Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι διανοούμενοι της Αριστεράς που «σκοτώνονταν» στο παρελθόν για μια παράγραφο του Μπαλιμπάρ, για μια υποσημείωση του Ντεριντά, για το αν ο ύστερος ή ο νεανικός Μαρξ είχε δίκιο; Που κατακεραύνωναν κάθε παραβίαση του κράτους δικαίου, που έδιναν μάχες για τον σεβασμό και την προστασία των θεσμών, που πάθαιναν αναφυλαξία με τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου;
Ζούμε εδώ και ενάμιση χρόνο, εν ονόματι της Αριστεράς, το απόλυτο θέατρο του παραλόγου, βομβαρδιζόμαστε από απίστευτους τύπους που παριστάνουν τους παγκόσμιους προφήτες, παρακολουθούμε μια συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης δημοκρατικών θεσμών, αλλά οι πάλαι ποτέ ανήσυχοι διανοητές μας περί άλλα τυρβάζουν. Οταν βέβαια δεν έχουν κάνει εγκαίρως τις κωλοτούμπες τους και αυτοί για να μη μείνουν έξω από τον χορό της πρώτη φορά Αριστεράς… Πάνε και οι εκσυγχρονιστικές τους υπερωρίες, πάνε και οι μάχες κατά του λαϊκισμού, τώρα έχουν να υπηρετήσουν νέους εξουσιαστές, να συμπαρασταθούν στον λαοπρόβλητο ηγέτη που έφερε την Αριστερά της καρδιάς τους στο προσκήνιο…
Δεν αναφέρομαι φυσικά σε αυτούς που μονίμως το κόμμα τους τραβούσε από το μανίκι. Αλλά σε αυτούς που υπέγραφαν κατά δεκάδες κείμενα συμπόρευσης με την ανανεωτική Αριστερά, σε αυτούς που έσπευδαν να ενταχθούν σε ομίλους για τον εκσυγχρονισμό και πάει λέγοντας… Πού χάθηκαν οι ευαισθησίες τους, πού πήγε η παρεμβατική τους ικανότητα, πού ξέχασαν την ανεξαρτησία της κριτικής τους, την ελευθερία της σκέψης τους, την ηθική τους ακεραιότητα;
Η παρωδία, για να χρησιμοποιήσουμε τον πιο επιεική όρο, αριστερής πολιτικής που ζούμε δεν αφορά πλέον τους πάλαι ποτέ διανοητές της αμφισβήτησης. Εχουν απεριόριστα όρια ανοχής για λόγους και πράξεις που σε άλλες εποχές θα είχαν ξεσηκώσει από τους ίδιους θύελλες παρεμβάσεων. Τώρα έχουν παραδώσει τη σκυτάλη σε κορυφαίους επιγόνους του σταλινισμού, να καθαρίζουν διά της γνωστής μεθόδου «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Που μπορούν με την ηθική ακεραιότητα που τους διακρίνει να γα… τα παιδιά του Χάρβαρντ μέσα από μια εφημερίδα που κάποτε τιμούσαν με τη γραφή τους ο Αναγνωστάκης ή ο Ραυτόπουλος… Ω καιροί, ω ήθη…