Υπάρχει μία τάξη, η μεσοαστική, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των κοινωνιών στις σύγχρονες δημοκρατίες. Αυτή κυρίως κινεί τις μηχανές της οικονομίας, αυτή στηρίζει το λεγόμενο κράτος δικαίου, αυτή προσφέρει τα στελέχη που εξασφαλίζουν τη λειτουργία της διοικητικής μηχανής του Δημοσίου στις διάφορες μορφές του και η ίδια είναι που σηκώνει στο μεγαλύτερο ποσοστό τα βάρη και τις ευθύνες της κάθε χώρας.
Στην Ελλάδα η μεσοαστική τάξη έχει τις ιδιαιτερότητές της, όχι μόνο γιατί αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα, αλλά και γιατί τα χαρακτηριστικά της δικής μας διαφέρουν πολύ από των Eυρωπαίων εταίρων μας. Αυτό είναι πλέον γνωστό, και με την κρίση αποδεικνύεται περίτρανα. Με αυτή την έννοια, οι Eλληνες μεσοαστοί με την αντίστοιχη κουλτούρα, που δεν καθορίζεται βέβαια αποκλειστικά από το εισόδημα, αποτελούν μειοψηφία, ακόμη και μέσα στην τάξη τους. Οι υπόλοιποι είναι «νεόπλουτοι» ή δημιουργήματα ενός ανίκανου και διεφθαρμένου κράτους ή «λούμπεν», όπως και αρκετοί που συγκεντρώνουν όλες τις προηγούμενες ιδιότητες.
Αυτό που παρατηρείται έντονα τελευταία με τη βοήθεια της κρίσης, αλλά και του διάχυτου λαϊκισμού, είναι μία τάση ισοπέδωσης προς τα κάτω που πλήττει σε μεγάλο βαθμό ακριβώς τη μερίδα των μεσοαστών, οι οποίοι προσπαθούν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, έχουν τις γνώσεις για να προσφέρουν στο σύνολο, στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, γιατί ξέρουν ότι το μέλλον θα είναι τρισχειρότερο έξω από την Ευρωζώνη και επιθυμούν την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας.
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν διακρίσεις στα οδυνηρά μέτρα που λαμβάνονται και σε εκείνα που προφανώς αναγκαστικά θα ληφθούν άμεσα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι εκείνοι που πιέζονται περισσότερο, σε σημείο που να κινδυνεύουν με εξαφάνιση, είναι οι μεσοαστοί οι οποίοι αγωνίστηκαν σε όλη τη ζωή τους σε διάφορους τομείς για να φτάσουν κάπου με σεβασμό στους θεσμούς και χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα. Από αυτούς τους ανθρώπους αφαιρούνται κίνητρα για να επιδείξουν τη δραστηριότητα που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, και η ευθύνη βαραίνει την πολιτεία.
Η πολιτεία είναι εκείνη που αδυνατεί να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και επιβαρύνει συνεχώς την πολύπαθη υγιή, μεσοαστική τάξη, εκείνη ισοπεδώνει τις αμοιβές στελεχών στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ και δεν μπορεί να προσελκύσει τους άξιους και εκείνη πάλι δείχνει απρόθυμη να επιβάλει την αξιοκρατία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην κρατική μηχανή. Και η πολιτεία είναι που καθυστερεί το άνοιγμα των επαγγελμάτων και τη γραφειοκρατία, περιορίζοντας τις δυνατότητες της επιχειρηματικότητας και ενισχύοντας αντίθετα τη διαφθορά.
Αν όμως με αυτά και άλλα εξαφανιστεί στο τέλος η υγιής μεσοαστική τάξη, οι συνέπειες θα είναι τραγικές. Καμία χώρα χωριατών δεν πρόκοψε στη σύγχρονη Ιστορία.