Ο πληθυσμός σε κάθε χώρα αποτελείται από συναθροίσεις ατόμων, δηλαδή σε Ομάδες. Συνηθίζουμε να μιλάμε για το Λαό ή την Κοινωνία και για «Λαϊκά Στρώματα» ή «Κοινωνικές Τάξεις». Για κάποιο λόγο, στην Ελλάδα, το νόημα πίσω από τις δύο ταξινομήσεις είναι έντονα πολιτικό. Η λέξεις Λαός και Λαϊκό χρησιμοποιούνται κυρίως από την Αριστερά. Το Κέντρο και η Δεξιά ασχολούνται με την Κοινωνία ολόκληρη. Από εκεί προήλθε και το Κοινωνικό Συμβόλαιο που, για κάποιο λόγο, δεν το λέμε «Λαϊκό Συμβόλαιο».
Ο Λαός παραπέμπει σε μία άμορφη μάζα με όμοια χαρακτηριστικά, ενώ η Κοινωνία χαρακτηρίζεται από διαστρωμάτωση με πολιτισμικές αναφορές, αλλά και μέσα από οικονομικές διεργασίες. Σε κάθε χώρα, όλοι αποτελούμε το Λαό, αλλά ανήκουμε σε Κοινωνική Τάξη. H λέξη Κοινωνία αποτελείται από Κοινωνικές Τάξεις με χαρακτηριστικά κινητικότητας προς «τα επάνω». Η «κινητήρια δύναμη» αλλού είναι η εκπαίδευση ή μόρφωση και αλλού ο πλούτος, το εισόδημα, ή το επάγγελμα.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η κοινωνική διαστρωμάτωση ποτέ δεν είναι εμφανής, ίσως επειδή η ιστορία μας ακόμη δεν έχει ακόμη κλείσει 200 χρόνια. Η λεγόμενη «μεσαία» τάξη εμφανίζεται μόλις στον 20ο αιώνα, κυρίως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η «ανώτερη» τάξη «αγνοείται» και ότι «περνιέται» ως τέτοια, είναι «για κλάματα». Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», αποτελεί μεν αντικείμενο λατρείας των απανταχού «αριστερών», αλλά πάσχει από σύγχυση ως προς το ακριβές του νόημα, κυρίως του μεσαίου συστατικού, της Ισότητας.
Το πρώτο, την ελευθερία, την κληρονομήσαμε το 1821, όπως συνηθίσαμε να λέμε. Έστω και αν έχουμε «θάψει» το Ναβαρίνο στη λήθη της Ιστορίας, έστω και ψέματα, ας το αφήσουμε για τους ιστορικούς, και ας αναλογισθούμε την πορεία μας στα 200 χρόνια της Ελευθερίας, μετά. Αν σήμερα είμαστε ελεύθεροι, το χρωστάμε σε ξένους. Αν δεν ήταν οι ξένοι, κυρίως οι Άγγλοι, το 1944-45, θα είμασταν Βουλγαρία. Και, φυσικά, μόνοι μας χάσαμε, πάλι, την ελευθερία μας με τα Μνημόνια και πάλι στους ξένους τρέξαμε για σωτηρία. Πάμε τώρα στο δεύτερο, στα περί … ισότητας.
Όταν ο Μητσοτάκης τόλμησε να αναφέρει το αυτονόητο «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση..», σχεδόν «λιντσαρίστηκε» από τους καθ’ υμάς «αριστερούς». Στην Ελλάδα, ευτυχώς, υπάρχει ισότητα δικαιωμάτων και ευκαιριών, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά ως εκεί, μόνο ως αφετηρία. Τί θα κάνει ο καθένας μας με την ελευθερία του εξαρτάται από τον ίδιο και τις ικανότητές του που, πάλι ευτυχώς, δεν μοιράζονται, ίσα. Φαντασθείτε να είχαμε όλοι τις ικανότητες …Τσιρώνη, Υπουργού.
Ας είμαστε ευτυχείς για την ελευθερία που κληρονομήσαμε και ας ελπίσουμε πως θα μάθουμε να αποκτούμε ικανότητες. Μένει το τρίτο, η αδελφοσύνη, που δεν επιβάλλεται, ούτε κληρονομείται, αλλά από εμάς εξαρτάται. Εδώ έχουμε αρωγό και οδηγό τη θρησκεία μας, όμως, ακόμη και για όσους δεν θρησκεύονται, η ιδέα ενός κοινού παρόντος και μέλλοντος θα έπρεπε να είναι μία «έξυπνη» ιδέα. Η Κοινωνία στην οποία ζούμε είναι ο χώρος στην οποία θα αναπτύξουμε αυτήν την ιδέα, τη συμπεριφορά του κοινού παρόντος και μέλλοντος. Η «ζούγκλα», αντίθετα, δεν είναι ούτε έξυπνη, ούτε ίση, ούτε ελεύθερη.
Στην Ελλάδα, η αδελφοσύνη, σκηνές σαν και αυτές που βλέπουμε σε άλλες χώρες όταν «χτυπούν» Τζιχαντιστές, δεν θυμάμαι. Αντίθετα, θυμάμαι τη «Μαρφίν» και την παγερή αδιαφορία της Κοινωνίας. Στη δικιά μας Κοινωνία, δυστυχώς, δεν υπάρχει η αδελφοσύνη. Υπάρχει μόνο η … κατσίκα του γείτονα. Και τώρα, που πάει να γίνει η … στραβή, βλέπω μία Κυβέρνηση που διχάζει, αλλά δεν βλέπω ξένους πρόθυμους να βοηθήσουν.