Η κεντροδεξιά παράταξη (πιο πολύ πλέον δεξιά, παρά κέντρο) απέδειξε τα τρία τελευταία χρόνια, τα χρόνια της ύφεσης και της κρίσης, πως έχει πιο ισχυρά ανακλαστικά προσαρμογής και επιβίωσης από ότι η κεντροαριστερά, που σήμερα πελαγοδρομεί από το νεοκομμουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την επαμφοτερίζουσα ΔΗΜΑΡ μέχρι το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ που αναζητάει επειγόντως ρόλο στην επόμενη ημέρα.
Η ελληνική δεξιά, γεννήθηκε υπό ιδιόμορφες συνθήκες στο μεταίχμιο ανάμεσα στο 19ο και 20ο αιώνα. Η ιδιομορφία της έγκειται στο ότι η εμφάνισή της δεν ήταν απάντηση σε κάποιες υπαρκτές ανάγκες της κοινωνίας, μα η πρόδηλη ανάγκη των συντηρητικών και οπισθοδρομικών δυνάμεων της εποχής να αντιστρατευτούν τις ανήσυχες και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που έβρισκαν την εκπροσώπηση τους στο πρόσωπο του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η βασιλόφρων και αντιβενιζελική παράταξη ως μήτρα της ελληνικής δεξιάς.
Η γέννηση της, ως αντίπαλη δύναμη σε κάτι άλλο, προσδιόρισε εν πολλοίς και την μετέπειτα πορεία της. Αυτός ο εγγενής ετεροπροσδιορισμός της είναι, το μοιραίο χαρακτηριστικό της, εκείνο που καθορίζει ταυτόχρονα την εμβέλεια της σκέψης και του ήθους της.
Η ελληνική δεξιά ελάχιστα κοινά σημεία έχει με την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια της δεξιάς, η οποία αντιπροσωπεύει μεγάλο τμήμα της αστικής κοινωνίας και των παραδόσεων της. Ενώ διατείνεται πως εκφράζει την ελληνική αστική τάξη, (η οποία ως γνωστό δεν υπήρξε), ταυτίστηκε με τα πλέον αμφιλεγόμενα τμήματα της επιχειρηματικής κοινότητας, τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους υποκλέψαντες τη βοήθεια των δυτικών χωρών για την ανόρθωση της ελληνικής μεταπολεμικής οικονομίας, τους ρεντιέριδες και τους κρατικοδίαιτους – διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Η στράτευση της στην υπηρεσία των Ανακτόρων, του ξένου παράγοντα και των συνωμοτικών ομάδων επίορκων αξιωματικών εναντίον της κομμουνιστικής απειλής στον εμφύλιο πόλεμο, η άκριτη υποστήριξη, η πολιτική κάλυψη εκ μέρους της όλων εκείνων των στοιχείων που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, τα κακοποιά και εγκληματικά στοιχεία των συμμοριών της υπαίθρου, η δημιουργία παρακρατικών ομάδων με τις ευλογίες των κομματαρχών της, συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας εικόνας αποκρουστικής για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που ζούσαν σε συνθήκες ακραίου αυταρχισμού επί δεκαετίες. Επιπλέον, η ιταμή και απάνθρωπη στάση της έναντι των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου, η καθιέρωση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ο μπαμπούλας του χωροφύλακα, οι εκτελέσεις, οι εξορίες και οι φυλακίσεις των πολιτικών της αντιπάλων, της αποστέρησαν το ηθικό πλεονέκτημα σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο της ιστορίας.
Είναι κοινός τόπος πως η ελληνική δεξιά σήμερα δεν έχει προσωπικότητες της εμβέλειας ενός Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ενός Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, για να περιοριστούμε σε λίγα μόνο ονόματα.
Απεναντίας, η ελληνική δεξιά σήμερα έχει στους κόλπους της ήσσονος σημασίας πολιτικά πρόσωπα. Πρόσωπα φθαρμένα από την πολυετή και αγωνιώδη προσπάθεια να μιμηθούν ό,τι χειρότερο μπόλιασε ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, μέσα από τις διεργασίες στους κόλπους της επονομαζόμενης «λαϊκής δεξιάς» και με διάφορες αφορμές, από την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και της «ένδοξες ημέρες των λαοσυνάξεων για τη Μακεδονίας μας» μέχρι τις μέρες μας, το σκληροπυρηνικό κομμάτι της ελληνικής δεξιάς, που σήμερα λειτουργεί στο άμεσο περιβάλλον του προέδρου της ΝΔ, έχει θέσει ως βασικό της στόχο την ακύρωση της «ιδεολογικής ηγεμονίας» της αριστεράς, κυρίως όμως, την ιδεολογική ρεβάνς και την ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος.
