Οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου είναι αναμφίβολα οι κρισιμότερες στην ιστορία της Ευρώπης. Η γηραιά ήπειρος βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτοφανείς προκλήσεις, απότοκο της δομικής και θεσμικής κρίσης, στην περιδίνηση της οποίας βρέθηκε τα τελευταία χρόνια πληρώνοντας τις διαρθρωτικές αδυναμίες της.
Μέσα σε αυτό το σύνθετο σκηνικό καλούμαστε ως Έλληνες, ως ο λαός δηλαδή που χτυπήθηκε ισχυρότερα από αυτήν την κρίση, να βρούμε το βηματισμό μας. Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα απογοήτευσε και έγινε απωθητικό, αν και όχι πάντα δίκαια. Το αίτημα της ανανέωσης και της ηλικιακής αλλά κυρίως αυτής των πρακτικών και των νοοτροπιών είναι διάχυτο. Και εύλογο. Σωτήρες και Μεσσίες δεν υπάρχουν. Όσοι αυτοπαρουσιάστηκαν ως τέτοιοι σκορπίζοντας ευχάριστες υποσχέσεις δεξιά και αριστερά σήμερα αναγκάζονται να προσχωρήσουν σπασμωδικά και άτσαλα στο δρόμο του ρεαλισμού. Η ανάγκη για την ανασύσταση και την ενδυνάμωση του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ενός μεταρρυθμιστικού χώρου που θα σπάσει αυτήν την άγονη καρικατούρα δικομματισμού, γίνεται καθημερινά επιτακτικότερη.
Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή με το ψηφοδέλτιο της “Ελιάς”. Η “Ελιά” αποτελεί την πρώτη σοβαρή προσπάθεια ενοποίησης του κατακερματισμένου χώρου της κεντροαριστεράς, που σπαράσσεται τα τελευταία χρόνια, μιας και κλήθηκε να σηκώσει το κύριο βάρος της κρίσης. Ενός χώρου που ταυτίστηκε με παθογένειες και σοβαρά σφάλματα αλλά και με ουσιαστικό έργο στην πορεία της χώρας.
Η πολιτική ανανέωση ωστόσο αποτελεί όρο εθνικής προόδου. Υπάρχει η αδήριτη ανάγκη για έναν νέο πολιτικό λόγο μακριά από το ξύλινο ύφος, τις χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις, τις μεγαλοστομίες και τα στερεότυπα του παρελθόντος. Ο στρογγυλεμένος πολιτικός λόγος κούρασε και έφτασε στα όριά του.
Υπάρχει ακόμη η αδήριτη ανάγκη να περιγράψουμε συγκεκριμένα και απτά μία διαφορετική Ευρώπη. Μία Ευρώπη ανταγωνιστικότητας αλλά και αλληλεγγύης. Μία Ευρώπη που θα προωθεί τις ζωτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη, αλλά θα λειτουργεί με ευρωπαϊκή συνείδηση, μακριά από κοντόφθαλμους οικονομικούς εθνικισμούς. Μία Ευρώπη ουσιαστικής συμμετοχής του πολίτη, που θα υπερβεί το δημοκρατικό έλλειμμά της και την αίσθηση ενός απόμακρου γραφειοκρατικού οργάνου, που αποφασίζει για εμάς έξω από εμάς. Μία Ευρώπη όπου το κοινωνικό κράτος δεν θα αποτελεί πάρεργο αλλά αναπόσπαστο πυλώνα κοινωνικής συνοχής και πολιτισμικής υπεροχής. Μία Ευρώπη που δεν θα τεμαχίζεται σε λυκοσυμμαχίες και αντιθέσεις μεταξύ Βορρά και Νότου, αλλά θα εξασφαλίζει τους συνεκτικούς ιστούς που θα δημιουργούν την αίσθηση του συνανήκειν στα κράτη-μέλη της. Μία Ευρώπη που δεν θα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα φαντάσματα της ακροδεξιάς, αλλά θα εμβαθύνει στην ανεκτικότητα, τη διαφορετικότητα και τους ανοιχτούς ορίζοντες.
Αυτά είναι τα ουσιαστικά πολιτικά προτάγματα. Στις 25 Μαΐου θα κληθούμε να δώσουμε τις απαντήσεις μας. Στο μέτρο στο οποίο μπορώ κι εγώ να εκπροσωπήσω αυτές τις αναγκαιότητες ζητώ τη στήριξη όποιου μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες.