Η ρεβάνς του Κέυνς κι ο υπεύθυνος Τσίπρας!

Θεόδωρος Ζαρέτος 27 Μαρ 2020

Πρόκειται για το συντομότερο ανέκδοτο των ημερών.


Κυκλοφορούν κι άλλα όπως πχ «ΑΕΚ πρωταθλήτρια Ελλάδος» (το κυκλοφόρησε ο ίδιος ο Μεϊμάρογλου), «Τα μνημόνια έφεραν την κρίση», «Τουρκική Δημοκρατία», αλλά κανένα δεν είναι τόσο επίκαιρο όσο αυτό του τίτλου του σημερινού μου κειμένου.


Για το τελευταίο αυτό ανέκδοτο θα ανατρέξουμε στις ιδιαίτερα βαθιές οικονομικές γνώσεις του «υπεύθυνου ηγέτη» Αλέξη Τσίπρα, εφάμιλλες των γεωγραφικών γνώσεών του και της βαθιάς γνώσης των Οξφορδιανών Αγγλικών του.


Ένας εξ απαλών ονύχων βαθύς μελετητής του Μαρξ όπως το αφεντικό του ΣΥΡΙΖΑ (που μάλιστα εκτός από μαρξισμό και Αστερίξ έχει διαβάσει (να τα λέμε κι αυτά) και Σερζ Λατούς και είναι ειδικός π(χ)ια σε ζητήματα ολιγαρκούς αφθονίας και αποανάπτυξης) ήταν απόλυτα αναμενόμενο να δηλώσει στις 22 Μαρτίου στην αδέσμευτη εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ότι «..είναι πλέον εκτός τόπου και χρόνου οι κυρίαρχες αντιλήψεις πως όλα μπορεί να τα ρυθμίζουν αποτελεσματικά οι αγορές, οι κυρίαρχες μεταρρυθμίσεις συρρίκνωσης του Δημοσίου και της δημόσιας Υγείας μας προς όφελος του ιδιωτικού τομέα, το κυρίαρχο μοντέλο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Τα σκότωσε όλα ο κορονoϊός, μαζί δυστυχώς με χιλιάδες συνανθρώπους μας, που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αν αυτά τα μοντέλα, αυτές οι αντιλήψεις και αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν είχαν επιβληθεί σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο».


Διαβάζοντας προσεκτικά την ανακοίνωσή του, βλέπουμε ότι στην κατά Τσίπρα οικονομική σκέψη, η ουσία της ρεβάνς του Κέυνς και του (ουδέποτε υπάρξαντος όπως ο ίδιος πίστευε) επιτελείου των αρίστων της οδού Χάρβεϋ(1) πάνω στο «αόρατο χέρι» της αγοράς, του προγόνου του, του Άνταμ Σμιθ, συνίσταται στο ότι και οι δύο παγκόσμιες μορφές της οικονομικής επιστήμης επιχείρησαν την θεμελίωση των θεωριών τους σε συνθήκες…. κορονοϊού όπου και αναμετρήθηκαν με χαμένον τον Άνταμ Σμιθ και τον… νεοφιλελευθερισμό.


Σε αντίστοιχες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούμε ότι τα θύματα του νεοφιλελευθερισμού είναι τόσο περισσότερα από τα θύματα του κορονοϊού, όσο περισσότερο απατεώνας είναι ο δηλών.

Ο Τσίπρας όμως ποτέ δεν ήταν μόνο οικονομολόγος και μόνο απατεώνας.

Παιδιόθεν υπήρξε ένας ασυμβίβαστος επαναστάτης!


Που η επαναστατική συγκυρία τον οδήγησε επίσης να δηλώσει μεταξύ άλλων ότι «εμείς(!) μένουμε σπίτι αλλά η κυβέρνηση να μην κρύβεται πίσω από τη δική μας ευθύνη..».

Θα προσέξατε βέβαια ότι όπως κάθε συνεπής επαναστάτης χρησιμοποιεί τη λέξη εμείς επιχειρώντας να περάσει το μήνυμα, ότι αυτός είναι ένας από εμάς, δηλαδή ένας από τον λαό, οπότε ως αυτόκλητος εκπρόσωπός μας διαμαρτύρεται εκ μέρους μας επειδή η κυβέρνηση… κρύβεται κλπ.


Σπουδάσαμε το φαινόμενο Τσίπρα επί 10 ολόκληρα χρόνια.

Τον είδαμε να σπέρνει με νεοσταλινική συνέπεια το δηλητήριο του διχασμού, να σχεδιάζει την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη (σύμφωνα πάντα με την εντολή που είχε από τον λαό!), να μετατρέπει την κρατική τηλεόραση σε προσωπικό και κομματικό του παραμάγαζο, να επιχειρεί να ελέγξει απόλυτα την ενημέρωση, να προσβάλλει βάναυσα και σχεδιασμένα τον θεσμό της Δικαιοσύνης, να οργανώνει (ναι να οργανώνει) την πρωτοφανή για δημοκρατική χώρα σκευωρία κατά του συνόλου των πολιτικών του αντιπάλων και κάθε τόσο να θρηνεί οικογενειακώς ότι δεν έχει όλη την εξουσία.


Τόσο ο Τζ. Μ. Κέϋνς όσο και ο Α. Σμιθ, ο καθένας στην εποχή του, συμφωνούσαν, ως σοβαροί άνθρωποι και επιστήμονες, ότι η όλη εξουσία μπορεί να συγκεντρωθεί σε ένα  πολιτικό κέντρο, μόνο αν καταργηθεί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, πράγμα που ο μεν Σμιθ δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει αφού πέθανε το 1790, σε αντίθεση με τον Κέυνς που είχε την ευτυχία να γνωρίσει τις συνέπειες της κατάργησης του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της οριστικής συντριβής του νεοφιλελευθερισμού και της συγκέντρωση όλης της εξουσίας στο προλεταριακό κόμμα νέου τύπου στην Σοβιετική Ένωση του Β. Ι. Λένιν.


