Η υπόθεση Α. Γεωργίου φαίνεται ότι αποτελεί μια πρωτοβουλία του επιτελείου του πρωθυπουργού προκειμένου να δημιουργήσει εσωτερικό πρόβλημα στον νέο αρχηγό της ΝΔ , να τον φθείρει και να τον αδρανοποιήσει πολιτικά. Μπορεί εύλογα να χαρακτηρίσει κανείς την κίνηση αυτή ως “τακτικίστικη” και “μικροπολιτικάντικη”
σαν αυτές που συχνά συναντώνται στην πολιτική σκηνή κάθε κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Υπάρχει όμως μία διαφορά από προηγούμενες παρόμοιες κινήσεις (λχ την ψήφιση της απλής αναλογικής): το θέμα ξεπερνάει τον μικρόκοσμο των κομματικών αντιπαραθέσεων, έχει άμεσες επιπτώσεις στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές, επαναφέρει το θέμα των greek statistics στο προσκήνιο και στην κοινή γνώμη των χωρών που μας δανείζουν.
Κάτι που ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία τοπικής εμβέλειας, κινδυνεύει να δημιουργήσει μεγάλη ζημιά στις εξωτερικές μας σχέσεις. Για να κερδηθεί η κομματική Παρτίδα τίθεται σε κίνδυνο η Πατρίδα.
Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα πολιτικών ηγετών οι οποίοι. προκειμένου να αντιμετωπίσουν εσωκομματικές αντιδράσεις επιλέγουν πρωτοβουλίες που θέτουν το κομματικό πάνω από το εθνικό συμφέρον (Κάμερον και Brexit, Χριστόφιας και σχέδιο Ανάν, ΓΑΠ και εξαγγελία δημοψηφίσματος …).
Το θέμα Γεωργίου όμως αγγίζει μια άλλη διάσταση για ένα μεγάλο , ίσως και το μεγαλύτερο, μέρος της ελληνικής κοινωνίας . Η σχεδόν βέβαιη αθώωση του Α. Γεωργίου από ελληνικό δικαστήριο θα σήμαινε ότι οι προηγούμενοι κυβερνώντες άρα και οι ψηφοφόροι τους θα κληθούν να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης για:
• το “πάρτι” δανεισμού και δημόσιας σπατάλης στο οποίο διέπρεψαν οι
κυβερνήσεις το 1981-9 και κατ’ εξοχήν το 2004 -2009 ,
• την στην συνέχεια συστηματική παρεμπόδιση εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων
όταν έσκασε η φούσκα το 2010 μέχρι το 2014,
• την διάψευση των προσδοκιών από την Πρώτη Φορά Αριστερά (ΠΦΑ) από το 2015
μέχρι σήμερα, που συνεχίζει τις ένδοξες παραδόσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ .
Η ανάληψη ευθυνών και η μεταμέλεια δεν είναι γνώριμες σε μη νεωτερικές κοινωνίες που βρίσκουν πάντα έναν ξένο αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν τις ευθύνες τους. Για αυτούς τους λόγους αλλά και γιατί οι κυβερνώντες θα το μετανιώσουν λόγω του μεγέθους του λάθους τους, το θέμα θα έχει την κλασική ελληνική κατάληξη: δεν θα γίνει δίκη και η θεωρία περί κακών ξένων που μας επιβουλεύονται και μας
φόρτωσαν δάνεια και μνημόνια θα εξακολουθεί να κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.
Ούτε μεταμέλεια, ούτε απόδοση ευθυνών σε πολιτικούς και σε μανδαρίνους που εκτέλεσαν τις εντολές αλλοίωσης των ελλειμμάτων, ώστε πάλι να μην βγει κανένα δίδαγμα και να ετοιμαστεί η επόμενη χρεοκοπία και ο επόμενος διχασμός.
Εμείς όμως του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού μπλοκ που στην καλύτερη περίπτωση αντιπροσωπεύουμε το ποσοστό του ΝΑΙ στο περσινό δημοψήφισμα (38,7%- ούτε 4 στους 10) τι κάνουμε; Είμαστε κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας μέσα στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα που μας εκφράζουν και ανταλλάσσουμε αυτάρεσκα απόψεις
για την καταστροφική διακυβέρνηση από την ΠΦΑ.
Εδώ όμως που φτάσαμε χρειάζεται η έναρξη ενός πάνδημου διαλόγου που θα αναδείξει το θέμα των διαφορετικών συμπεριφορών που απαιτούνται για το ξεπέρασμα της κρίσης στο υπόλοιπο, απογοητευμένο πλέον, μερίδιο του
πληθυσμού που μένει αμήχανο και σιωπηλό περιμένοντας τον επόμενο λαϊκιστή ηγέτη που θα του τάξει ανώδυνες λύσεις και εύκολους παραδείσους.
Μπορούμε βέβαια να συνεχίσουμε την φιλάρεσκη κριτική, να αναρτούμε και να σχολιάζουμε άρθρα και απόψεις, αλλά έτσι δεν πλησιάζουμε τους απογοητευμένους οπαδούς του ΟΧΙ που δεν μας καταλαβαίνουν (τα οικονομικά
ζητήματα είναι από μόνα τους αρκούντως περίπλοκα) και δεν τους αφήνουμε χώρο να μοιραστούν την απογοήτευση τους.
Κάπως έτσι την έπαθαν και οι οπαδοί του Remain στο Βρετανικό δημοψήφισμα: μιλούσαν στους υποστηρικτές του Brexit σαν να μιλάνε στους ομοϊδεάτες τους, εκθειάζοντας τα καλά της ΕΕ και των ανοιχτών αγορών σε άνεργους που έχασαν τις δουλειές τους λόγω μετακόμισης των παραδοσιακών επιχειρήσεων σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους ενώ έβλεπαν τους μετανάστες να εγκαθίστανται δίπλα τους.
Ας εξετάσουμε μιαν άλλου τύπου ενεργή και καλά σχεδιασμένη προσέγγιση των απογοητευμένων οπαδών του ΟΧΙ (και είναι πολλοί) στους οποίους με απλά και πειστικά επιχειρήματα να εξηγηθεί:
• γιατί η υπόθεση Α. Γεωργίου αποτελεί παραδοξολογία και γιατί πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους,
• γιατί ο μόνος δρόμος για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας καθώς και οι πολλές μικρές και μεγάλες νέες επενδύσεις και τέλος
• γιατί προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων είναι το νοικοκύρεμα του δημοσίου με προτεραιότητα στην μεταρρύθμιση του δικαστικού και φορολογικού καθεστώτος.
Μπορεί σύσσωμο το μεταρρυθμιστικό μπλοκ να συνεννοηθεί σε αυτό το ελάχιστο και να προσεγγίσουμε τον κόσμο που δεν συμμετέχει στον πολιτικό διάλογο αλλά που πάει στα γήπεδα , στις λαϊκές αγορές, στις εκκλησίες, στα πανηγύρια, στα mall, δηλαδή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων;
Ας δοκιμάσουμε μια άλλη λιγότερο εκλεκτικιστική προσέγγιση πριν θεριέψει το τέρας του λαϊκισμού της ακροδεξιάς ή της ακροαριστεράς και ψάχνουμε και εμείς για αποδιοπομπαίους τράγους!
Και επειδή πολιτικά η εναλλακτική λύση αυτή την στιγμή επικεντρώνεται στην ΝΔ με τον νέο της αρχηγό, θα πρέπει να γίνει ένα γενναίο αλλά και επώδυνο ξεκαθάρισμα με τους εκφραστές του αμαρτωλού παρελθόντος της (που πήραν και θάρρος από τους τακτικισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και αυθαδιάζουν) προκειμένου οι όποιες προσπάθειες από τους οπαδούς του ΝΑΙ για μια ενεργό κινητοποίηση να έχουν ελπίδες.