Θα δούμε: αν η πρωτόγνωρη δοκιμασία του εγκλεισμού, της ανατοποθέτησης της έννοιας «χώρος» και «βρίσκομαι», της σαρωτικής έκκλησης στην ατομική υπευθυνότητα θα κομίσει τα ευκτέα. Ήτοι καλύτερα δίκτυα επικοινωνιών, που δεν μπλοκάρουν/ νομοθεσία και κίνητρα για την τηλεεργασία / αναπροσαρμογή των ωραρίων εργασίας ακόμη και με κατάργηση του πενθημέρου σε όφελος της τετραήμερης πέραν του οκταώρου εργασίας / εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσής μας (τώρα μάλιστα!) / απελευθέρωση υπηρεσιών / ψηφιακό κράτος / ατομική υπευθυνότητα / ενσυναίσθηση / πρόνοια / αρωγή / κρατικό πρωτείο (δεν τολμά κανείς να μιλήσει καν για χωρισμό εκκλησίας κράτους) / ορισμένη συνοχή κοινωνική / και τόσα τόσα…

            Θα δούμε. Ίσως ο σκεπτικισμός μας θα μπορέσει υπό όρους να διαμαχηθεί, να αμφισβητηθεί: Περισσότερο Φως, αντί τούμπες πτωμάτων. Η συγκυρία είναι επικίνδυνη, οι τυχοδιωκτισμοί ανυπόφοροι, όμως η πολιτική ηγεσία ας επωμιστεί τόλμη, γιατί «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα»!

            Πράγματι, η κυβέρνηση έχει μπροστά της τη μεγάλη ευκαιρία ανατροπής ή αλλαγής. Γιατί τώρα μπορούν επώδυνες αναγκαίες αποφάσεις να τύχουν φθηνής χρηματοδότησης, τώρα η οικονομία αρχίζει να αναντιλαμβάνεται τον κεντρικό ρόλο των πιστωτικών θεσμών: ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΤΩΡΑ! Αναπροσαρμογή του τραπεζικού συστήματος, συγχωνεύσεις, καταργήσεις, μειώσεις κόστους λειτουργικού, πώληση ή εκμετάλλευση ή ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων και απαιτήσεων. Την ίδια στιγμή: εκκαθάριση των κρατικών ή αυτοδιοικητικών χρεών στην κοινωνία. Ένα δάνειο από την ΕΚΤ με αναπτυξιακές ρήτρες, αυτό χρειαζόμαστε. Μαζί χρειαζόμαστε το θάρρος της Αλήθειας και της Λογικής. ΤΩΡΑ: ΕΔΩ ΤΩΡΑ, όχι σε κάποιους μήνες.

            Φοβάμαι για την πιθανή μας κατάρρευση, όταν το φετινό ΑΕΠ, και κυριώτερα, η προσδοκία του, βαίνει στο άγνωστο. Τούτο άλλωστε το αβέβαιο παραγωγικό μέλλον πιέζει τις αγορές να εγκαταλείψουν τους αδύναμους: η Ελλάδα είναι ένας από αυτούς. Εκτός αν πράξουμε με τόλμη. Θέλει Αλήθεια η Ελευθερία, Πράξεις η Δικαιοσύνη μας!