Κάποια πράγματα είναι πολύ απλά:
Διχασμός γύρω από τον εμβολιασμό, όπως μονότονα φωνάζει ο Τσίπρας, δεν υπάρχει. Γιατί δεν νοείται διχασμός μεταξύ, από τη μια, της επιστήμης κι από την άλλη, ενός συμπλέγματος φοβικών, θρησκόληπτων, εξαπατημένων από ψευδείς "πληροφορίες" που μεταδίδουν απατεώνες του διαδικτύου, ακόμη και επίορκοι γιατροί που ψάχνουν ακροατήριο σ αυτό το ετερόκλητο πλήθος που είδαμε στο Σύνταγμα.
Ο "διχασμός" που επικαλείται ο Τσίπρας υπάρχει μόνο στην υστερόβουλη πολιτική σκέψη του. Είναι το καταφύγιο του στο πολιτικό περιθώριο που τον έχει θέσει η πραγματικότητα και στην οποία αδυνατεί να παρέμβει παρά μόνο προσπαθώντας να προσεταιριστεί αυτόν τον απολιτικό εσμό.
Το έκανε μια φορά προσεταιριζόμενος τον φανατικό όχλο της "πάνω πλατείας", κραυγάζοντας τα διχαστικά του συνθήματα: "Ή εμείς ή αυτοί", "Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν", με αποκορύφωμα το
Δημοψήφισμα απάτη του 15.
Μάταια όμως προσπαθεί να στήσει νέο σκηνικό διχασμού. Όχι γιατί το 21 δεν είναι 15, αλλά γιατί η ίδια η κοινωνία τον έχει ξεπεράσει. Και "κίνημα" δεν μπορεί να δημιουργηθεί από ένα κοινωνικό περιθώριο που άγεται και φέρεται από ψεκασμένους, κομπογιαννίτες, θρησκόληπτους, ακροαριστερά και ακροδεξιά γκρουπούσκουλα που περιφέρονται κάνοντας θόρυβο.
Και δεν μπορεί ακόμη περισσότερο, γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν τον εμπιστεύεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και γιατί είναι πλέον εμφανής η αδυναμία του να ηγεμονεύσει στο ίδιο του το κόμμα. Εδώ δεν μπορεί να κάνει καλά τον Πολάκη - αν υποθέσουμε ότι θέλει - που εγώ αμφιβάλω - ή την Τζάκρη...
Δεν μπορεί γιατί ο ίδιος είναι διχασμένος. Γι αυτό εκεί που εξαναγκάζεται να μιλήσει για την ανάγκη εμβολιασμού, του βγαίνει ο Πολάκης που έχει μέσα του και χαρακτηρίζει το εμβόλιο ... ρετσινόλαδο! Για να διεγείρει τα παλιά κομμουνιστικά αντανακλαστικά παραπέμποντας στα βασανιστήρια που επέβαλε στους κομμουνιστές κρατούμενους ο Μανιαδάκης, υπουργός ασφαλείας του Μεταξά!
Σε τέτοιο βάθος χρόνου φτάνει η πολιτική σκέψη του αρχηγού του Σύριζα...
Και να ήταν μόνο ο Πολάκης που προσποιείται ο Τσίπρας ότι δεν τον άκουσε να λέει στη Βουλή για τη Δικαιοσύνη, ότι "η άλλη φορά θα είναι πολύ αλλιώς";
Μήπως άκουσε τι είπε ο Βούτσης στη γενέτειρα του Γιάννη Μπανιά, υπενθυμίζοντας την ιδεολογική και πολιτική πλατφόρμα του τότε ηγέτη του διασπαστικού "ΚΚΕ Εσωτερικού ΑΑ" που ο Μπανιάς είχε ιδρύσει και ο ίδιος ο Βούτσης με άλλους, στελέχη σήμερα του Σύριζα, είχαν προσχωρήσει;
Εντάξει, ο Βούτσης δεν πήγε τοσο πολύ πίσω όσο ο Τσίπρας. Στο … ηρωικό 1987 πήγε, την εποχή της διάσπασης του ΚΚΕ Εσωτερικού, καθώς οι "μπανιάδες", οπαδοί της διατήρησης του κομμουνιστικού χαρακτήρα του κόμματος δεν ακολουθήσαν τον Λεωνίδα Κύρκο στην μετεξέλιξη του κόμματος σε Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), όπως θύμισε εκείνη την εποχή ο Ηλίας Κανέλλης με την ιδιαίτερου ενδιαφέροντος αναδρομή που έκανε στα Νέα του Σαββατοκύριακου...
