Στη «Μελαγχολική Δημοκρατία» του Π. Μπρυκνέρ, αυτή που όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα βιώνουμε, ο συγγραφέας εντοπίζει πως μετά τη νίκη της Δημοκρατίας στη Δύση, το πρόβλημα – κίνδυνος είναι ότι βαλσαμώθηκε, μουμιοποιήθηκε πάνω στο βάθρο της. Και εκεί ασφυκτιά, κυριολεκτικά κάτω από τα εγκώμια και τους λιβανωτούς των κατά καιρούς διαχειριστών-«ιδιοκτητών» της. Αφάνταστα ελκυστική όσο παρέμενε απλή πιθανότητα, είναι έτοιμοι να την κάμουν σήμερα το άλλο όνομα της αδιαφορίας μας απέναντι στον κόσμο, αλλά και απέναντι σε κάθε μορφή πολιτειακής οργάνωσης. Έτσι γίνεται χαρακτηριστικό των καιρών μας ότι η Δημοκρατία μεταλλάσσεται σε αυτό το «κατ’ εξοχήν ακαθόριστο πράγμα», που δεν παύει να εμπλουτίζεται με νέες σκοπιμότητες, όπου οι πιο κυνικοί νόμοι της κοινωνικής οργάνωσης γειτονεύουν με τις υψηλότερες αξίες του Πολιτισμού.

Ένα τέτοιο δύσκολο και τελικά κακό γειτόνεμα (έτσι όπως σχεδιάστηκε), είναι η ιστορία της ΕΡΤ. Όλοι ξέρουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι 2.900 απολύσεις, ούτε οι 200, 1.500 ή 2.000 επαναπροσλήψεις, ούτε τα υπάρχοντα λαμόγια και η αντικατάστασή τους με νέα, δια συνοπτικών διαδικασιών. Το πρόβλημα είναι ότι στο πρόσωπο που η Δυτική Δημοκρατία ανέθεσε εμπράκτως, συμβολικά και ακατάλυτα, την ΔΗΜΟΣΙΑ έκφραση, μπήκε, σε μια νύχτα μέσα, μαύρη ανατολίτικη μπούργκα, όχι γιατί έτσι συνεννοηθήκαμε, όχι γιατί έτσι, έστω, ψήφισε η Βουλή, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε με κυνική, οριακή συνταγματικά πράξη μια παρέα (νεο)Δημοκρατών!