Για κακή του τύχη δεν πρόλαβε να γνωρίσει τις συνέπειες συντριβής του νεοφιλελευθερισμού με την βοήθεια των σταλινικών τανκς και στα ευρωπαϊκά κράτη, πρόλαβε όμως, αφού πέθανε το 1946 να δει το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ ταξικού και φυλετικού σοσιαλισμού, μεταξύ κομμουνιστών και ναζιστών (1939) γνωστό και ως σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, αλλά όχι και την αποτυχημένη απόπειρα των ημεδαπών σταλινικών να συντρίψουν τον νεοφιλελευθερισμό με το Τιτοϊκής έμπνευσης σχέδιο «Λίμνες».

Τυχερός ο Κέυνς!


Τυχερός όμως και ο Τσίπρας, αφού ποτέ δεν θα γινόταν πρωθυπουργός αν ο αριστερός   Ανδρέας Παπανδρέου καθώς και ο δεξιός Κωστάκης ο μικρός (ως θαυμαστής του) δεν είχαν επιδοθεί στο απολύτως Κεϋνσιανό δημοσιονομικό ξεσάλωμα, ανοίγοντας τον δρόμο για την 7η κρατική χρεοκοπία και για την πρωθυπουργία του καθηγητή των Οικονομικών της ΚΝΕ Αλεξάκη Τσίπρα.


Και βέβαια είναι πολύ μεγαλύτερη η ευθύνη του Ανδρέα Παπανδρέου γιατί σε αντίθεση με τον Τσίπρα που κάπου, κάτι είχε ακούσει για τις αριστερές και μόνο σελίδες της ¨Γενικής θεωρίας της απασχόλησης» που μιλούν για την ανάγκη ελλειμματικών κρατικών προϋπολογισμών, ο λαϊκιστής καθηγητής του Μπέρκλεϋ είχε διαβάσει ασφαλώς και τις δεξιές σελίδες όπου ο Κέυνς μίλαγε για τους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς των περιόδων ευημερίας και φυσικά είχε προφανώς εντρυφήσει και στην βασική Σμιθιανή ιδέα του «πλούτου των εθνών» πως δεν υπάρχει κανένα πειστικό επιχείρημα πως ό,τι είναι ορθό και ηθικό για ένα νοικοκυριό είναι λάθος και ανήθικο για ένα Κράτος.

Η αλήθεια είναι ότι κάποτε οι Γιάνης και Γιάννης του ΣΥΡΙΖΑ είχαν δώσει στον μικρό Αλέξη τον «Πλούτο των εθνών» για να πάρει μια ιδέα κι από Α. Σμιθ (μην πετάξει καμιά μαλακία σαν και κείνη με τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη) αλλά τους τους το γύρισε πίσω αγαναχτισμένος την άλλη κιόλας μέρα.


Κακές γλώσσες διέσπειραν τότε τη φήμη ότι το είχε παρατήσει φωνάζοντας «αηδίες!», μόλις έφτασε στο δεύτερο κεφάλαιο του πρώτου μέρους με τίτλο «Περί της αίσθησης της ευπρέπειας».


Κάπως έτσι έγιναν λοιπόν τα πράγματα μέχρι που σήμερα το πρωΐ 26 Μαρτίου του έτους 0 μ.κ (μετά κορονοϊό),  γνωστός δημοσιογράφος πρωϊνής εκπομπής του ΣΚΑΪ, ίσος μεταξύ ίσων συναδέλφων του, έπλεξε το εγκώμιο του μικρού Αλέξη της ΚΝΕ του υπεύθυνου!

 

Γι αυτό, μείνετε σπίτι τσακάλια.

Και να φυλάγεστε από τον κορονοϊό, τον νεοφιλελευθερισμό και από αρκετούς δημοσιογράφους.


-----------------------------------------

(1)Στην οδό Χάρβεϋ στο Καίμπτριτζ ήταν το πατρικό του Τζ. Μ. Κέυνς. 

Μελετητές του έργου του με την φράση «επιτελείο των αρίστων της οδού Χάρβεϋ» αναφέρονται στην ιδέα που διατρέχει όλο το έργο του, ότι (σε τελευταία ανάλυση) τις οικονομικές αποφάσεις δεν θα τις έπαιρναν οι πολιτικοί αλλά ένα «φωτισμένο» επιτελείο σοφών που θα γνώριζαν πώς να χειριστούν ενάρετα τους ελλειμματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς, ώστε η οικονομία να ισορροπεί στο τέλος κάθε οικονομικού κύκλου. 

Αν και η βασική προϋπόθεση του Κέυνς διαψεύστηκε μετά τον Β? ΠΠ, δεν σημαίνει ότι επιβεβαιώθηκε η απολυτότητα της αντίπαλης ιδέας  του Α, Σμιθ ότι οι διαδικασίες της ελεύθερης αγοράς ως «αόρατο χέρι» είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη προόδου και ευημερίας.

Πάντως, η επιστημονική έρευνα για την σύγκλιση των δύο θεωριών σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, φαίνεται ότι εμποδίζεται σοβαρά από την αντιεπιστημονική εμμονή που η μαρξική αυταπάτη έχει καθιδρύσει στον ακαδημαϊκό χώρο της οικονομικής επιστημονικής κοινότητας, με παγκοσμίως πρωτοπόρα, μάλιστα, στην ιδεολογική υπεράσπιση της «υπεροχής» της μαρξικής οικονομικής θεωρίας τα Γαλλικά κα