Τελικά φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο για την Αριστερά να συνεργάζεται με ένα συντηρητικό κόμμα παρά να συνδιαλαγεί με ένα κόμμα που ιδεολογικά και πολιτικά βρίσκεται πιο κοντά της. Ετσι η «Αριστερά της ευθύνης» του κ. Κουβέλη μπορεί να ξεπέρασε τις παραδοσιακές αγκυλώσεις του χώρου και να μετέχει σε μια τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά το τραύμα – ή και το κόμπλεξ – που κουβαλά η Αριστερά όλων των αποχρώσεων απέναντι στο ΠαΣοΚ δεν μπορεί να το ξεπεράσει… Ετσι απέρριψε με περισσή ευκολία την πρόταση – και δικών της στελεχών – για να μετέχει σε ένα φόρουμ διαλόγου με τις άλλες οργανωμένες και μη δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, μη τυχόν και αυτό θεωρηθεί πλυντήριο για τις αμαρτίες που κουβαλά το ΠαΣοΚ.
Είναι γεγονός, για να μην αδικούμε το κόμμα του κ. Κουβέλη, ότι έκανε μια γενναία υπέρβαση στηρίζοντας τη μόνη δυνατή κυβερνητική λύση που υπήρχε για παραμονή της χώρας στο ευρώ. Μόνο που και αυτή η υπέρβαση συνοδεύθηκε από μια επαμφοτερίζουσα στάση σε μια σειρά κομβικά θέματα, όπως δυστυχώς συμβαίνει κάθε φορά που η Αριστερά έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Δεν ψήφισε τα μέτρα που περιελάμβανε το μνημόνιο, αλλά ψήφισε τον προϋπολογισμό που τα υλοποιούσε. Υπέρ των μεταρρυθμίσεων, αλλά και εναντίον, ανάλογα με το τι συμφέρει τους συνδικαλιστές μας. Θέλει τη συμμετοχή στελεχών της στην εξουσία, αρκεί όμως να μπορούν και να κάνουν… αντίσταση για να αποδείξουν το φιλολαϊκό τους προφίλ.
Τα ίδια και χειρότερα με την πολύφερνη συζήτηση για ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς. Θέλουμε μεν τον διάλογο, αλλά χωρίς δεσμεύσεις και επιλεκτικά με όσους μάς βολεύει. Συζήτηση για τη συζήτηση δηλαδή, για να κερδίσουμε χρόνο και να δούμε τι μας συμφέρει καλύτερα. Ολίγον έγκυος… ολίγον φερέγγυος δηλαδή. Είτε γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν ακόμη και τώρα, με το ΠαΣοΚ σε ημιθανή κατάσταση, τα συμπλέγματα του παρελθόντος είτε γιατί θεωρούν ότι έχει έρθει η ώρα να γίνουν αυτοί το… καλό ΠαΣοΚ του αύριο, απορροφώντας ένα σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων και στελεχών του.
Οπως γίνεται συνήθως όμως, η πραγματικότητα τρέχει πιο γρήγορα από τις δικές μας επιθυμίες. Αν δεν προχωρήσει η ανασύνταξη του ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού χώρου και παραμείνει ο σημερινός κατακερματισμός του, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συνθλιβεί ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές είναι φανερό ότι δεν αποτελούν το μεγάλο εμπόδιο. Υπάρχει όμως διάχυτη καχυποψία και ένα πλήθος προσωπικών – και ενδεχομένως συλλογικών – στρατηγικών που δυναμιτίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκλισης. Πολλοί στρατηγοί για ένα διαλυμένο στράτευμα, που αναζητεί κατεύθυνση και προσανατολισμό.
Η κρίση απέδειξε ότι τα μικρομάγαζα που ευδοκιμούν στην Ελλάδα έχουν αβέβαιο μέλλον. Αν ο χώρος της δημοκρατικής μεταρρυθμιστικής Αριστεράς θεωρεί ότι θα κερδίσει το στοίχημα του μέλλοντός της επενδύοντας στα «μαγαζάκια», μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ούτε πού βρίσκεται ούτε πού πηγαίνει…