτρέπεται η καταπάτηση των ακτών, όμως παντού αυτό συμβαίνει. Ούτε με τον υπάρχοντα ούτε με το νέο νόμο επιτρέπεται να εμποδίζεται η ελεύθερη πρόσβαση. Και πάλι όμως αυτό συμβαίνει. Και φυσικά υπάρχουν οι περιπτώσεις της πλήρους ιδιωτικοποίησης με το έτσι θέλω, τις πριβέ παραλίες ακόμα και τα ιδιωτικά λιμάνια. Για τις μικρές παρανομίες, τα σκαλάκια στα βράχια ή τις προβλήτες ούτε λόγος.
Είναι προφανώς η παράδοση της ανομίας στον τόπο, η νοοτροπία του ατομικού συμφέροντος σε βάρος των συλλογικών αγαθών, η εκτεταμένη διαφθορά όχι τόσο ή όχι μόνο σε κεντρικό όσο σε τοπικό επίπεδο. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι και η ανάγκη της ανάπτυξης κυρίως σε σχέση με τον τουρισμό μέσα σε ένα πλαίσιο γραφειοκρατίας, όπου τα πάντα στη θεωρία απαγορεύονται και όπου τελικώς όλα γίνονται.
Μπορούμε βέβαια να πούμε ότι δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα, να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση. Θα έχουμε προστατεύσει το περιβάλλον; Και μπορούμε να συζητήσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη χρήση των παραλιακών εκτάσεων δημιουργώντας στην πραγματικότητα κίνητρα για την τήρηση της νομιμότητας. Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε. Με τον συντηρητισμό που επιβάλλει η συνειδητοποίηση πως ό,τι καταστρέφεται δύσκολα αποκαθίσταται. Αλλα και χωρίς φαντάσματα. Από όσα έχουν γίνει ως σήμερα γνωστά ούτε αλλάζει το καθεστώς του αιγιαλού, ούτε νομιμοποιούνται χρήσεις που απαγορεύονται. Απεναντίας καθιερώνονται διαδικασίες που περιορίζουν την αυθαιρεσία αλλά και την κωλυσιεργία της διοίκησης. Μένει φυσικά να δούμε και τα ψιλά γράμματα. Ως τότε το κίνημα για τον αιγιαλό θα είναι αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε: μια κομματική πρωτοβουλία που έχει τόσο σχέση με τον αιγιαλό όσο και η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.