Οι ιδεολογικοί ταγοί αυτού του ρεύματος (ισχυρού και κοντά στη σημερινή ηγεσία της ΝΔ) αν και έχουν διαφορετικές πολιτικές καταγωγές και διαδρομές, εν τούτοις, συμφωνούν πως και δυνατό είναι και εφικτό και πως η συγκυρία δουλεύει υπέρ των. Στην προσπάθεια τους αυτή, όμως, αποδεικνύεται πως η πτωχαλαζονεία που τους διακρίνει, η εμπάθεια, η τραμπουκική πολλές φορές συμπεριφορά και η άρθρωση ενός πολιτικού λόγου που ελάχιστα διαφέρει από εκείνο του επαρχιώτη έφεδρου λοχία στους θαλάμους ενός κέντρου εκπαιδεύσεων, είναι ελάχιστα θελκτική για τη σύγχρονη κοινωνία των πολιτών.
Η πραγματική μετατόπιση της κοινωνίας προς πιο συντηρητικές θέσεις, η οποία έχει την εξήγησή της και στις επιπτώσεις της κρίσης σε στενό εθνικό επίπεδο, αλλά και μιας γενικότερης συντηρητικοποίησης του ευρωπαϊκού γεωπολιτικού χώρου, μπορεί στα μάτια των ιδεολογικών γκουρού της νεοδεξιάς σχολής σκέψης, να φαντάζει ως ιδανική ευκαιρία για μια ιστορική ρεβάνς, εν τούτοις όμως, το μοναδικό ακροατήριο το οποίο τείνει ευήκοα ώτα, δεν είναι άλλο από εκείνο που βρήκε τον αυθεντικό εκφραστή του στη Χρυσή Αυγή και στον αντισυστημικό, πρωτόγονο λόγο που εκφέρει.
Οι άγαρμπες πολιτικές κινήσεις, όπως του νέου υπουργού Υγείας, να επαναφέρει τη διάταξη για τις οροθετικές ιερόδουλες, οι εν είδη κεκαλυμμένων απειλών διαρροές για διάφορα ζητήματα, από την αντιμεταναστευτική πολιτική μέχρι την τρομοκρατία, οι αναφορές με όρους πολεμικής σύγκρουσης σε προσωπικότητες του πρόσφατου παρελθόντος, προδίδουν αυτή ακριβώς τη σπουδή για κάλυψη του ζωτικού χώρου της άκρας και πρωτόγονης δεξιάς που έλκει την καταγωγή της από τα σκοτεινά λαγούμια του παρακράτους περασμένων μα όχι λησμονημένων δεκαετιών.
Η προσεκτική μελέτη της ρητορικής, της σημειολογίας, της ορολογίας, αλλά και της γλώσσας του σώματος, πολλών εκπροσώπων της νεοδεξιάς που βρήκε καταφύγιο στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, φανερώνει την αγωνία του δευτεροκλασσάτου επαρχιώτη πολιτικού να αναζητήσει και να βρει τη θέση του σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, με συνεχείς ανατροπές και αυξανόμενες απαιτήσεις.
Η πτωχαλαζονεία της ελληνικής νεοδεξιάς, σύμπτωμα της βαθιάς υπαρξιακής κρίσης που ταλανίζει την παράταξη αυτή, το επόμενο διάστημα θα ενταθεί και θα οξύνει τα πολιτικά πάθη στη χώρα. Η ανικανότητα να δουν μεσομακροπρόθεσμα και να θέσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας και του τόπου, υπεράνω των ιδεολογικών τους αγκυλώσεων, ολοένα και πιο συχνά θα τους κάνουν να επαναφέρουν στο δημόσιο διάλογο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και ορολογία. Υπηρεσίες καλές στον τόπο δεν θα προσφέρουν. Απεναντίας, ενισχύοντας με κάθε τρόπο το νέο διπολισμό με το ΣΥΡΙΖΑ, θα διολισθαίνει ολοένα και πιο πολύ στην ακροδεξιά ρητορική αλλά και πρακτική, θέλοντας, κατά το φτωχό της μυαλό, να δημιουργήσει ανάχωμα έναντι του λαϊκισμού του αντιπάλου, αλλά και για να δημιουργήσει ένα ευρύ μέτωπο συμμαχιών. Νομίζουν πως ζουν ξανά τον εμφύλιο πόλεμο και πως αυτή τη φορά θα υπερισχύσουν και ηθικά. Η επανάληψη όμως της ιστορίας γίνεται πάντα σε συνθήκες και με όρους φάρσας. Και αυτή τη φορά όλοι οι πρωταγωνιστές της είναι ήδη επί σκηνής και γυμνοί.