Στην έξοχη ψυχαναλυτική ταινία του Μπουνιουέλ, η μεγαλοαστή την οποία υποδύεται η Κατρίν Ντενέβ, ζει μιαν ανολοκλήρωτη κοινωνική και ερωτική ζωή, την οποία ολοκληρώνει μόνον φαντασιακά, με κάθε τι που το ασυνείδητό της προτείνει. Το ρεαλιστικό ανολοκλήρωτο και το φαντασιακό ολοκληρωμένο, σε μια ταυτόχρονη αλληλουχία.
Εσχάτως, η ηγετική ομάδα των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, προσπαθώντας να υλοποιήσει τον απροσδόκητο μετα- καλοκαιρινό πόθο της κατάκτησης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, φλερτάρει μάλλον χωρίς πολιτικές αναστολές με την νεάντερταλ εκδοχή του Μπέπε Γκρίλο, δηλαδή τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ.
Η ακμάζουσα τάση σχεδόν όλων των νοτιοευρωπαϊκών κοινωνιών προς έναν λαϊκιστικό ολοκληρωτισμό, υποτίθεται αντίβαρο στον ανάλγητο δημοσιονομικό και υφεσιακό προτεσταντισμό, αρχίζει δειλά – δειλά να οδηγεί σε ένα προσεκτικό σμίξιμο οριζόντιας διασύνδεσης, ανάμεσα στους δημαγωγούς της θολής Αριστεράς και στους ακραίους συνωμοσιολογούντες μπασταρδεμένους Δεξιούς ΑΝΕΛ.
Η φαντασιακή ολοκλήρωση του Α. Τσίπρα, ως Πρωθυπουργού, υβριδίου Τσάβες, Κρούγκμαν, Καραμανλή και καθηγητή του LSE, διέρχεται από τις αβύσσους της σκέψης της κ. Γιαταγάνα και τις απειλές κατά του Γ. Στουρνάρα, που από κοινού με τον Π. Καμμένο εκτοξεύει. Αφού μαζί οι δύο αρχηγοί, οι δυνητικοί μελλοντικοί Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης, φώναξαν ωσανά για το όχι των Κυπρίων, μετά την έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένη για το ναι. Μάλιστα, τελευταία, ως άλλος Ελληνοκύπριος, ο Π. Καμμένος ανέλαβε -μάθε τέχνη κι άστηνε- και την διπλωματική διαπίστευση στις ρώσικες στέπες, προπονούμενος ως μελλοντικός συνοδός του άλλου επελαύνοντος εγχώριου επαναστάτη. Η ονειρική ερωτική ολοκλήρωση της ωραίας της ημέρας, παρουσίαζε το κτητικό μεγαλείο μέσα από μιαν αισθητική τέρψη. Ετούτοι εδώ, ποια τέρψη πέραν της ρητορικής δημοκοπίας προσφέρουν; Μάλλον τα αλά Κύπρο προεκλογικά όχι, που γίνονται ναι μετεκλογικά, με ολίγον γιες μεν κι ας φαίνεται το ανάποδο, όπως ακριβώς ο Α. Σαμαράς και αρκετά παλιότερα ο Α. Παπανδρέου, με τους ανούσιους αστερίσκους των Ευρωπαϊκών Συνόδων. Οι αριστεροδεξιολαϊκοί Τσάβες στην πληγωμένη σημερινή Ελλάδα δεν ευδοκιμούν ούτε εξωπραγματικά, γιατί δεν διαθέτουν την παραμικρή πολιτική θελκτική αισθητική.
Καιρός ν’ ανοίξει, όμως, ο Πρωθυπουργός και οι Αρχηγοί, την βεντάλια των έστω λιγοστών μεταρρυθμίσεων που θ’ ανακουφίσουν την ύφεση. Ως τότε, ακαλαίσθητα υβρίδια πολιτικής θα παριστάνουν φαντασιακά την καταπιεσμένη άσχημη της ημέρας, για να κρατάμε και τα προσχήματα με την όμορφη Κατρίν.
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.