Απέναντι σε αυτούς τους τύπους, πάντα έτοιμους να αιχμαλωτίσουν την Δημοκρατία μέσα στο συγκεκριμένο μοντέλο σκέψης τους (τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει), πάντα έτοιμους να ξεχαστούν για λίγο, βρε αδερφέ, έναντι των εντολών της, πάντα ευεπίφορους να μπερδέψουν αυτό που είναι με αυτό που προσκαίρως θέλουν να γίνει, ΠΑΖΑΡΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Αυτό το παζάρεμα της Δημοκρατίας αρνήθηκε η Δημ.Αρ. Και το αρνείται ακόμα και απέναντι στο περιβόητο διακύβευμα της ανάπτυξης και της ευημερίας, της σωτηρίας μας δηλαδή, αφού πλέον ταυτίζονται και θυμίζει όμως πια την καραμέλα που δεν λιώνει και την δίνουμε στην πεθερά για να γλυτώσουμε. Γιατί αν η ανάπτυξη και η ευημερία είναι καθ’ όλα επιθυμητοί κοινωνικοί στόχοι, θα πρέπει πια να μπορεί να καλούνται να εξυπηρετήσουν τους σημαντικότερους και ίσως πολύ πιο επείγοντες στόχους της προώθησης της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έννοιες που πρέπει να αποτελούν καταστατικές συνιστώσες της δίκαιας πολιτειακής οργάνωσης. Η κατανάλωση και η υλική ευζωία των ήδη κατεχόντων, μπορεί να συρρικνωθεί χωρίς μείζον κοινωνικό κόστος. Αντίθετα, η αδιαφορία για την περαιτέρω συρρίκνωση των ελπίδων επιβίωσης των λιμοκτονούντων, απειλεί ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, όταν η μόνη, εμμονική μεταρρύθμιση που διαγράφουν στον ελάχιστο πια ελληνικό αέρα οι στράκες του μαστιγίου της τρόικας είναι οι εδώ και τώρα αναξιολόγητες, μαζικές, οριζόντιες 15.000 απολύσεις, ενώ σε άλλες σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις είναι πιο συγχωρητική, η Αριστερά δεν μπορεί να υπογράψει. Βλέπετε η τελευταία, εκ μετάλλου ψυχής και ιδεών απαράβατη διαχωριστική γραμμή Δεξιάς- Αριστεράς, είναι η υπεράσπιση των αδυνάμων. Και όταν ένας δημοκράτης σοσιαλιστής δηλώνει, έστω και εκ παραδρομής ασύντακτης, ότι από τους 5.000 εργαζόμενους της ΕΛΒΟ οι 4.000 κάθονται, υπαινισσόμενος έτσι την δυνητική τους απόλυση και ξεχνά ότι είτε κάθονται, είτε ξύνονται, είτε λιάζονται, παραμένουν 4.000 αδύναμοι, τότε πολύ φοβάμαι ότι το μονοπάτι της αλληλεγγύης το περνάμε μέσα από έναν καθαρτηριακό προθάλαμο, όπου σιγοβράζει μίσος για την κοινωνία. Και μάλιστα μίσος αδυνάμων προς αδύναμους. Γιατί κι εμείς που έχουμε από περισσότερο ή λιγότερο καλή θέση, την ώρα και την πολυτέλεια να γράφουμε για όλα αυτά, αδύναμοι είμαστε. Βλέπετε, οι ισχυροί, έχουν προ πολλού μισήσει την κοινωνία, απεργαζόμενοι την υποταγή της.

Όσο για τα δεκάδες απογοητευμένα ή κανιβαλικά περι Δημ.Αρ. γραφόμενα στον Τύπο:

Δύο ανταγωνιστικοί λόγοι μοιράζονται σήμερα την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, το εγκώμιο και ο καυτηριασμός, η εξύμνηση της πραγματικότητας όπως ακριβώς είναι και η καταδίκη της στο όνομα αυτού που θα έπρεπε να είναι. Επιτρέψατε μας, όσοι κατέχετε την μοναδική αλήθεια και την βεβαιότητα της ορθότητας των πράξεών σας, να περπατήσουμε έναν άλλο δρόμο, αδιάβατο ίσως, αλλά πιο δίκαιο: έναν ορισμένο τρόπο να υπάρχουμε στον κόσμο μέσα στην αμφιβολία, χωρίς η αμφιβολία να συντρίβει την αγάπη μας για τον κόσμο, ούτε η αγάπη αυτή να πνίγει την αμφιβολία.

Και όσο πάλι για την πτήση-πτώση της Δημ.Αρ., μην πικραίνεστε, ούτε να ανησυχείτε, γιατί όπως λέει και ο ποιητής: « Οι ερωτευμένοι πέφτουν μόνο προς τα πάνω». Και φαντάζομαι πως όσο κι αν μαλώνουμε, γκρινιάζουμε, βριζόμαστε, ο έρωτάς μας για την Δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την ισότητα, παραμένει ακλόνητος και αλώβητος. Αν ναι, τότε εύκολα η πτήση-πτώση σας γίνεται πτώση-πτήση μας.

Τούτων δοθέντων, έχω ένα τελευταίο ερώτημα προς όλους, όσοι φίλοι και σύντροφοι διαφώνησαν είτε τρυφερά, είτε αγριεμένοι με το διαζύγιο που πήρε η Δημ. Αρ. από την κυβέρνηση. Αν ισχύουν τα παραπάνω ερωτικά, τότε ποιο ρημάδι ελάττωμα του συντρόφου σας θα ήταν ικανό να διαλύσει τον δικό σας εμμονικό γάμο (είτε εξ έρωτος, είτε εκ συνοικεσίου) με ΑΥΤΗ τη Δεξιά;

Πολύ θα ήθελα να μάθω.

Πάντα συντροφικά

Δημήτρης Χαλαζωνίτης