Η κατάσταση στη χώρα εξακολουθεί βέβαια να είναι πολύ δύσκολη ακόμη και σήμερα, έπειτα από τέσσερα χρόνια σκληρής προσαρμογής στα δημοσιονομικά, στα πολιτικά και κυρίως στη ζωή μας.
Εκείνο όμως που γίνεται πλέον όλο και δυσκολότερο είναι η πολιτική κατάσταση, η πολιτική διαχείριση της συνεχιζόμενης κυρίως κοινωνικής κρίσης. Τα πολιτικά αποθέματα και οι αντοχές των υπαρχόντων παλαιών κομμάτων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς δείχνουν βαθμιαία να εξαντλούνται, αν όχι να έχουν φτάσει στα όριά τους. Ιδιαίτερα στο χώρο της κεντροαριστεράς, η οποία ανέλαβε το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης της διαχείρισης της κρίσης και των αποτελεσμάτων της περιόδου των κυβερνήσεων Καραμανλή 2004-2009, τα πράγματα εμφανίζουν εξαιρετική ρευστότητα.
Τις τελευταίες δε ημέρες κυριαρχούν η συζήτηση και οι πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του ιστορικού αυτού πολιτικού χώρου.
Η υπόθεση της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς μετά την αρχική θετική και επιτυχημένη μέχρι στιγμής πρωτοβουλία των 58 και τις μεγάλες συγκεντρώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί πρέπει να περάσει τώρα, αν θέλει να ευοδωθεί, σε μία επόμενη, πιο ουσιαστική και σίγουρα πιο δύσκολη φάση. Εδώ απαιτούνται μεγάλη προσοχή και γρήγορα μεν, πλην όμως προσεκτικά βήματα. Διότι τα ζητούμενα για την ανασυγκρότηση ενός πολιτικού χώρου πρέπει να είναι η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή, ενώ ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος λόγω άστοχων ενεργειών να οδηγηθούν τα πράγματα, μέσω της προσπάθειας ενότητας και ανασυγκρότησης, σε… μεγαλύτερη διάλυση και κατακερματισμό!
Όμως πριν από όλα πάντα προηγείται το θέμα της πολιτικής κατεύθυνσης, ιδιαίτερα σήμερα έπειτα από όλα αυτά που έχουν συμβεί και έναντι μιας απόλυτα θλιβερής και διαρκώς επιδεινούμενης κοινωνικής πραγματικότητας.
Η νέα κεντροαριστερά δεν θα μπορέσει να χτιστεί επάνω στα ερείπια μιας αποτυχημένης και αυτοκαταστροφικής πολιτικής διαχείρισης. Δεν μπορεί να προκύψει ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ως τόπος ανάνηψης από τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Δεν θα έχει καμία τύχη ως «παρακολούθημα» στήριξης συντηρητικών πολιτικών επιλογών ή ως ανάχωμα ανάσχεσης σε πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις για το ενδεχόμενο συνέχισης μιας μνημονιακού τύπου οικονομικής διαχείρισης.
Η «παλιά» κεντροαριστερά απέτυχε εν μέσω της καταιγίδας που ξέσπασε, μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, να προστατέψει και να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την κοινωνική βάση της, τους ανθρώπους της.
Η σημερινή καθημαγμένη και ηττημένη κεντροαριστερά δεν πρέπει να κάνει άλλο βήμα πίσω από εκεί όπου είναι σήμερα σε σχέση με τις απαιτήσεις της τρόικας και των δανειστών. Το τμήμα της που συμμετέχει τώρα στην κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει το βάρος μιας αποτυχημένης διαπραγμάτευσης εκ μέρους του οικονομικού επιτελείου, επάνω στις κόκκινες γραμμές που έχει ήδη θέσει και που αφορούν το νέο φόρο ακινήτων, τους πλειστηριασμούς και τη γενικευμένη απελευθέρωση των απολύσεων. Ούτε βεβαίως διά της οδού διαρκών νομοθετικών και διοικητικών ρυθμίσεων και εγκυκλίων, στην εκθεμελίωση κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους που έχει ακόμη απομείνει.
Η νέα κεντροαριστερά θα μπορέσει να υπάρξει μόνο ως μία μεταμνημονιακή πολιτική δύναμη μέσα από την πολιτική υπέρβαση της σημερινής κατάστασης και από την αναγέννηση της ελπίδας των απλών ανθρώπων της εργασίας του μόχθου και της επιχειρηματικότητας.