Μια ματιά θα έπειθε για το πολύχρωμο του καιρού που διανύουμε; Καλά θα ήταν! Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι με ανάγκες, σώμα, επιλογές, χαρά και λύπη. Έλα όμως, μέρες του ’36 που ζούμε, το μούχρωμα της εκθεμελιουμένης Γ’ Δημοκρατίας καταπλακώνει την όποια πολυφωνία, καθώς κροταλίζουν οι Συριζα-αυγίτες τις μισάνθρωπες ιδεοληψίες ξετυλίγοντας τα μπαϊράκια της φεουδαρχίας. Κοινωνική κινητικότητα μηδέν? άσβεστο μίσος για όσους/ες δεν τους μοιάζουν? χωριστικές διακηρύξεις με γκεμπελιστική αναστροφή της σημασιολογίας των λέξεων και των φράσεων (π.χ. πρόοδος, δημοκρατία, ανθρωπιστική καταστροφή, αριστερά, ευρωπαϊσμός): ο μεγάλος αδελφός Τσίπρας, ο μεγάλος εξάδελφος Κασιδιάρης κι οι κουμπάροι τους που κυβερνούν την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ιταλία, η Λεπέν, οι «εναλλακτικοί», κι οι «δημοκράτες».
Στην Ευρώπη όλοι/ες τους, οι υποστηρικτές, οι ψηφοφόροι, οι κήρυκες της φαιοκόκκινης συμμαχίας προβάλλουν μια και μόνη ιδεολογία και εκμεταλλεύονται ακριβώς το ίδιο θυμικό. Δεν έχουν άλλη ατζέντα παρά την καταρράκωση του ορθού λόγου.
Δεν πρόκειται για δύσκολη φιλοσοφία να την καταλάβουμε, ούτε για λεπτές ισορροπίες που καταργούνται. Αριστεροί, δεξιοί, φασίστες, εθνικιστές, «δημοκράτες», τοπικιστές, κιτρινογιλεκοφόροι και πλατειοπληρούντες, ανεξαρτήτως αυτοπροσδιορισμού ασπάζονται και προωθούν ευθαρσώς ένα αξίωμα: δεν είμαστε όλοι/ες ίσοι/ες.
Γιατί αν ήμασταν ίσοι/ες θα τέλειωναν μεμιάς τα φληναφήματα των ανώτερων λευκών, των βόρειων που πληρώνουν το Νότο, των χριστιανών που είναι καλύτεροι από μουσουλμάνους κι ισραηλίτες, των Ελλήνων που τα παιδιά τους (τα «κανονικά», όχι των μειονοτήτων) είναι ανώτερα τόσο όσο να τα πληρώνουν φτωχότεροι Λετονοί και Σλοβάκοι, των Βρετανών που οφείλουν να διαφεντεύουν τον κόσμο, των Ιταλών που θέλουν πολλά παραπάνω (χρήματα) από 1.000 Ευρώ στην τσέπη από κούνιας (οι Έλληνες έχουμε όριο τα 700), των προορισμένων για αιώνιες αποικίες Ευρωπαίων, των «υπερδημοκρατών», που τους ανήκει η δημοκρατία, των Ευρωλακώνων που εξουσιάζουν είλωτες, των ανεπτυγμένων και πολιτισμένων που δικαιωματικά ασελγούν στους «απολίτιστους», στους κακομούτσουνους, στους ταλαιπωρημένους, στους φτωχούς.
Όπως και τις δεκαετίες του Μεσοπολέμου, το προωθητικό επιχείρημα του μαύρου σιναφιού είναι το παράλογο αίτημα της ανωτερότητας. Και η πολιτική πρότασή τους: άρνηση της ένταξης, της εξίσωσης, του εκσυγχρονισμού, της γνώσης. Σύνορα παντού, όσο η νοσταλγία τους σκοτώνει αδιάκριτα, χωρίς προσχήματα.
Η Ευρώπη είναι σε πόλεμο. Δεν ευθύνεται καμιά κοινωνική αποδιάρθρωση, ούτε είναι οι θεσμοί που μας καταδικάζουν στο επώδυνο «φλας μπακ». Πρόκειται απλώς για την εκδίκηση των βιβλίων της ιστορίας, των εθνικών ύμνων, των γενναίων συνδικαλιστικών και πολιτικών παραδόσεων, της ευημερίας που δομήθηκε στην καταπίεση των αδύναμων και δικαιολογήθηκε με πλείστους όσους τρόπους. Το εκλεκτό τού δικαιώματος του πολίτη, η ισότητα του Διαφωτισμού παρανοήθηκε σκόπιμα για να τραπεί σε αποκλεισμό, βιαιότητα, μοχθηρία. Γιατί η ισότητα των πολιτών είναι αξία πραγματική, ανθρώπινη, χειροπιαστή, όταν η πολιτεία ευρύνεται, εξελίσσεται, αγκαλιάζει κι άλλους/ες, κυριαρχεί, επεκτείνεται και νικά το σκότος των διαχωρισμών.
Αν ο καπιταλισμός κρίνεται ο θύτης όσων θέλουν να αποφύγουν την ισότητα, αυτό δε γίνεται από αλτρουϊσμό. Πρόκειται απλώς για συνέπεια. Η νεοφεουδαρχία ως εναλλακτική πρόταση στην Ευρώπη και στην αστική δημοκρατία είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να στραφεί εναντίον του οικονομικού φαινομένου που κατέρριψε τη φεουδαρχία, πρότεινε την κοινωνική κινητικότητα, λειτούργησε εξισωτικά και εξορθολόγισε τις κοινωνικές αξίες. Οι μελανοχίτωνες του σήμερα δεν είναι σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί, συντηρητικοί. Προσωποποιούν τον απάνθρωπο παραλογισμό, τον κοινοτισμό, τον πρωτογονισμό, τη φενάκη, το φόβο, τη στασιμότητα.
Δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά του εθνολαϊκισμού της αριστεράς και της δεξιάς, ούτε σημειώνει και κανένα χάσμα η παλαιολιθική ρητορική των Ναζί ή των νεοκομμουνιστών με την κομψευμένη λογολαγνεία εκφερομένη υπό πειρατών, τρομοκρατών, Γερμανών εναλλακτικών, Σουηδών δημοκρατών, Τζήμερων και σία (που άλλωστε είναι από καιρό εγκαινιασμένη από το μάρτυρα των κινημάτων Φόρταουν). Το δηλητήριο του φόβου απευθύνεται αφειδώς προσφερόμενο κυρίως σε όσους κινδυνεύουν να βρεθούν «από κάτω», «απ’ έξω». Το μίσος δε διαφέρει από το «φόβο μήπως βρεθούμε στη θέση τους», στη θέση των άλλων, των αδύναμων. Η κοινωνική συνοχή αμφισβητείται, απορρίπτεται ρητά στο όνομα των δικαιωμάτων τής οιονεί πλειονότητας των δύο τρίτων.
Όμως εμείς, όσοι/ες δεν είμαστε ακριβώς οι «άλλοι/ες» της ελληνικής κοινωνίας ?που δε θέλουμε, δε γίναμε ή δε μας έκαναν ακόμη, ας θυμηθούμε ότι από ποικιλομορφία μάς έμεινε κατ’ αποκλειστικότητα η πολύχρωμη χαρτοσακούλα Β. που αποκτήσαμε στις εκπτώσεις 70%, αφού μόνον τότε μπορούμε να ντύσουμε και να ντυθούμε. Την κραδαίνουμε στο δρόμο γυμνοί/ές από ελπίδα, αφού μας αρνήθηκαν την ευκαιρία να εξελιχθούμε με τον ατομικό μας μόχθο, τη γνώση, την ηθική στάση, την καινοτομία, την εργασία.
Είναι καιρός να αλλάξουμε με δημοκρατία, πλουραλισμό, ευημερία στην ανοικτή κοινωνία, χώρο όπου θα είναι και δικά μας παιδιά, όχι των άλλων, όσα τα προσπερνάμε, τα αδέλφια εντός του κάδου σκουπιδιών που μαλώνουν για ένα σάπιο αγγούρι υπό το βλέμμα τής πρόωρα γερασμένης μητέρας. Ελευθερία Δικαιοσύνη.