Ολη η χώρα είναι σε νευρική κρίση. Συνήθως -και είναι λογικό- το αίτιο της νευρικότητας εντοπίζεται στην κατάσταση της οικονομίας. Αλλά αν η οικονομία είναι η βάση -πάντα σε τελευταία ανάλυση- το εποικοδόμημα πολιτιστικό, πνευματικό, ηθικό δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Ενα κύμα ανομίας και ανεξέλεγκτης βίας απλώνεται κάτω από τα αμήχανα βλέμματα παραγόντων της Πολιτείας.
Στα Πανεπιστήμια, στους δρόμους και πάνω στα αγάλματα, στα γήπεδα, σχεδόν παντού. Θα ήταν βέβαια άδικο να θεωρήσουμε αποκλειστικά υπεύθυνη μια κυβέρνηση περίπου δύο μηνών για προβλήματα που προϋπήρχαν, η αλήθεια όμως είναι ότι στην επώαση αυτών των φαινομένων τα προηγούμενα χρόνια έβαλαν στα γεμάτα το χέρι τους οι δυνάμεις που συγκυβερνούν. Οσοι εντοπίσαμε την πολιτική νομιμοποίηση τέτοιων καταστάσεων στους αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος είχαμε απόλυτο δίκιο. Εκεί η ακροδεξιά πάνω πλατεία συνυπήρξε αρμονικά με την «αριστερή» κάτω πλατεία, στην οποία καθόλου τυχαία παρέδιδε μαθήματα οικονομίας και ανυπακοής ο κ. Βαρουφάκης.
Από εκεί εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα ένα κύμα αριστεροδεξιάς αντιμνημονιακής ανυπακοής από τις Σκουριές μέχρι τα διόδια και τις Εφορίες, όπου οι πολίτες ενθαρρύνονταν να μην πληρώνουν γιατί αυτό ήταν τότε το «πατριωτικό τους καθήκον» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους. Αυτό το παρδαλό μέτωπο που σφυρηλατήθηκε στην Πλατεία βρήκε πολιτική έκφραση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και επειδή όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι», τώρα βρίσκονται ενώπιος ενωπίω με συμπεριφορές που οι ίδιοι υπέθαλψαν. Αυτοί λοιπόν που έκτισαν στο παρελθόν καθηγητές στα γραφεία τους αισθάνονται ότι έχουν το «ελεύθερο» από τους κ. Μπαλτά και Πανούση να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Και όσοι εθίστηκαν να μην πληρώνουν, δύσκολα θα συγκινηθούν από την πατριωτική μεταστροφή της κυρίας Βαλαβάνη.
Η Πλατεία ήταν από τη φύση της επιθετική, διχαστική και φολκλορική. Τα χαρακτηριστικά αυτά τα κληροδότησε ατόφια στην πολιτική της έκφραση. Τα βιώνουμε και ως τραγωδία και ως κωμωδία. Αναβιώνει ο διχασμός και βάλλεται ευθέως ένα μέχρι πρότινος θεωρούμενο αυτονόητο κεκτημένο της μεταπολίτευσης: ο στοιχειώδης σεβασμός ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, αυτό που συνηθίσαμε να λέμε ήπιο πολιτικό κλίμα. Η Βουλή είναι ο καθρέφτης αυτής της κωμικοτραγικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Μια πραγματικότητα που «αξίζει» να τη γιορτάσουμε μεθαύριο με τρόπο που νομίζαμε ότι δεν θα ξαναζούσαμε. Αυτό που δεν ξέρω, αλλά θα το μάθουμε οσονούπω, είναι αν η Πλατεία έχει την τάση να επιστρέφει.