Καθώς λέει ο μύθος, ο τύραννος του Ακράγαντα Φάλαρις, υπήρξε τόσο διεστραμμένος στη σκληρότητά του, ώστε επινόησε ακόμη και μηχανή θανάτου, για να τιμωρεί τους αντιπάλους του. Ήταν ένας χάλκινος ταύρος, όπου μέσα έριχνε τα θύματά του, ενώ από κάτω έκαιγε η φωτιά.
Με έναν όμως μυστηριώδη μηχανισμό που τοποθετούσε, τα ουρλιαχτά αυτών που έψηνε ζωντανούς, μετατρέπονταν σε μελωδίες. Έτσι, ο βασανιστικός θάνατος των θυμάτων του παρήγε τη μελωδία, που μάγευε τους υπηκόους του. Κι ερχόμαστε στα δικά μας:
Η δήθεν «ανθρωπιστική κρίση» την οποία – κατά τους δημαγωγούς – θα προκαλούσε η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ από τους κατόχους ακινήτων ή η μείωση του μισθού των Φωτόπουλων και λοιπών πελατών, γίνεται σήμερα πραγματική, με τη μορφή μάλιστα της καταστροφής όλων των άλλων, πλην των «πελατών».
Η οικονομία της χώρας καταρρέει, επειδή οι κυβερνήτες της διακατέχονται από την ψευδαίσθηση ότι είναι αχρείαστη. Και αυτό γιατί έχουν την ιδεολογική «παραίσθηση» ότι, για να υπάρχουν χρήματα, αρκεί απλώς η κατοχή του δημόσιου ταμείου.
Επιχειρείται οργανωμένη υπονόμευση της διάκρισης των εξουσιών, επειδή η ύπαρξή της είναι απολύτως ασύμβατη με την μπολσεβίκικη αντίληψη για την εξουσία και την «ελευθερία». Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η επίθεσή τους κατά των ανεξάρτητων αρχών. Διότι, για τον μπολσεβικισμό που πρεσβεύουν, η «ελευθερία» είναι μία. Κρατική μάλιστα. (Όπως και η «ευτυχία» των ανθρώπων). Άρα, δεν νοούνται επί μέρους ελευθερίες. Πόσο μάλλον δικαιώματα.
Η χώρα, από κέντρο της ΝΑ Ευρώπης και τόπος έλξης των γειτόνων της, μετατρέπεται σε απομονωμένο παρία της βαλκανικής, απέναντι στον οποίο, για πρώτη φορά στην ιστορία, τα ίδια τα βαλκάνια χτίζουν τείχη.
Όλα αυτά σημαίνουν πως ολόκληρη η χώρα βρίσκεται ήδη έγκλειστη σε «μηχανή θανάτου». Η οποία όμως, όπως ακριβώς και η αντίστοιχη μηχανή θανάτου του Φάλαρι, για να λειτουργεί απερίσπαστα, έχει ανάγκη να εκπέμπει τη δική της «μελωδία». Και επινοήθηκε η πιο σαγηνευτική «μελωδία». Είναι τα αντιμνημονιακά φαντάσματα, που μας στοίχειωσαν, ως πραγματική «μελωδία θανάτου».
Από την παράνοια ότι μπορεί να επαναληφθεί το θαύμα του «εν Κανά γάμου» χωρίς προσπαθήσουμε, μέχρι την ατιμία ότι ήταν δωσιλογισμός, το να συμμετέχεις στα βάρη της χώρας σου και πατριωτισμός, το να αρνείσαι κάθε υποχρέωση απέναντι στα κοινά.
Και την απολαύσαμε με την ψυχή μας αυτή τη «μελωδία». Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε μπήκαμε μαγεμένοι στη «μηχανή του θανάτου» και δεν θέλουμε βγούμε, διότι έξω είναι η πραγματικότητα.
Και όχι μόνον. Αλλά διακατεχόμαστε από πανικό απέναντι στην ορθολογική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Διότι, αυτή μπορεί να ανατρέψει τις ψευδαισθήσεις μας. Και για να αποφύγουμε να την αντικρύσουμε, εφευρίσκουμε συνεχώς νέους εχθρούς που θέλουν το κακό μας. Από τη Μέρκελ και τη «διαπλοκή», ως την «ιστορία» και πάει λέγοντας.
Με τελευταίο συμβάν το προσφυγικό: Καλέσαμε εδώ τους δυστυχείς πρόσφυγες, για να τους εξαπολύσουμε ως «βόμβες» κατά της Ευρώπης, όπως ήθελε και ο υπουργός των ψεκασμών. Και σήμερα, που οι άνθρωποι αυτοί εξαθλιώνονται στην Ειδομένη και κινδυνεύουν να πεθάνουν από κρύο, πείνα και αρρώστιες, επιδιδόμαστε σε μία πρωτοφανή αθλιότητα: Ο ένας υπουργός δηλώνει ότι «η εικόνα της Ειδομένης είναι τιμητική για την Ελλάδα» και ο άλλος ότι, για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας, φταίει η ιστορία! Ενώ «η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πράξεις των ανθρώπων, που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς». (Μαρξ- Ένγκελς, «Αγία Οικογένεια»)
Η συνεχής διαστροφή της πραγματικότητας, έτσι ώστε η εικόνα της να γίνεται συμβατή με τις πεποιθήσεις μας για να επιτρέπονται οι αυταπάτες, θα ονομαστεί από τους ειδικούς που ασχολούνται με τους αμυντικούς ψυχικούς μηχανισμούς, «γνωστική ασυμφωνία». Οι μη ειδικοί όμως, δικαιούμαστε να την πούμε απλώς προστυχιά.