Τέλη του 2010 την Πορτογαλία κυβερνά το σοσιαλιστικό κόμμα του Σόκρατες, αλλά χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Την άνοιξη του 2010 οι Πορτογάλοι είχαν υπογράψει ένα Μνημόνιο διετούς λιτότητας που θα μείωνε το έλλειμμα από το 9,4% σε 4,6% το 2011.
Τα μέτρα ψηφίστηκαν και από την Κυβέρνηση και από την Αντιπολίτευση!
Τη στιγμή που στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό μιλούσε για μία σύντομη καταιγίδα, τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της Πορτογαλίας ψήφιζαν από κοινού το πορτογαλικό Μνημόνιο…
Λίγους μήνες μετά η Κυβέρνηση και η Αντιπολίτευση στην Πορτογαλία ενώ είχαν συμφωνήσει στο δρόμο του Μνημονίου διαφωνούσαν για τον τρόπο υλοποίησης.
Η Κυβέρνηση ζητούσε αυξήσεις φόρων ενώ οι συντηρητικοί περικοπές δημοσίων δαπανών. Τελικά βρέθηκε συμβιβασμός και ακολούθησε μία απεργία μάλλον για το θεαθήναι…
Λίγους μήνες αργότερα τα επιτόκια των πορτογαλικών ομολόγων δεν είχαν ηρεμήσει από τη εφαρμοζόμενη λιτότητα. Το ΔΝΤ ήταν προ των πυλών. Η Κυβέρνηση πέφτει και προκηρύσσονται εκλογές. Ο Πολ Τόμσεν φθάνει στη Λισαβόνα και διαπραγματεύεται όχι μόνο με την Κυβέρνηση, αλλά και με την Αντιπολίτευση.
Η προεκλογική της πλατφόρμα άλλωστε ήταν ότι μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα από την Κυβέρνηση το Μνημόνιο γιατί εκείνη πιστεύει σε αυτή την πολιτική, ενώ η Κυβέρνηση υποχρεώθηκε να την εφαρμόσει.
Στις εκλογές που ακολούθησαν τρία κόμματα με την ίδια περίπου οικονομική πολιτική αγωνίζονταν για την εξουσία.
Αυτά αλλού, εδώ καμία πολιτική δύναμη της χώρας δεν ανέλαβε την πραγματική «ιδιοκτησία» κανενός προγράμματος. Τα κόμματα τήρησαν μία στάση που κυμαίνονταν από την πλήρη άρνηση (Ζάππεια και Τσίπρας προ εξουσίας), έως εκείνην του «αναγκαίου κακού», (ΠΑΣΟΚ 2010).
Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα ουδέποτε απέκτησε μια λεγόμενη «εθνική γραμμή» σε ό,τι αφορά στους τρόπους υπέρβασης της κρίσης.
Μόνη κοινή συνισταμένη του συνόλου των κυβερνήσεων της τελευταίας επταετίας υπήρξε η μείωση μισθών και συντάξεων και η υπερφορολόγηση, ενώ σε ό,τι αφορά στις περίφημες «μεταρρυθμίσεις», ελάχιστες ολοκληρώθηκαν και εφαρμόζονται.
Αντίθετα, το αφήγημα «εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή, αλλά και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν», όπως και η πλήρως αντιμνημονιακή ρητορική, την οποία πλέον τηρούν μόνον πολιτικοί σχηματισμοί των άκρων, δεν οδηγεί πουθενά.
Τελικά, όλοι κρύβουν έναν αντιμνημονιακό μύθο μέσα τους που όμως δεν διδάσκει, αλλά παραπλανά και μας απομακρύνει από τη λύτρωση.