Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας περιμένουμε συμβολή, με λόγια και πράξεις, στη στερέωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, στη βελτίωση και πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας, στην αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας. Οι παραινέσεις και το θετικό παράδειγμα του Προέδρου προσέφεραν μέχρι τώρα στην εκτόνωση της εκρηκτικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αν και απέφυγε να παρέμβει δυναμικά για να επισημάνει τα κακώς κείμενα ή να ταχθεί κατά των υπερβολικών προνομίων και στρεβλώσεων που ροκανίζουν την παραγωγικότητα και προκαλούν διαφθορά, δημόσια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος.
Επομένως ξάφνιασε η πρόσφατη παρέμβασή του που κολακεύει μεν το κυρίαρχο δημόσιο αίσθημα αλλά δεν βοηθά μακροπρόθεσμα την χώρα. Μια ερώτηση του τύπου «ποιός είναι ο Σόϊμπλε;» δεν πρέπει να τίθεται από επίσημα χείλη, διότι η απάντηση είναι προφανής: είναι ένας εκλεγμένος υπουργός, ο οποίος απολαμβάνει ευρείας εμπιστοσύνης μεταξύ των συμπολιτών του, εκτιμάται από μεγάλο μέρος των λοιπών Ευρωπαίων και, χωρίς να είναι υποχρεωμένος από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, έχει συναινέσει στην χορήγηση μεγάλης οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα, βάζοντας τους όρους που θεωρεί απαραίτητους.
Όσο για το «ποιοί είναι οι Ολλανδοί ή οι Φινλανδοί;», η ακριβής απάντηση είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικά δημοκρατικούς και προοδευτικούς λαούς, με κράτος δικαίου και πρόνοιας που μακάρι να το είχαμε φτιάξει, οι οποίοι επίσης έχουν μέχρι τώρα αποδεχτεί την χορήγηση βοήθειας με πολύ χαμηλά επιτόκια, αλλά για να συνεχίσουν θέλουν πρώτα να βεβαιωθούν ότι η Ελλάδα κάνει τις αναγκαίες αλλαγές ώστε να γίνει σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Άρα, οι ενοχλητικές αυτές ερωτήσεις δεν επαναφέρουν στην τάξη κάποιους απρόσεκτους ξένους, απλώς εξάπτουν ένα στείρο εθνικιστικό πνεύμα, θεριεύουν τον αντιευρωπαϊσμό και ανασύρουν την παλαιοδεξιά ιδέα της «μικράς πλην τιμίας (!) Ελλάδος».
Αν λοιπόν ο Πρόεδρος επιθυμεί να μεταδίδει στην διεθνή πολιτική σκηνή τις ακατέργαστες απόψεις του σημερινού μέσου Έλληνα, τότε η επιλογή των ερωτήσεων που έθεσε είναι σωστή, αλλά και οι συνέπειες αναπόφευκτες. Αν πάλι ο ανώτατος πολιτειακός παράγων φιλοδοξεί να φροντίσει κυρίως για την κατοχύρωση του μέλλοντος της χώρας και την μακροπρόθεσμη ευημερία των πολιτών της, τότε βρέθηκε σε λάθος δρόμο.