Από τον πρώτο χρόνο του μνημονίου ακούσαμε πολλούς πολιτικούς και δημοσιογράφους να μιλούν για ένα απαραίτητο, πλην απροσδιόριστο μέχρι σήμερα, plan B. Σύμφωνα με τις αναλύσεις που συνοδεύουν την αναφορά σε αυτό το εναλλακτικό σχέδιο η Ελλάδα θα πρέπει να προετοιμαστεί για την εφαρμογή ενός συντονισμένου πλάνου σε περίπτωση που το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους μας οδηγηθεί σε αποτυχία. Αυτό το σχέδιο, τουλάχιστον με τα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, δεν είναι άλλο παρά η επιστροφή της χώρας μας σε εθνικό νόμισμα. Κάτι τέτοιο είναι γνωστό πως συνιστά μια οικονομική αυτοκτονία για την Ελλάδα η οποία εισάγει βασικά αγαθά όπως τρόφιμα και φάρμακα. Τον πρώτο καιρό (δεν συγκεκριμενοποιούν το χρονικό διάστημα), όπως προειδοποιούν ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της ιδέας η ελληνική κοινωνία θα δοκιμαστεί από τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά και την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά μέσω της υποτίμησης του νομίσματος θα ελπίζουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί και κυρίως ένας φθηνός προορισμός για τους ξένους τουρίστες. Δεν γίνεται καμία αναφορά στις κοινωνικές και ακολούθως τις πολιτικές συνέπειες που θα υπάρξουν με την έξοδο από το ευρώ.

Αρχικά πρέπει να κατανοήσουμε πως η ανοχή που υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια από την πλειοψηφία των πολιτών στα μέτρα που επιβάλλονται δεν οφείλεται στην αποδοχή των κυβερνήσεων αλλά στην επιθυμία των πολιτών να παραμείνουν στην ευρωζώνη.Από την πρώτη στιγμή καλλιεργήθηκε η άποψη πως η τήρηση του προγράμματος θα επιφέρει και την διασφάλιση της παραμονής μας στο ευρώ.Είναι έτσι μέχρι ενός σημείου,καθώς εκτός από την δημοσιονομική προσαρμογή έχουμε συμφωνήσει πως, θα προωθήσουμε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στις βασικές δομές της διοίκησης,υγείας,παιδείας και θα προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου.Παρόλα αυτά οι κυβερνήσεις απέτυχαν,εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,να παρουσιάσουν αποτελέσματα σε αυτό το τμήμα του προγράμματος και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να επιβάλλουν φορολογικά μέτρα και περικοπές.Όμως οι πολίτες ακόμα και σήμερα εκφράζονται θετικά για την παραμονή μας στον ευρωπαϊκό πυρήνα.Η διάψευση αυτής της προσδοκίας των πολιτών είναι βέβαιο πως θα συνοδευτεί από πρωτοφανείς κοινωνικές αναταραχές τις οποίες κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει όταν κάνει υποδείξεις για εναλλακτικά σχέδια.

Η κοινωνική ένταση θα αποτελέσει θρυαλλίδα για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που,όπως μας έχει αποδείξει η ιστορία σε ανάλογες περιπτώσεις,θα οδηγήσει στην δημιουργία ενός ορμητικού ρεύματος στα ακροδεξιά του πολιτικού συστήματος.Οι προοδευτικές δυνάμεις ιστορικά αποτυγχάνουν σε περιόδους ακραίας φτώχειας.Είναι δε λυπηρό πως ακόμα και σοβαροί άνθρωποι της αριστεράς συζητούν το ενδεχόμενο εξόδου από το κοινό νόμισμα αψηφώντας τον κίνδυνο της ακροδεξιάς.

Η δεινή πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί δεν αντισταθμίζει τα όποια κέρδη θα είχε η χώρα από ένα λιγότερο δυνατό νόμισμα.

Κατά την προσωπική μου άποψη η παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι απαραίτητη πάση θυσία.Αυτή την φορά όμως οι θυσίες πρέπει να γίνουν από το πολιτικό σύστημα το οποίο θα πρέπει να χτυπήσει τις συντεχνίες,να ελέγξει τα καρτέλ που κρατούν τις τιμές σε υψηλά επίπεδα ενώ βρισκόμαστε σε ύφεση που συνολικά αγγίζει το 25%,να προωθήσει αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος και επιτέλους να πάψει αυτή την προνομιακή μεταχείριση ορισμένων ημετέρων μεγαλοεπιχειρηματιών και κομματικών στελεχών οι οποίοι ακόμα και σε περίοδο ισχνών αγελάδων συνεχίζουν να λεηλατούν τον πλούτο του ελληνικού λαού.»Δεν υπάρχουν δημόσια χρήματα αλλά μονάχα χρήματα των φορολογουμένων».Αυτά τα χρήματα πρέπει να τα σεβαστούν!

O Ανδρέας Γιαννακόπουλος, φοιτητής τμήματος Χημείας πανεπιστημίου Πατρών, μέλος της επιτροπής πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας