Η επιπλέον δυσκολία είναι ότι ταυτόχρονα με τη διαμόρφωση της παράταξης θα πρέπει να παρουσιάζονται και οι πολιτικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας, καθώς η πραγματικότητα δεν περιμένει, ενώ σε περίπτωση πρόωρων εκλογών η επιτάχυνση θα είναι συγκλονιστική. Αρα την ώρα που προχωρούν οι διεργασίες για την οργάνωση του χώρου θα πρέπει να παρουσιάζονται θέσεις, προτάσεις και λύσεις σε εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα, όπως: ποιο είναι το μέλλον της εργασίας, λαμβάνοντας υπόψη την τρομακτική εξέλιξη της τεχνολογίας (περίπου 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα χαθούν λόγω των ρομπότ), τι απαντάμε για την κλιματική αλλαγή, τα ζητήματα της ενεργειακής ασφάλειας, η γήρανση του πληθυσμού (η Ελλάδα θα χάσει στις επόμενες δεκαετίες από 850 χιλιάδες έως και 2,2 εκατομμύρια κατοίκους και το 1/3 του πληθυσμού της θα είναι άνω των 65 ετών), ποιες πολιτικές εφαρμόζουμε στη μετανάστευση, την ένταξη των προσφύγων, το μέλλον της ΕΕ, τα ζητήματα τις διαγενεακής δικαιοσύνης, τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία με το πρόσχημα της κρίσης υποχωρούν.

Η χώρα εδώ και 8 χρόνια βιώνει μια άνευ προηγουμένου κρίση, οικονομική, κοινωνική και θεσμική, την οποία το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται ως κανονικότητα και το πρόβλημα είναι ότι και οι πολίτες κάνουμε το ίδιο. Το ζήτημα είναι με ποιο τρόπο θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο και την παγίδα της παράλληλης πραγματικότητας. Προφανώς είναι ένα ζητούμενο να δούμε τι έφταιξε και να το αλλάξουμε, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνω με λύπη ότι κάνουμε τα ίδια λάθη με διαφορετικές δικαιολογίες, χωρίς να προχωρούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε πολλούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Η νέα παράταξη πρέπει να διαμορφώσει ένα νέο αφήγημα για τη χώρα και όχι να προσαρμόσει τα ξεπερασμένα στις νέες συνθήκες. Η χώρα πρέπει να επανακτήσει την εξωστρέφειά της και τη δυνατότητά της να συνδιαλέγεται με τους παραδοσιακούς εταίρους της στην Ευρώπη και, τέλος, να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια κοινωνία ανοιχτή και προοδευτική. Αυτό είναι το ζητούμενο και η πρόκληση.