Η πόλη πέρασε ακόμη ένα σοκ όταν, έκπληκτη, άκουσε πρόσφατα ότι η κατασκευάστρια κοινοπραξία του μετρό «διακόπτει το έργο». Η πόλη είναι αγανακτισμένη και θυμωμένη. Την ώρα που η Θεσσαλονίκη άρχισε να παίρνει, τουλάχιστον ψυχολογικά (δηλαδή ουσιαστικά), τα πάνω της, κυρίως χάρη στην εξωστρέφεια του δημάρχου της, η «αποχώρηση» της κοινοπραξίας που κατασκευάζει(;) το μετρό μπορεί να αποδειχτεί ολέθριο χτύπημα για την πόλη. Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι μια εμβληματική ιστορία φαυλότητας του πολιτικού συστήματος. Χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη, με την περίφημη «τρύπα του Κούβελα» πριν από τριάντα χρόνια, μέχρι και σήμερα αποκλειστικά σαν εργαλείο εκλογικής χειραγώγησης και πολιτικής εξαπάτησης των κατοίκων αυτής της πόλης, που ονειρεύονται για δεκαετίες ένα αναπτυξιακό έργο υποδομής μεγάλης εμβέλειας, με την ελπίδα ότι θα αλλάξει την πόλη και τη ζωή τους. Γενιές ολόκληρες βουλευτών, υπουργών και τοπικών παραγόντων εγκλημάτησαν κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, σπαταλώντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ του φορολογούμενου πολίτη όλης της χώρας, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Συνειδητά εκπονούσαν ανεφάρμοστα σχέδια, υπέγραφαν και ψήφιζαν λάθος νόμους και διατάξεις, έκρυβαν ή παραποιούσαν τα οικονομικά και τεχνικά δεδομένα του έργου, με αποκλειστικό στόχο τις κάθε φορά επόμενες εκλογές που «έπρεπε» να κερδίσουν. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύτηκαν τεχνικές εταιρείες για να πλουτίσουν χωρίς να προσφέρουν έργο, πατώντας πάνω σε λανθασμένες μελέτες και προβλέψεις, που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσαν σε παχυλές ρήτρες, τις οποίες καλείται να χρυσοπληρώσει το δημόσιο με τα χρήματα πάντα των φορολογουμένων. Μέσα στον κυκεώνα αυτό, η κατασκευάστρια κοινοπραξία εξέδωσε μια ανακοίνωση περί «αποχώρησης», ενώ είναι γνωστό ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατον, καθώς προϋποθέτει μακρόσυρτες διαδικασίες που μπορεί να κρατήσουν και χρόνια και που θα ζημίωναν χειρότερα την ίδια την κοινοπραξία. Εκτός, όμως, από την πλευρά του εργολάβου, το πολιτικό σύστημα έσπευσε να εκμεταλλευτεί την αναμπουμπούλα, επιχειρώντας ψευδώς να χρεώσει στον Γιάννη Μπουτάρη τον κίνδυνο ακόμη και ματαίωσης του έργου, εμπλέκοντας τεχνηέντως τα μοναδικής αξίας ευρήματα της Βενιζέλου. Ο δήμαρχος στο ζήτημα αυτό στάθηκε πραγματικός ηγέτης της πόλης του. Ενεργώντας συντονισμένα και αποφασιστικά, στήριξε με το θεσμικό του κύρος τη βαθιά επιθυμία των Θεσσαλονικιών να σωθούν στο ακέραιο με πλήρη επισκεψιμότητα και άρρηκτα συνδεδεμένα με το μετρό τα πολύτιμα ευρήματα της Decumanus Maximus. Εκφράζοντας τη λαϊκή βούληση, κινητοποίησε τους επιστημονικούς φορείς της πόλης που απέδειξαν, μέσα από έναν άψογα οργανωμένο δημόσιο διάλογο, ότι οι τεχνικές λύσεις υπάρχουν και είναι εφικτές. Με δικαιολογημένη καχυποψία κρατάει ακόμη το μοναδικό χαρτί που έχει η πόλη για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, την προσφυγή στο ΣτΕ. Το στοιχείο αυτό, όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πρόσφατη κρίση που ξέσπασε λόγω της «αποχώρησης» του εργολάβου. Εμείς οι πολίτες να απαιτήσουμε άμεσα εναλλακτικό σχέδιο άμεσης συνέχισης του έργου με εκείνα τα εχέγγυα που θα καθιστούν αχρείαστα τα υπερασπιστικά όπλα της πόλης. Τώρα είναι η ώρα να σώσουμε το έργο, να σώσουμε την πόλη μας. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την πόλη μας να πεθάνει.