Αλήθεια! Πόσα να προλάβει αυτό το έρμο φοιτητικό κίνημα, όσο «ρωμαλέο» κι αν είναι; Θα διοικεί τα πανεπιστήμια; Θα κυνηγά εμπόρους ναρκωτικών; Θα διώχνει όσους δεν εκφράζουν την αριστερίστικη ορθότητα; Μην ξεχνάμε ότι και ο καπιταλισμός καραδοκεί και υπάρχουν καθηγητές που σκέφτονται τη σύνδεση των ΑΕΙ με –θου, Κύριε!– επιχειρήσεις; Δεν φοβάται ο κ. Κώστας Γαβρόγλου ότι τους αναθέτει πολλά και στο τέλος μπορεί να αποτύχουν σε όλα;
Δεν γνωρίζουμε πόσα χρόνια έχει να πάει στο πανεπιστήμιο ο κ. Γαβρόγλου ή αν μαθαίνει τα καθέκαστα. Πάντως, η ρώμη του φοιτητικού κινήματος εξαντλείται εσχάτως σε εκδρομές στη Μύκονο, σε μοίρασμα σημειώσεων για να περνούν τα μαθήματα οι φοιτητές, σε συνεργασίες για ερευνητικά προγράμματα που στόχο έχουν το βόλεμα «ημετέρων» ή κατάληψη επίζηλων θέσεων σε μεταπτυχιακά προγράμματα και πολλάκις σε γρονθοκοπήματα μεταξύ μελών φοιτητικών παρατάξεων για την αφισοκόλληση. Ή, τουλάχιστον, αυτό φέρνουν ως δικαιολογία.
Οι φοιτητοπατέρες στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν ασχολούνται καν με την καλή λειτουργία των ιδρυμάτων. Βλέπουν τη συνδικαλιστική τους δράση ως ένα σκαλοπάτι για πολλά υποσχόμενες πολιτικές καριέρες. Μέτρησε κανείς πόσοι ξεκίνησαν από τα αμφιθέατρα και κατέληξαν υπουργοί; Με λίγη καλή τύχη και πολλά ψέματα, μέχρι και πρωθυπουργός μπορεί να γίνει κάποιος. Εξ ου και η ιδιαίτερη αγριότητα κατά τη σύγκρουση των φοιτητικών παρατάξεων. Είναι πολλά τα (μελλοντικά) λεφτά…
Είναι γελοία από κάθε άποψη η υπεκφυγή του υπουργού Παιδείας, ο οποίος λέει ότι το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» θα αντιμετωπίσει τη μάστιγα της διακίνησης ναρκωτικών στα ΑΕΙ. Και επειδή δεν υπάρχει πλέον φοιτητικό κίνημα· σφραγίδες παρατάξεων μόνο κρατούν οι συνδικαλιστές. Κυρίως επειδή δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Δηλαδή, ακόμη κι αν υπήρχε φοιτητικό κίνημα, δεν θα μπορούσε ούτε θα έπρεπε να κάνει κάτι παραπάνω από το να πιέσει τους υπουργούς να κάνουν τη δική τους δουλειά. Ο,τι κάνουν με την κραυγή απόγνωσής τους οι φοιτητές, οι οποίοι στην επιστολή τους αναφέρουν πως «η διακίνηση και χρήση ναρκωτικών αποτελεί καθημερινό φαινόμενο στο κυλικείο της σχολής, όπως και η παρενόχληση φοιτητών και φοιτητριών από τους εν λόγω παράνομους εμπόρους». Και οι 471 ουδόλως μπορούν να θεωρηθούν «ρωμαλέο κίνημα», όταν στο Αριστοτέλειο υπάρχουν 70.000 φοιτητές, το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, διοικητικοί υπάλληλοι κ.ά.
Αυτό που έκαναν οι διαμαρτυρόμενοι είναι να χτυπήσουν το καμπανάκι, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τους ακούσει. Δύο νεκροί από ναρκωτικά σε πανεπιστημιακό χώρο είναι πολλοί. Δεν δικαιολογούν καφενειακού τύπου αισιοδοξία για κάποιο κίνημα που δεν υπάρχει.