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει προσωπική ανάγκη να επικαλείται διαρκώς τον «διχασμό» που δήθεν επιβάλει με την πολιτική του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το έχει ανάγκη γιατί δεν διαθέτει ο ίδιος καμία πολιτική πρόταση που να ανταποκρίνεται στα σύνθετα προβλήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι σήμερα, στις νέες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία, η ελληνική κοινωνία, η οικονομία, τα ίδια τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους. Γι? αυτό και καταφεύγει μονίμως στον καταστροφικό λόγο, που λειτουργεί εν τέλει διχαστικά.
Το έχει ανάγκη, γιατί μόνο έτσι μπορεί να κρατήσει τον έλεγχο σ΄ αυτό το σύμφυρμα κόμματος που έχει δημιουργήσει, με ό,τι πιο ανόμοιο πολιτικό στοιχείο βρέθηκε διαθέσιμο στο πολιτικό περιθώριο. Τι σχέση, επί παραδείγματι, μπορεί να έχει ας πούμε, ο αγαπημένος Τζουμάκας με τον Βούτση, τον Φίλη ή τον Τζανακόπουλο, για να πιάσουμε κι έναν της νεότερης γενιάς;
Τους Τζουμάκες του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν που κατάγγελλε ο Σύριζα κι ο ίδιος ο Τσίπρας ως υπεύθυνους για την καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα από την διακυβέρνηση τους; Και τώρα, πώς θα κολλήσουν σ? ένα ενιαίο, υποτίθεται, κόμμα όλοι αυτοί οι παλαιοπασόκοι, που σε λίγο θα διεκδικήσουν και την πλειοψηφία, αν δεν το κάνουν ήδη σε διάφορες οργανώσεις, συν διάφορα άλλα μαζέματα που συνυπάρχουν στον πολιτικό χυλό του … υπό μετεξέλιξη Σύριζα;
Και τελικά, αυτό το «νέο κόμμα» που ο Τσίπρας το θέλει κάπου στο κέντρο, αλλά δια του στρίβειν αριστερά (!) πώς θα προκύψει; Δια της απλής όσο και αυθαίρετης προσθήκης ενός ΠΣ στον τίτλο του κόμματος;
Όπως βέβαια έχει ανάγκη ο Τσίπρας να καταφεύγει και στις καθυστερήσεις να ανοίξει οποιοδήποτε διάλογο στο εσωτερικό του κόμματος για τις εκλογικές ήττες, τις δικές του ευθύνες, γιατί η δική του πολιτική ήταν που ηττήθηκε, την δημοσκοπική καθίζηση και του κόμματος, αλλά και του ίδιου του Τσίπρα.
Γι? αυτό και το νέο εφεύρημα: η επίκληση των εκλογών, που δεν τις θέλει, αλλά τις προβλέπει ως αναπόφευκτες, γιατί καταρρέει, λέει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη!
Με αυτά και με εκείνα, προκύπτει τελικά κι ένα ... υπαρξιακού χαρακτήρα ερώτημα για τον Τσίπρα:
Σε ποια εποχή άραγε ζει; Σε ποια θα ήθελε και σε ποια εν τέλει ζει;
Γιατί στη σημερινή, σίγουρα δεν βρίσκεται.
Το πιστοποιούν άλλωστε και όλες οι έρευνες κοινής γνώμης στις οποίες η πλειοψηφία των πολιτών που απαντούν δεν συμφωνεί με καμία από τις θέσεις που προβάλει. Από την αντιμετώπιση της πανδημίας, τον εμβολιασμό, την εξωτερική πολιτική, την οικονομία και τις προοπτικές της - παρά τις όποιες επιφυλάξεις που είναι εύλογο να υπάρχουν.
Όπως δεν τον ακολούθησε η κοινωνία σε κάθε δημόσια εκδήλωση που οργάνωσε ή πήρε μέρος: Από την υπεράσπιση της αξίωσης του Κουφοντίνα να επιλέγει τη φυλακή του, από την καθολική άρνηση κάθε αλλαγής στην Εκπαίδευση και την ασφάλεια των Πανεπιστημιακών σχολών, των καθηγητών, των φοιτητών και των εργαζομένων σ αυτές, έως την "μητέρα των μαχών" για τα Εργατικά και στην οποία κυριολεκτικά, έχασε η μάνα το παιδί κι ο Τσίπρας άλλη μια μάχη...
Το πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι τελικά πολιτικό. Εξηγείται μόνο με ψυχολογικούς όρους. Έχει πρόβλημα παρανάγνωσης της πραγματικότητας, καθώς εκλαμβάνει τις επιθυμίες ή τη φαντασία του, ως πραγματικότητα.
Και δυστυχώς γι? αυτόν, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Αν δεν προσγειωθείς σ? αυτήν σε συντρίβει.