Τα μέλη του «Ρουβίκωνα» έκαναν προχτές μια πρώτη ανακεφαλαίωση της δολοφονικής επίθεσης εναντίον του Λουκά Παπαδήμου. Τα φέιγ βολάν που πέταξαν έξω από τον Ευαγγελισμό κάλυπταν και… ιδεολογικά το τρομοκρατικό χτύπημα: » Όσοι γίνουν πρωθυπουργοί, όλοι τους θα πεθάνουν». Η οργάνωση αποφάσισε να επιβάλλει – και να ανακοινώσει δημόσια – την θανατική ποινή σε διατελέσαντες ή μελλοντικούς πρωθυπουργούς για το «αδίκημα» της εκλογής στο αξίωμα τους.

Όχι πως η τρομοκρατία απέκτησε ποτέ στην Ελλάδα κάποια σοβαρή πολιτική ή ιδεολογική ταυτότητα. Ακόμα και οι «θρυλικές» εγκληματικές οργανώσεις απομυθοποιήθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Το μίσος για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της εκφυλίστηκε σε πράξεις συνεργασίας με το κοινό έγκλημα και τη διαπλοκή. Η τρομοκρατία έγινε μέρος του παιχνιδιού της εξουσίας και μάλιστα του πιο βρώμικου κομματιού της, του πελατειακού κράτους.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος της ανεμπόδιστης δράσης των «γνωστών-άγνωστων». Το πανεπιστημιακό άσυλο, το άβατο των Εξαρχείων και οι διάφορες βαρύγδουπες δηλώσεις αναλήψης ευθύνης για βομβιστικές και άλλες «επαναστατικές» ενέργειες εξακολουθούν να έχουν την ανοχή ενός μέρους του πολιτικού συστήματος που προσβλέπει σε οφέλη από την προνομιακή του σχέση με τον χώρο αυτό.

Η πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας του Λουκά Παπαδήμου – ενός επιλεγμένου συμβολικού στόχου – ήρθε να δηλώσει την παρουσία της τρομοκρατίας σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για την πορεία της χώρας. Η επίδειξη δύναμης ωστόσο δεν αφορά μόνο στην επιλογή και την άνετη εκτέλεση του εγκληματικού σχεδίου αλλά -κυρίως- την πολιτική και κοινωνική στήριξη που συνάντησε έμμεσα ή άμεσα η τρομοκρατική αυτή πράξη. Από ανοιχτές δηλώσεις ενθάρρυνσης όπως «δεν θα μ’ ενοχλούσε να έσκαγαν και άλλες βόμβες» μέχρι την συγκαλυμμένη στήριξη  που δίνει η φράση «είπε, δεν έβαλε» ή με την ηχηρή ή σιωπηρή άρνηση καταδίκης της επίθεσης από πολιτικούς παράγοντες.

Είναι γεγονός, εδώ και δεκαετίες, ότι ορισμένοι πολιτικοί αλλά και πολιτικές δυνάμεις επιλέγουν συνειδητά να φλερτάρουν με το χώρο της τρομοκρατίας, αναγνωρίζοντάς της μέχρι και «ανθρώπινο ιδεώδες». Προσβλέπουν ανοιχτά στη στήριξη των κάθε είδους κοινωνικών ερεισμάτων που έχουν δημιουργηθεί προκειμένου να αναδειχθούν και να επιβιώσουν πολιτικά. Η κοινωνική, πολιτική και εκλογική αποδοκιμασία και απομόνωση είναι η μόνη απάντηση στην άτυπη αυτή διακομματική πολιτική πτέρυγα της τρομοκρατίας.