Οι περιπέτειες της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης και η πολιτική διόγκωση των άκρων έχουν οδηγήσει πολλούς να υποστείλουν τις επικρίσεις τους προς τη μεταπολιτευτική διάταξη. Στο όνομα του μικρότερου κακού και της ομαλότητας καλούν σε υποταγή στο status quo,. Το άρθρο του Γ. Παγουλάτου «ο λευκός ιππότης δεν πρόκειται να έρθει» είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της προσέγγισης.

.

Όμως η δημοσιονομική καταστροφή της χώρας αντανακλά ακριβώς τους συσχετισμούς δύναμης της μεταπολίτευσης. Το μεταπολιτευτικό σύστημα εγκατέστησε ως βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές τη διαφθορά, την παραοικονομία, τη μαφιακή οικονομία, την αργομισθία και τη λεηλασία του περιβάλλοντος. Το «κακό» χρήμα έδιωξε το «καλό». Η παραγωγική οικονομία, η καινοτομία, η επιχειρηματικότητας εξουδετερώθηκαν. Η οικονομική ηγεμονία αποτυπώθηκε και στην πολιτική: η διαπλοκή ηγεμόνευσε, τα check και balances εξουδετερώθηκαν. Αυτό το σύστημα αναπαραγόταν για καιρό. Διεύρυνε τον πλούτο, την ευημερία, τις προσδοκίες. Αλλά κάποια στιγμή η αρχαϊκή παραγωγική δομή της χώρας, το κλείσιμο του επιχειρηματικού και πολιτικού παιχνιδιού, η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ κερδισμένων και χαμένων της μεταπολίτευσης «βρήκαν τοίχο». «Το παιχνίδι τέλειωσε».

.

Επιπλέον, η οικονομική κρίση που ζούμε δεν θα είναι η χειρότερη κληρονομιά της μεταπολιτευτικής διευθέτησης. Εμπρός στη συντριβή που προοιωνίζονται οι εξελίξεις στο δημογραφικό και το περιβάλλον, οι σημερινές οικονομικές δυσκολίες μοιάζουν με ήπιες αναταράξεις. Το ελληνικό κράτος και η δημοκρατία δεν έχουν καμία τύχη να επιβιώσουν με 2.3 εκατομμύρια πολίτες ως το 2100 ή με κλιματική αλλαγή που θα κοστίσει (σύμφωνα με εκτιμήσεις της ΕΤΕ) 700 δις ευρώ -χώρια το κόστος της λειψυδρίας, της ερημοποίησης, των αλλαγών στη βιοποικιλότητα και χωρίς να αναφερόμαστε καν στις περιβαλλοντικές καταστροφές που κυοφορούν ορισμένα αναπτυξιακά «οράματα».

.

Όταν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις μιλάνε για «ομαλότητα», εννοούν στην πράξη «business as usual». Προσφέρουν «ομαλότητα χωρίς ανατροπή». Αλλά χωρίς ανατροπές στη μεταπολιτευτική διευθέτηση θα πάμε -για όσο καιρό πάμε- σε μια μεταδημοκρατία-μαφιοκρατία που θα είναι ταφόπλακα στην ισότητα, την ευημερία, τη δημοκρατία, τελικά το ίδιο το έθνος. Από την άλλη, όταν η «αντιμνημονιακή» άκρα αριστερά (ή η λαϊκιστική δεξιά) μιλάνε για «ανατροπή», εννοούν να τεθεί η χώρα εκτός δυτικής τροχιάς, να επικρατήσει «ταξικό» ή «φυλετικό» χάος, να υπάρξει οπισθοδρόμηση χωρίς δυνατότητα ανάκαμψης.

.

.

Η αντίθεσή μας στη μεταπολίτευση μόνο «ηθικολογία» δεν είναι. Η αδυναμία μας να συμπορευτούμε με τα κατεστημένα κόμματα της μεταπολίτευσης ή με τους ανεύθυνους «αντιμνημονιακούς» εμπρηστές είναι 100% πολιτική -δεν αφορά καθόλου τις παρελθούσες ευθύνες του ενός ή του άλλου και βρίσκεται πέραν των -εξόφθαλμων- διαφορών τους όσον αφορά την πολιτική κατάρτιση, την ανιδιοτέλεια της δράσης τους, τη διαχειριστική τους επάρκεια. Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι μόνο «ανατροπή με ομαλότητα». Όπου «ανατροπή» η Νέα Μεταπολίτευση (δικαστική επικύρωση της αλλαγής στους πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς, νέα συνταγματική διευθέτηση, βιώσιμη οικονομία) και «ομαλότητα» η ευρωπαϊκή προοπτική, η ελεύθερη, ανταγωνιστική οικονομία, το αυθεντικά δημοκρατικό πλαίσιο, η μέριμνα για τους ασθενέστερους.

.

Είχε καλά η μεταπολίτευση; Ασφαλώς! Και λοιπόν; Aυτό πολιτικά είναι τόσο αδιάφορο όσο ήταν το 1974 «τα καλά» της εθνικοφροσύνης ή το 1989 (στις ανατολικές χώρες) «τα καλά» του σοσιαλισμού. Ας τα βρουν οι ιστορικοί. Δουλειά της πολιτικής δεν είναι να είναι ακριβοδίκαιη, αλλά να ανοίγει διεξόδους προς το μέλλον.

.

.

Τα «δύο άκρα» δεν είναι αυτά που νομίζετε. Οι συνέπειες της «ομαλότητας χωρίς ανατροπή» που πρεσβεύουν οι υμνητές της «καλύτερης δημοκρατίας που γνώρισε η χώρα» είναι πάρα πολύ ακραίες. Εξίσου ακραία είναι η «ανατροπή χωρίς ομαλότητα» των θερμοκέφαλων «αντιμνημονιακών». Η δημοκρατία, η κοινωνική πρόνοια, η ευρωπαϊκή προοπτική, η εθνική επιβίωση έχουν ένα πολύ στενό παράθυρο να περάσουν, μόνο αυτό της «ανατροπής με ομαλότητα».

.

.

Έχουμε γυρίσει σελίδα. Όποιος κοιτάει προς το παρελθόν, είτε για να αποδώσει ευθύνες, είτε για να αναζητήσει δικαίωση, είτε όμως και για να συνεχίσει να υπηρετεί δουλείες ή να ξεπατικώνει μικροκομματικά κολπάκια του πρόσφατου παρελθόντος, θα γίνει στήλη άλατος. Ας ελπίζουμε πως η χώρα θα έχει διαφορετική τύχη

.