Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue απλώς έδειξε για μιαν ακόμα φορά τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία εδώ και κάποιους μήνες είναι ορατή. Για πολλούς από εμάς ήταν αναμενόμενη, είτε καλύτερα πιθανή, μιας και δεν συμβολίζει τίποτα παραπάνω από την πολιτική- προγραμματική στασιμότητά του, καιρό τώρα. Ο σχηματισμός αυτός, τώρα που τα πράγματα -μετά τη δόση- σχετικώς ηρέμησαν, παραμένοντας βέβαια δισεπίλυτα, παρουσιάζει αντί πολιτικής, κάθε πιθανό ή απίθανο βαριετέ κιτς πολιτικής πρακτικής και αισθητικής. Μαθαίνουμε όλοι μας για κάποιους βουλευτές τους με ρόπαλα, μάσκες και γύρευε ποια άλλα σύνεργα χρήσιμα στη φαντασιακή επέλαση προς τα χειμερινά ανάκτορα της χώρας των λιλιπούτειων, βλέπουμε κάθε δεύτερο πρωί τον επηρμένο εκπρόσωπο τύπου να αναλύει σε μόνιμη βάση την πολιτική του 100% του μηδενός, οι χριστουγεννιάτικες διακοπές του φερέλπιδος Αρχηγού μάς έφεραν τις άκομψες παρερμηνείες των απόψεων Λούλα, ενώ προ ολίγων ημερών, ο ΣΥΡΙΖΑΪΚΟΣ λόγος ανακάλυψε την -αβερωφικής προελεύσεως- παράταξη των νοικοκυραίων, αντάμα με τα άντρα ανομίας, που χρήζουν νόμιμης καταστολής.
Και οι ασύντακτες εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Έγινε η συνάντηση με τον Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας, ξέρετε… τον εχθρό μας, του Αλ. Τσίπρα, κι ελπίζω όχι για να του διαβάσει το Σύνταγμα της Βενεζουέλας, όπως το μάθαμε όλοι μας δια στόματος του σεβαστού Μ. Γλέζου. Αλήθεια, πόσο ανήμπορος φαντάζει ο λόγος του Γ. Δραγασάκη και της ομάδας των ρεαλιστών, να συντονίσει έναν βηματισμό, τον όποιο, αλλά πάντως βηματισμό… Κάπως έτσι οδηγούμαστε να ξαναπιάσουμε τον μίτο της Αριάδνης του γοητευτικού πραγματικού παραμυθιού της ουσιαστικής πρωτοσύστασης της παράταξης των μεταρρυθμιστών, που αναπόφευκτα θα έχει ως κορμό την εκσυγχρονιστική Κεντροαριστερά, αλλά ανεπαισθήτως (κατά Καβάφη) κατά πολύ θα την υπερβαίνει. Στον βαθμό που η Αξιωματική Αντιπολίτευση καθηλώνεται στη στασιμότητα, δημοσκοπική και πολιτική, το παράδοξο του ουσιαστικού κενού του χώρου ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνεται μεγαλύτερο και θα δείχνει τεράστιο. Οι συγκολλήσεις προσώπων, κινήσεων και κυρίως ανένταχτων πολιτών, οφείλουν να υπερβούν καιροσκοπικές αμφιβολίες, ή μικροπολιτικές σωτηριολογικές εξάρσεις των υπαρχόντων δύο κομμάτων του χώρου.
Όλοι οι αναλυτές συντείνουν στο ότι ο Α. Σαμαράς, θα επιχειρήσει να διευρύνει την πολιτική εμβέλεια του κόμματός του προς την κατεύθυνση ενός αστικού μεταρρυθμιστικού Κέντρου, προσβλέποντας και στον εισοδισμό προσώπων ή κινήσεων του μεταρρυθμιστικού χώρου της Σ/δημοκρατίας. Αυτό το τελευταίο, εφόσον συμβεί σε μεγάλο βαθμό, μπορεί μεν ν’ αποτελέσει προσωπικό θρίαμβο, θα δημιουργήσει όμως τερατογενετικές διαστρεβλώσεις στο ασταθές σύστημα. Η ύπαρξη ενός πλατέως μεταρρυθμιστικού πόλου, με πρόσημο προς το Ριζοσπαστικό Κέντρο και αναφορά – περίπου – στη φιλελεύθερη Σ/δημοκρατία της Σκανδιναβίας, όχι όμως σε πιστή αντιγραφή, είναι αναγκαιότητα για την ωρίμανση, την ενίσχυση και τη σταδιακή υγιή ανασύσταση του πολιτικού συστήματος, δημιουργώντας όρους επιχειρηματικότητας και εύνομης ισοπολιτείας.
Η δεκαετία του 1950, όπου στον Παπαγικό Συναγερμό προσχωρούσαν – έστω συγκυριακά- ο Γ. Παπανδρέου ως Αρχηγός κάποιου σοσιαλδημοκρατίζοντος κομματιδίου και άλλοι κεντρώοι από τη μια – κι ο Μανιαδάκης με τον Κοτζιά του Μεταξικού καθεστώτος, ου μην αλλά και κατοχικοί δωσίλογοι, όπως ο Κ. Παπαδόπουλος της μάχης στο Κιλκίς, από την άλλη, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι δύο πόλοι, ως κύριοι του συστήματος, σε συνεργασία και με μικρότερα μεταρρυθμιστικά σχήματα για κάμποσα χρόνια κι εφόσον οι πολιτικές και κοινοβουλευτικές συνθήκες το επιβάλλουν, μπορούν να συγκυβερνούν ωριμότερα απ’ ότι σήμερα, εξαντλώντας τα όρια των πολιτικών τους συμπτώσεων. Θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να ξαναγίνουμε μισοκανονική χώρα. Σύντομα θα οριστικοποιηθούν οι υπόγειες διαμορφώσεις, ως αναγκαιότητες πια στο χώρο της μεταρρυθμιστικής Σ/δημοκρατίας.
Και κάτι τελευταίο. Η κυοφορούμενη συνεργασία Μπερσάνι- Μόντι στην Ιταλία, δείχνει προφανείς πολιτικές συμμαχίες απόκρουσης του οικονομικού και πολιτικού ποπουλισμού. Για την ώρα, εις ό,τι μας αφορά, « …αυτή είναι η Ελλάδα», όπως είπε ένας σημαντικός, από τους ελάχιστους δικαιωμένους και αδικημένους συνάμα της πολιτικής. Σύμφωνα και με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, μάλλον μπορούμε κάτι περισσότερο να φτιάξουμε για την «Έρημη χώρα», ώστε σε ορατό μέλλον, η ρήση που γράψαμε να δίνει άλλο σημαινόμενο.
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.