Στο τέλος άλλης μιας οδυνηρής χρονιάς, οι εθνικές κυρώσεις εκτείνονται πλέον σε όλα τα επίπεδα, αποδεικνύοντας πόσο αθεράπευτα αισιόδοξοι ήταν όσοι προέβλεπαν τόσες φορές ότι πιάσαμε πάτο. Η χώρα σέρνεται από συσσίτιο σε συσσίτιο, επαιτώντας τον επιούσιο με σταθερά μειούμενη αξιοπρέπεια. Είναι αστείο, αλλά η λέξη-κλειδί της συριζαίικης προπαγάνδας, αυτή η κουρελιασμένη αξιοπρέπεια που θα την έφερναν και θα μας τη μοίραζαν, αποδεικνύεται πιο ψεύτικη από όλα τα ασύλληπτα ψέματα των τελευταίων δύο χρόνων.
Είμαστε, οι πολίτες αυτής της χώρας, σαν το περιβάλλον του τζογαδόρου. Είμαστε οι τραγικές φιγούρες που αγωνίζονται να επιβιώσουν ενώ ο χαρτοπαίκτης της οικογένειας ξημεροβραδιάζεται στα πράσινα τραπέζια. Εμφανίζεται μόνο για να αρπάξει τα λιγοστά που καταφέραμε να μαζέψουμε με αίμα, πριν χαθεί πάλι, δούλος του πάθους του, στα καταγώγια του τζόγου.
Κάθε φορά υπόσχεται την άσπρη μέρα που δεν έρχεται, κάθε φορά ορκίζεται ότι θα τα καταφέρει, κάθε φορά κλαίει και καταριέται την άτιμη την τύχη που δεν του χαμογελά. Καθώς πλησιάζουν γιορτές κι αγωνιζόμαστε ως χώρα να στρώσουμε άλλο ένα λειψό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου αυτή ακριβώς η εικόνα.
Ο τζογαδόρος δεν διασκεδάζει παίζοντας – μέσα από τον τζόγο ζει. Παίζει για να βιώσει την ένταση. Η αδρεναλίνη του ρίσκου είναι το μόνο νόημα που βρίσκει στη ζωή του. Οσο περισσότερο παίζει τόσο περισσότερα χάνει, αλλά δεν έχει σημασία – ο τζόγος τροφοδοτεί το είναι του και ταυτόχρονα τρώει τα σωθικά του. Η απόλυτη πίστη στη θριαμβευτική ζαριά, που δεν έρχεται, γίνεται εμμονή ακατανίκητη. Το πάθος τον οδηγεί να μεταθέτει αυτόματα τα όριά του. Με απόλυτη φυσικότητα, αθετεί κατά συρροήν τις υποσχέσεις του και προδίδει τις προσδοκίες των δικών του ανθρώπων. Τα χρήματα που αρπάζει από την οικογένειά του δεν αντιλαμβάνεται ότι τους τα στερεί. Δεν καταλαβαίνει ότι, αν τα είχαν, θα μπορούσαν να καλύψουν πραγματικές ανάγκες, να έχουν μια κανονική ζωή.
Ο εξαρτημένος τζογαδόρος ζει και αναπνέει μέσα στην πλάνη της πεποίθησης ότι η επόμενη ζαριά θα τον βγάλει νικητή. Κάπως έτσι πορεύεται. Παγιδευμένος στον φαύλο κύκλο ενοχών και χασούρας και πεπεισμένος ότι την επόμενη φορά θα ρεφάρει, καταστρέφει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του.
Τα δύο τελευταία χρόνια, τα δραματικότερα και τραγικότερα της επταετίας της κρίσης, η κυβέρνηση όλο και περισσότερο δρα και κινείται με τέτοιες πρακτικές αρρωστημένου τζογαδόρου. Οι πολίτες υποφέρουμε τις συνέπειες καθημερινών αψυχολόγητων αποφάσεων των ασταθών κυβερνητών μας, βιώνοντας τα δραματικά σκαμπανεβάσματα μιας ζωής μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς, χωρίς ειρμό, χωρίς λογική.
Η κυριευμένη από το πάθος του ρίσκου κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υφάρπαξε την εμπιστοσύνη του λαού τάζοντας το ανέφικτο. Και έχασε. Ποντάρισε τα ρέστα μας στην απειλή των δανειστών. Και έχασε. Αγωνιώντας μήπως την πετάξουν από το τραπέζι του τζόγου, ξέχασε τα περί διαγραφής του «επονείδιστου χρέους» και δέχθηκε να μην υπάρξει καμία ονομαστική μείωσή του αλλά μόνο σταδιακά μέτρα που έμμεσα θα το μειώσουν. Κατέστρεψε τη χώρα για να ευθυγραμμιστεί τελικά με όλα όσα αντιμαχόταν.
Τίποτε δεν τρομοκρατεί τον τζογαδόρο περισσότερο από τον κίνδυνο να μείνει έξω απ’ το παιχνίδι – ειδικά όταν πόνταρε τη θέση του και την έχασε.
Στο μεσοδιάστημα των μεγάλων παιχνιδιών δεν χάνει ευκαιρία να στήσει στοιχήματα και μικρά παιχνίδια με κάθε, πρόσφορη ή απρόσφορη, αφορμή. Ποντάρει σε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, σε εκλογικό νόμο, στις τηλεοπτικές άδειες, στο προσφυγικό, στο μπαξίσι των χαμηλοσυνταξιούχων. Παιχνίδι να γίνεται! Κι όταν έρθει ξανά η ώρα για μεγάλο παιχνίδι, το τραπέζι της διαπραγμάτευσης στα μάτια του και στο μυαλό του είναι πάντα στρωμένο με πράσινη τσόχα. Ετοιμάζεται για το καινούργιο colpo grossο, σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα κερδίσει.
Ασχέτως του αποτελέσματος, το ότι κάθε φορά η μοίρα της χώρας αντιμετωπίζεται με το κοντανάσαιμα της μιας ζαριάς, όσους ακόμη δεν θλίβει βαθύτατα, οφείλει να τους προβληματίσει υπαρξιακά.
Πόσο τυχερός μπορεί να νιώσει ένας τζογαδόρος που ζει για το παιχνίδι, όταν βρεθεί εκείνος που θα του προσφέρει άνευ όρων την περιουσία του για να την «επενδύσει» στο επόμενο στοίχημα;
Και, τελικά, ποιος είναι ο εξαρτημένος τζογαδόρος που επιμένει να ζει μέσα στην πλάνη του και να ελπίζει στο επόμενο στοίχημα; Αυτός που χορταίνει το πάθος του παίζοντας με ξένα λεφτά ή αυτός που του τα εμπιστεύτηκε ενώ γνώριζε με ποιον έχει να κάνει;