Τελικά, φαίνεται πως παραμένοντας κολλημένοι, στην αχλίδα και νιρβάνα, πως όλοι γύρω μας ,με εμάς θα ασχολούνται, χάνουμε το μπουσουλα και κυρίως το μέτρο. Και μάλιστα θέλουμε οχι μόνον να ασχολούνται, με εμάς, αλλά και με τον τρόπο που γουστάρουμε εμείς.

Έτσι βρεθήκαμε άφωνοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, πολύ πιο αργά, από ότι αυτή μας χτύπησε την πόρτα.

Δίπλα μας έχουμε μια χώρα, πολυάνθρωπη και πελώρια γεωγραφικά, που δεν θέλουμε να αντιληφθούμε, κατά πόσο μας συμφέρει σήμερα, να κατανοήσουμε, τις πραγματικές συνέπειες του μεγέθους της, αλλά και την πραγματική αναγκαιότητα, να ζήσουμε και τους επόμενους αιώνες, μαζί και από κοντά.

Είναι μια συνθήκη, που δεν αλλάζει.

Στην χώρα αυτή υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι διαφορίζονται από την λογική του σουλτάνου. Οι οποίοι αγωνιούν, για την προκλητική του στάση, και τις πολιτικές που ακολουθεί. Με τη διαφορά, ότι η δικη τους αντίρρηση αλλα και πρωτοβουλίες, να την εκδηλώσουν, μπορεί να αντιμετωπιστούν, με διώξεις και φυλακίσεις

Ναι, η απρέπεια που επιχείρησε, με την απόφαση του να μετατρέψει την Αγια Σοφιά σε τζαμί, από μουσείο, έχει πάρα πολλούς αντιπάλους στο εσωτερικό, αλλά, και έξω από την Τουρκία. Το ερώτημα όμως είναι πάντοτε, εάν μας ενδιαφέρει στη πραγματικότητα, να συμπορευτούμε μ αυτούς που διαφωνούν ή όχι.

Ο τρόπος που πολιτευόμαστε και δήθεν αγανακτούμε, δείχνει πως όχι.

Γιατί, εδώ πλέον, ισχύει το «σήμερα ο καθένας μπόρει να μιλα και κυρίως να γράφει» κατά πως έγραψε ο Αναγνωστάκης. Αυτό όμως που φαίνεται περισσότερο, είναι πως όντως, ο καθένας μπορεί να μιλά και να λέει, ότι θέλει χωρίς σε καμιά περίπτωση, να σκέφτεται, τις συνέπειες των λεγομένων του.

Και εδώ προκύπτουν τα μεγάλα ερωτηματικά. Πού να πήγαν άραγε, όλες εκείνες οι φλούδες, για σερεφέ και εβίβα καρντάση, του άθλιου για χρόνια, αναπτυγμένου τουρισμού, της δήθεν συντροφικότητας;;

Σήμερα, πρέπει να αποδείξουμε, ότι όντως μας ενδιαφέρει και αντι για διάφορα καραγκιοζλίκια ,των όψιμων σφετεριστών του εθνικού αφηγήματος, να βρούμε τις αυτοδιοικήσεις της Τουρκίας και μαζί τους, να ψάξουμε να διαμορφώσουμε τους νέους δρόμους της συνεργασίας και της ανάπτυξης.

Εξάλλου, η συνδρομή της Ευρώπης, σε κάποια τέτοια ζητήματα χρειάζεται, να την επικαλούμαστε και όχι σαν την μεγάλη μας ξαδέρφη, να «μαλώνει» τα «μεγάλα» παιδιά, που μας «πειράζουν» και δεν μας αφήνουν να κάνουμε το δικό μας.

Εδώ χρειάζονται πρωτοβουλίες και τώρα

Γιατί σε λίγο κινδυνεύουν και αυτές τις δυνάμεις, να τις μπουζουριάσουν και τότε θα είναι πολύ αργά.

Και αντι στην Επιτροπή Περιφερειών να προτείνουμε ψηφίσματα και διάφορες ανούσιες αντιδράσεις, να οργανώσουμε κίνημα βοήθειας στις αυτοδιοικητικές δυνάμεις της Τουρκίας, που στενάζουν κατω από τις δικτατορικές πιέσεις, του Σουλτάνου, επειδή στέκονται σταθερά με το μέρος της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης…