Για πολλοστή φορά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια «διελκυστίνδα», μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας. Από τη μια μεριά, οι καθυστερήσεις, οι αστοχίες και οι ασυνέπειες στο πρόγραμμα προσαρμογής και από την άλλη μεριά ο δογματισμός, η προσθήκη συνεχώς πρόσθετων απαιτήσεων και η αδυναμία κατανόησης και αναθεώρησης των αποδεδειγμένα αποτυχημένων μέτρων.
Αυτό κάνει εξαιρετικά δύσκολη κάθε φορά τη συνεννόηση. Κυρίως όμως αυτό οφείλεται στο ότι έπειτα από τρία συνεχή χρόνια μνημονιακής πολιτικής δεν φαίνεται «φως στον ορίζοντα»: Εάν δεν υπάρξουν στην πορεία άλλου χαρακτήρα παρεμβάσεις (λ.χ. επιπρόσθετη μείωση του χρέους, μεταφορά αναπτυξιακών πόρων και αλλαγές στις ευρωπαϊκές δομές και στον τρόπο αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης), δύσκολα η χώρα θα αντέξει την «πίεση».
Ετσι, για παράδειγμα, «σκοτωνόμαστε» μέσω ποιου εισπρακτικού μηχανισμού (ΕΕΤΗΔΕ ή ενιαίου φόρου) θα εισπράξουμε τα 3,1 δισ. -που βέβαια έχει σημασία- όταν όμως ήδη χιλιάδες πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν τους συσσωρευμένους φόρους και τα συσσωρευμένα χρέη τους, ζητώντας συνεχώς νέες διευκολύνσεις πληρωμής, ενώ το 2012 οι ανεξόφλητες οφειλές ξεπέρασαν τα… 12 δισ.! ?Η ανάγουμε σε κύριο θέμα τη βίαιη απόλυση -χωρίς να διαθέτουμε το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο- 25.000 δημοσίων υπαλλήλων εδώ και τώρα, όταν αυτό δρομολογείται μέσω μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης λειτουργιών και δομών, με στόχο μέχρι το 2015 να έχουν αποχωρήσει με πολλούς αλλά οργανωμένους -άρα και μόνιμους- τρόπους 180.000 υπάλληλοι και ο μέσος αριθμητικός όρος να φθάσει κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου! Μπορεί να γίνει άραγε μεταρρύθμιση στο Δημόσιο έχοντας «απέναντι» όλους τους δημοσίους υπαλλήλους;
Δυστυχώς, κυβέρνηση και τρόικα, όπως έχω ξαναγράψει, «χορεύουν σε λάθος πίστα, με λάθος μουσική». Μ? αυτή την έννοια, η «ρίζα του κακού» δεν βρίσκεται ουσιαστικά ούτε στο ΕΕΤΗΔΕ, ούτε στο ότι δεν γίνονται άμεσες και βίαιες απολύσεις υπαλλήλων, αλλά στο «συνολικό σχέδιο» με εμπροσθοβαρή μέτρα χαρακτηριστικά, για το 2013 που επέβαλε η τρόικα.
Ηδη καταγράφεται σημαντική υστέρηση εσόδων και «μαύρη τρύπα» στα ασφαλιστικά ταμεία, που προμηνύουν δημοσιονομικό κενό, για την περίοδο 2013-2014, της τάξης του 2,5 με 3,5 δισ. (για μερικούς εκτιμητές ακόμα μεγαλύτερη), ενώ η ύφεση από την αρχική πρόβλεψη 4,2% θα κινηθεί μεταξύ 5% έως 6% και η έλλειψη ρευστότητας, λόγω της κατάστασης των τραπεζών, συνεχίζεται…
Οπότε τι γίνεται; Νέα μέτρα; Τι τύπου; Θα ξαναμπούμε (αντέχουμε;) στον γνωστό «φαύλο κύκλο»; Προφανώς όχι. Η λογική να «σπρώχνουμε τον χρόνο» έχει κάποια αξία, σ? ένα εξαιρετικά κακό, αλλά ρευστό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Δεν είναι όμως λύση. Τον Ιούνιο ενδεχομένως να «φρακάρουμε». Χρειάζεται μια «συνολικότερη ματιά» στο πρόβλημα, παρότι ο χρόνος των γερμανικών εκλογών δεν ευνοεί κάτι τέτοιο.
Αρα ο κίνδυνος πολιτικών επιπτώσεων στην κυβερνητική σταθερότητα δεν μπορεί να αποκλεισθεί.