Πολυγλωσσία, απειθαρχία ή ιδεολογικές διαφορές; Τι κάνει την κυβέρνηση να διατηρεί, επαυξημένα μάλιστα, τα χαρακτηριστικά μιας εκφωνητικής αταξίας που είχε και ως κόμμα; Γιατί δεν εμβαπτίζεται στα πιο συμπαγή χαρακτηριστικά που επιβάλλουν η καθημερινή πράξη, η καθημερινή πολιτική και πρακτική απόφαση; Είναι πολύγλωσση ή ενσωματώνει μεγάλο εύρος συμφερόντων ή και φαντασιώσεων; Αν αναφέρεσαι ως κυβέρνηση σε μια πολυδιασπασμένη και εξαρθρωμένη κοινωνία, δεν μπορεί παρά να ενσωματώνεις τα αντιφατικά στοιχεία της. Μπορεί να δείχνει αναποφασιστικότητα ή ατολμία αυτό, αλλά ενέχει κάποια σοβαρά δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Διατηρείς ως παράταξη αισθητήρες. Είναι ελάττωμα αυτό; Επιχειρησιακά απολύτως. Πολιτικά όχι.

Η λειτουργία, η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα είναι εναντίον τής πολιτικής; Και τότε οι παλαιές κυβερνήσεις πώς παρήγαν την πραγματικότητα με τέτοιες ταχύτητες, με τέτοια νομοθετική ταχυβολία; Μόνο γιατί δεν ήταν επαρκώς δημοκρατικές ή γιατί ακολουθούσαν τον τεχνοκρατικό τυφλοσούρτη των νεοφιλελεύθερων; Μπερδεύομαι. Θέλω ως κυβέρνηση να ζυμώνομαι με τον αποδέκτη των αποφάσεών μου, να εισπράττω ο ίδιος τις επιπτώσεις τους (όχι όπως κάτι ασυνείδητοι που νομοθετούν για τους άλλους, ενώ οι ίδιοι διαφεύγουν). Από την άλλη, όμως, ο απλός πολίτης μπορεί να χαώνει, να διεισδύει, να μεταβάλλει με μια εκπληκτική μαεστρία το προσωπικό του συμφέρον σε γενικό. Είτε με τον επίμονο ψίθυρο, είτε με την τύψη (που μπορεί να σου γεννάει σε άπειρες ποσότητες), είτε με τη δύναμη της αλήθειας του, ο πολίτης μπορεί να αποσπάσει το αίτημά του από το σώμα της κοινωνίας να το κάνει μοναδικό και προεξάρχον. Ή δεν τον ακούς (όπως οι νεοφιλελεύθεροι), ή τον κολακεύεις (όπως οι εξουσιομανείς).

Αν μπει κανείς στις δαιδαλώδεις, εξατομικευμένες επιθυμίες, δεν πρόκειται να βγει. Μεταθέσεις, αλλαγή δρομολογίων του λεωφορείου (για να βολεύει τον τάδε), αλλαγή υπηρεσίας της κόρης για να ‘ναι κοντά στο σπίτι της κ.λπ. απίθανα ημιτόνια μιας πραγματικότητας που εφορμούν -θραύσματα- στην πολιτική. Τι μένει; Τι περισσεύει από την πολυδιαίρεση; Ο αριστερός δεν μπορεί να βάλει face control. Πρέπει ν’ ακούει αφιλτράριστο τον πολίτη. Και ο πολίτης πρέπει να μιλήσει στο αυτί της πολιτικής για να της πει κάτι υπεραποκλειστικό, κάτι που μόνο αυτός μπορεί να διατυπώσει. Αλλά αυτή η πολυδιάσπαση σε θρύψαλα της πραγματικότητας και των ιδιωτικών αφηγήσεων δεν επιτρέπει ίχνος πολιτικής σύνθεσης. Γιατί απ’ τη μία αν ενοποιηθούν, συντεθούν τα αιτήματα μπορεί να χαθεί κάτι από τη σημαντικότητά τους (εκτός του ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για την Αριστερά και τα καρούμπαλά της), ενώ από την άλλη, εάν μείνουν σκόρπια κεράκια, σκόρπιων επιθυμιών, αναπαράγουν αυτό που ξέρουμε: μια αντιφατική, αντιοικονομική πραγματικότητα που κλείνει την κρίση στις ιδρυτικές φλέβες της.

Η πολυγλωσσία οφείλεται βεβαίως σε διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες, οφείλεται στην ενσωμάτωση διαφορετικής προέλευσης ή κατεύθυνσης συμφερόντων που εισέρρευσαν στον νέο ΣΥΡΙΖΑ, κατά ένα μέρος οφείλεται σε μια αδεξιότητα ή και πρακτική δειλία, αλλά κυρίως οφείλεται σε μια ιδεολογική ισχνότητα, που τώρα -στην κυβερνητική στιγμή- βγάζει το δραματικό της πρόσωπο. Πολλά χρόνια ενός απλού συνδικαλιστικού εμπειρισμού και μιας ρητορικής ευρυχωρίας, χωρίς ιδεολογική εμβάθυνση, χωρίς επιλύσεις σημαντικών ζητημάτων που θέτει ο πληροφορικός υπερκαπιταλισμός και η συμβολιστική του, δεν επιτρέπουν τη, με ευχέρεια, αφομοίωση των λαϊκών προσδοκιών. Μην ακκιζόμαστε για την άπλετη δημοκρατία που επιτρέπει τις διαφορετικές φωνές. Να βλέπουμε όχι τη διαφορετικότητά τους , αλλά την ανεξέργαστη ιδεολογική ποιότητά τους – που μπορεί ενίοτε να μεταμφιέζεται και σε δημοκρατία.