Γινόμαστε μάρτυρες τα τελευταία χρόνια των προσπαθειών για την ενοποίηση, και, ενιαία έκφραση, της κεντροαριστεράς, την δημιουργία ενός κόμματος στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας με ατέρμονες συζητήσεις, αδιέξοδες πρακτικές, προσπάθειες για ιδεολογική και πολιτική ταύτιση των ενδιαφερόμενων, την εκπόνηση λεπτομερών προγραμμάτων για το παραμικρό ζήτημα και την πλήρη ταύτιση των πάντων. Και βέβαια όλο αυτό το σκηνικό είναι εξαιρετικά αποκαρδιωτικό. Και είναι αποκαρδιωτικό γιατί είναι και προβλέψιμο.
Μια συμπεριφορά της κεντροαριστεράς που αντανακλά το παρελθόν της κατά τις τελευταίες δεκαετίες όπου αρνούμενη να ομογενοποιηθεί οδηγείται κάθε φορά στην αυτοκαταστροφή και στην απαξίωση της. Γιατί πραγματικά τι νόημα έχουν οι ατελείωτες αναλύσεις και συζητήσεις όταν στην ουσία έχουν σαν κατάληξη αμοιβαία εχθρικές ανακοινώσεις ότι φταίει ό ένας ή ο άλλος. Την έχουμε μάθει κατακερματισμένη να αγωνιά αλλά να μην δρα, να σχολιάζει αλλά να μην καταλήγει, να αναλύει αλλά να μην αντανακλούν τίποτε αυτές της οι αναλύσεις μιας και δεν μεταφράζονται σε πολιτική παρουσία.
Έτσι δημιουργεί ευτυχισμένους «αντιπάλους» στο πεδίο της πολιτικής με αυτήν την στιγμή μια Ν.Δ να πλασάρεται σαν την μόνη εγγυημένη ευρωπαϊκή αντικυβερνητική δύναμη και έναν ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να πλασαριστεί σαν μια «προοδευτική» αντιδεξιά δύναμη που συνυπάρχουσα με τους ανεκδιήγητους ΑΝΕΛ δουλεύει για τα «λαϊκά» συμφέροντα (αλήθεια ποια είναι αυτά πλέον) παρ’ όλο που με απίστευτη φαιδρότητα είναι η εγγυήτρια δύναμη του ΝΑΙ σε όλα (έτσι χωρίς μπούσουλα ή στόχους απίστευτα χύμα). Και εκθέτουν πλέον οι ατελείωτες συζητήσεις όλο τον κεντροαριστερό χώρο σε κανιβαλισμό από την Ν.Δ. για να λύσει τα δικά της προβλήματα και από τον ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσει τις καρέκλες και να στηρίξει τον προοδευτικά σταλινίζοντα προσανατολισμό της κοινωνίας.
Γιατί κάποιοι θεωρούν ότι είναι καλό τους εαυτούς τους παράγοντες στο 3%-4% αλλά δεν διανούνται ότι πρέπει να βοηθήσουν έναν ευρύτερο φορέα με μεγαλύτερο ποσοστό εκπροσώπησης. Γιατί επίσης θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορούν να υπάρξουν κόμματα που ταυτίζονται πλήρως και αυστηρά με το 100% της σκέψης και τοποθέτησης του ενός και του άλλου, (ας παραδειγματιστούν από την ΕΔΑ, την Ε.Κ, το ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ όπου σαν κόμματα που ενεπλάκησαν στο παιχνίδι άσκησης εξουσίας και συμπεριέλαβαν στους κόλπους τους αφηγήματα όχι αναγκαστικά ιδεολογικά περιοριστικά). Επίσης θα πρέπει να καταλάβουν όλοι οι εμπλεκόμενοι ότι υπάρχουν πολίτες( όχι λίγοι) που έχουν εγκλωβιστεί στην αδυναμία επιλογής σε μελλοντικές εκλογές και οι οποίοι επιλέγουν πλέον ξεκάθαρα με την λογική αποστροφής προς τον άλλον. Η μέχρι τώρα στάση της κεντροαριστεράς και των ανθρώπων της εμπίπτει στην επιτομή της προβλεψιμότητας. Αποτέλεσμα να τρίβουν από χαιρεκακία τα χέρια τους οι άλλοι.
Ας δοθεί λοιπόν ένα τέλος στην προβλέψιμη συμπεριφορά. Ας αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού και ας μην σκεφτεί κανείς ότι μπορεί κάποιοι «μεγαλύτεροι» παίκτες να θελήσουν να μείνουν έξω (τελικά θα γίνει δικό τους πρόβλημα), έχοντας κατά νου ότι θα επιβιώσουν σε κυρίαρχο ρόλο στον χώρο. Μπορεί τώρα να απολαμβάνουν αυτόν το ρόλο αλλά μόνο και μόνο γιατί δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί μια ουσιαστική για το μέλλον κίνηση.
Ας τελειώνουν λοιπόν οι ατελείωτες και μηδέποτε υλοποιούμενες τεκμηριώσεις περί κεντροαριστεράς, και ας προχωρήσει ο χώρος με προσωρινή ηγεσία (να προταθεί και να στηριχθεί τυχόν υποψηφιότητα έστω και με διαδικτυακές υπογραφές ) και δηλώσεις αμέριστης στήριξης και συμπαράταξης από όλες τις προσωπικότητες του χώρου (μιας και πρόσφατα διατυπώθηκαν), ας προχωρήσει οργανωτικά η προσωρινή ηγεσία στην δημιουργία ενός πολιτικού φορέα εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και όποιος επώνυμα διαχωρίσει την θέση του ας αναλάβει και τις ευθύνες του. Το μέλλον μετά την προσωρινή ηγεσία μπορεί να αναδείξει ηγετικές μορφές που θα συσπειρώσουν τον κόσμο όχι αναγκαστικά γύρω από το όνομα τους αλλά γύρω από την ελπίδα ανάδειξης όλων εκείνων των θετικών χαρακτηριστικών (πολιτικών και ιδεολογικών) που τώρα συζητιόνται αλλά ποτέ δεν μπορούν να αποκτήσουν μορφή.