Τελικά η πολιτική τάξη σε αγαστή σύμπνοια με την κοινωνία και τα μίντια τα κατάφερε. Απ’ όσα ακούμε, διαβάζουμε και διαπιστώνουμε, είναι πλέον σαφές ότι η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Οπως από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση υποστήριζαν και διαλαλούσαν πολιτικοί αρχηγοί, υπουργοί, κόμματα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι και φυσικά η πλειοψηφία των περιφερόμενων ειδικών και μη σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα. Για να μην αναφερθούμε στον λαϊκισμό που επικράτησε σε όλες τις μορφές του Διαδικτύου και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Δικαιώνονται», λοιπόν, όλοι αυτοί με μία ουσιαστική διαφορά. Οτι η δική τους «πολιτική λύση» περιελάμβανε και περιλαμβάνει τα πάντα, την αντιμετώπιση της κατάρρευσης της οικονομίας χωρίς μεταρρυθμίσεις, μέτρα και λιτότητα, τη γενική απόρριψη των Mνημονίων από την πρώτη ώς την τελευταία σελίδα, τη διατήρηση του κράτους όπως ακριβώς ήταν, την επιβολή των απαιτήσεών μας στους δανειστές εκβιαστικά και δίχως πολλές κουβέντες και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ακριβώς με την ίδια ανοχή που επεδείκνυαν απέναντί μας οι εταίροι και οι Βρυξέλλες πριν από την κρίση. Ετσι ερμήνευαν και ερμηνεύουν την «πολιτική λύση» του ελληνικού προβλήματος όσοι θεωρούν ότι τα πάντα γίνονται με πολιτικές αποφάσεις, αρκεί να το θέλουν… οι άλλοι.

Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο «αμήν», καθώς δεν έγιναν βέβαια όσα έπρεπε να γίνουν για να εξυγιανθεί η χώρα και όντως τώρα η παραμονή μας ή όχι στην Ευρωζώνη εξαρτάται απολύτως από την πολιτική απόφαση των… άλλων, αφού εμείς δεν διαθέτουμε ούτε την αξιοπιστία ούτε την ισχύ ούτε και τα επιχειρήματα για να την επηρεάσουμε. Τα μόνα «επιχειρήματα» που μας έχουν απομείνει είναι ότι συνεχίζουμε να αποτελούμε «συστημικό κίνδυνο», αλλά και αυτό εξαρτάται από τις εκτιμήσεις των άλλων και το περιβόητο πακέτο των 11,6 δισ., εφόσον η ολοκλήρωσή του και ακόμη περισσότερο η υλοποίησή του είναι κατορθωτές. Γιατί θα απαιτηθεί μια σειρά πολιτικών αποφάσεων, δικών μας αυτή τη φορά, στη διάρκεια της διαδικασίας για να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος στόχος.

Η πολιτική όμως απόφαση… των άλλων αφορά αποκλειστικά την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, η αναμφισβήτητα επώδυνη αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης δεν υπόκειται σε πολιτικές αποφάσεις και λύσεις διαφορετικού τύπου. Αυτό ίσχυε από την αρχή και συνεχίζει να ισχύει, είτε μείνουμε είτε βγούμε από την Ευρωζώνη. Αφού η χώρα κατέρρευσε οικονομικά και τα δανεικά κόπηκαν, ήταν επόμενο να μειωθεί το εισόδημα, να πέσει το βιοτικό επίπεδο του κόσμου, να συνεχισθεί και να πάρει τεράστιες διαστάσεις η ύφεση λόγω της δομής της οικονομίας, της έλλειψης παραγωγής και της χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Ούτε για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα χωράει πολιτική συζήτηση, κάτω απ’ οποιοδήποτε καθεστώς και με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Απλά, οι πολιτικές και συντεχνιακές αντιδράσεις, αλλά και η έλλειψη αποφασιστικής πολιτικής βούλησης οδήγησαν τη χώρα στο σημείο να γίνει έρμαιο αποφάσεων άλλων.

Ουσιαστικά, ο πρωθυπουργός πηγαίνει «γυμνός» στις συναντήσεις του με την Αγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ στις 24 και 25 Αυγούστου. Το γνωρίζει, και εξάλλου ούτε επί δικής του θητείας έχει γίνει κάποιο αξιοσημείωτο βήμα επιτάχυνσης στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Μόνο μια αποφασιστικότητα στα λόγια παρατηρείται και την απόσταση μέχρι τις πράξεις την εκμεταλλεύονται τύποι σαν τον Ρέσλερ στις δηλώσεις τους. Από την άλλη πλευρά, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι απλή υπόθεση και εκτιμάται ότι δεν την επιζητούν ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Παρίσι, αλλά ούτε και το επίσημο Βερολίνο, παρά τις πιέσεις, τις δηλώσεις και τις δημόσιες συζητήσεις. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με το δυσάρεστο κλίμα που καλλιεργείται για τη χώρα μας και την πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί σε πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα για την τύχη του ευρώ. Δυστυχώς, καταφέραμε να είμαστε στο έλεός τους…