Μια από τις βασικές αιτίες της σύγχρονης ελληνικής οικονομικής και πολιτισμικής πτώχευσης είναι το γεγονός, ότι τις τελευταίες τουλάχιστο δεκαετίες με την πολιτική, τη δημόσια διαχείρηση των κοινών υποθέσεων της ζωής μας, ασχολούνται πλην λίγων εξαιρέσεων άνθρωποι με μικρό διανοητικό και ηθικό ανάστημα. Αυτό αφορά όλους τους πολιτικούς χώρους.
Άνθρωποι με ικανότητες και ήθος απέφυγαν ν’ ανακατευτούν με τη φθορά και τη «ματαιότητα» της πολιτικής, αφήνονοντάς την έρμαιο τυχάρπαστων κι ανίκανων δημαγωγών.
Αν δεν ανατραπεί διαηλικιακά αυτή η συνθήκη, καμμιά αναγεννητική προσπάθεια στη χώρα δεν θα έχει τύχη.
Ο Γερμανός πρόεδρος Ρίχαρντ Βάϊτσέκερ είχε επισημάνει πολύ εύστοχα στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980: «Στη Γερμανία ο φασισμός δε νίκησε επειδή υπήρχαν πολλοί φασίστες, αλλά επειδή δεν υπήρχαν πολλοί δημοκράτες». Αντίστοιχα για την Ελλάδα σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε: Η οικονομική και πολιτισμική πτώχευση δεν επήλθε επειδή υπήρχαν πολλά λαμόγια και πολλοί τενεκέδες, αλλά επειδή δεν υπήρξαν πολλοί ν’ αντισταθούν στα λαμόγια και στους τενεκέδες.
Η πολιτική επιστράτευση άξιων κι έντιμων συμπολιτών μας, με κριτήριο επιστράτευσης τη δική τους αυτοσυνειδησία και την υπόδειξη από τους συνανθρώπους τους, είναι όρος πια αξιοπρεπούς συλλογικής υπαρξιακής επιβίωσης.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκδηλωθεί από τώρα κι όχι αύριο αυτή η επιστράτευση, ήδη κάποια μικρά βήματα έχουνε γίνει και γίνονται, μα δεν αρκούν.
Με την ανάπτυξη δικτύων πολιτικής επικοινωνίας συνολικά αλλά και για κάθε δημόσιο τομέα χωριστά μέσω του διαδικτύου, ποικολόμορφων προσωπικών συναντήσεων, αλλά και των παραδοσιακών ΜΜΕ. Με τη συγκρότηση επιτελείων για τη διαχείρηση όλων ανεξαίρετα των τομέων της δημόσιας ζωής. Με τη συμμετοχή στις λίστες υποψηφίων βουλευτών στις ερχόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν αυτές. Με την ανάληψη υπουργικών κι άλλων διοικητικών ευθυνών. Με τη δημόσια έκθεση και συστράτευση σε πολιτικούς φορείς με αναγεννητικό δημοκρατικό αξιοκρατικό στίγμα.
Επειδή όμως ο πολιτικός χρόνος τρέχει κι επειδή ακριβώς το πνεύμα κι ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι ο τερματισμός της ασφαλούς αμέτοχης θέασης:
Η χώρα και καλώς θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια μέσα στο στρατηγικό πλαίσιο της τριετούς συμφωνίας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Σε αυτό το δεδομένο πλαίσιο είναι ανάγκη να εξελιχθεί και να εφαρμοστεί μια ελληνική στρατηγική αναμόρφωσης στο σύνολό της της ελληνικής πολιτείας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε συνθήκες ενότητας όλων των πολιτικών δυνάμεων που συμφωνούν σε αυτή τη στρατηγική και με αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων ατομικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Χωρίς ή με εκλογές μια κυβέρνηση Εθνικής Ελλάδας είναι ο στόχος πλαισιωμένης με τα κατάλληλα εθνικά επιτελεία.
Στην περίπτωση της άμεσης προκήρυξης εκλογών και με δεδομένο το σημερινό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων ο παραπάνω στόχος μπορεί να επιτευχθεί με την όσο γίνεται μεγαλύτερη προεκλογική κι εκλογική ενίσχυση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς την αριστερή πλατφόρμα δεν μπορεί, τουλάχιστον από μόνος του. Στερείται και ιδεών κι ανθρώπων, η σύγχυση, η δημαγωγία, ο πολιτικαντισμός και η τσαπατσουλιά είναι εγγενή του χαρακτηριστικά. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να έχουν αναγεννητική δυναμική. Το ΠΟΤΑΜΙ ανοίγοντας την κοίτη του έχει την καλύτερη τύχη-προοπτική να γίνει ο αναγεννητικός εγγυητικός πόλος. Πόλος αλήθειας, αξιοκρατίας, προγραμματικής και πρακτικής επάρκειας.
Πως μπορεί το ΠΟΤΑΜΙ να διευρύνει την κοίτη του; Καλώντας δημόσια ικανές κι έντιμες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής στην υποστήριξη και συμμετοχή τους γενικά, αλλά και ειδικά στις λίστες των υποψηφίων. Αξιόλογους πολιτικούς από το παλαιό πολιτικό σύστημα να εκφράσουν τη στήριξή τους δίχως εκλογικά ανταλλάγματα. Συγκροτώντας ένα ψηφοδέλτιο επικρατείας που να εκφράζει συμβολικά αυτό το πνεύμα Εθνικής Ελλάδας.
Η ευθύνη της συλλογικής μας λύτρωσης δεν βαρύνει μόνο τους πολιτικούς σχηματισμούς και το υπάρχον μέχρι σήμερα πολιτικό προσωπικό. Βαρύνει και τους πολίτες που είναι ανάγκη να επωμιστούν το βάρος της δικής τους πολιτικής ευθύνης. Η πολιτική τραγωδία που βιώνουμε και η ντροπή που αισθανόμαστε, μπορούν και πρέπει ν’ ανατραπούν μόνο με την αυτοθυσιαστική συμμετοχή. Η χώρα θα μπορέσει να περάσει από την έσχατη ταπείνωσή στην επανίδρυση κι αναγέννησή της, αν όπως πάντα γίνεται στην ιστορία κάποιοι βάλουν το κεφάλι τους στο ντορβά δίνοντας το παράδειγμα.