Γιατί να μη συνεργαστεί η Νέα Δημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ εφόσον δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία, αναρωτήθηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Γιώργος Παπανδρέου για να συμπληρώσει ότι «εμείς έχουμε πει ότι σε μεγάλα θέματα δεν έχουμε πρόβλημα να συνεργαστούμε… Για την κρίση πρέπει να έχουμε κάποια βασικά σημεία συνεργασίας… Ισως μια τέτοια συνεργασία δείξει σε όλους μας ότι η χώρα χρειάζεται κανόνες».
Πρόκειται για μια άποψη που διακινείται ευρύτατα εδώ και αρκετό καιρό. Επιχειρηματικοί κύκλοι και ένα τμήμα των ΜΜΕ την υποστηρίζουν ένθερμα, παρ’ ότι οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.
Η άποψη αυτή είναι βαθύτατα αντιπολιτική. Αγνοεί ότι στην κρίση αναδείχτηκε μια νέα τομή που διαπέρασε οριζόντια όλη την ελληνική κοινωνία αλλά και το πολιτικό σύστημα.
Από τη μια πλευρά είναι εκείνοι που υποστήριζαν, και συνεχίζουν να υποστηρίζουν, ότι η κρίση επιβλήθηκε από τους κακούς ξένους, που συνωμοτούν αενάως εναντίον του περιούσιου λαού, και τους ντόπιους εντολοδόχους τους. Πρόκειται για τη λαϊκιστική απάτη και αυταπάτη.
Από την άλλη πλευρά είναι εκείνοι που επισήμαιναν ότι η κρίση οφείλεται πρωτίστως στις δικές μας παθολογίες. Στην οικοδόμηση ενός σπάταλου και αντιπαραγωγικού κράτους, στη διεκδίκηση παράλογων αιτημάτων, στη διόγκωση των ομάδων συμφερόντων, στην άρνηση στοιχειωδών μεταρρυθμίσεων.
Αυτή η νέα τομή, λαϊκιστές/ μεταρρυθμιστές υπερκάλυψε και αποσάθρωσε την παραδοσιακή διχοτομία Αριστεράς/ Δεξιάς, παρ’ ότι η τελευταία παραμένει ενεργή στο φαντασιακό ενός τμήματος της κοινωνίας.
Αν ισχύουν τα παραπάνω, σε ποια πλευρά της νέας τομής τοποθετείται ο ΣΥΡΙΖΑ; Δύσκολα θα μπορούσε και ο πλέον καλόπιστος παρατηρητής να εντάξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιλήψεις του στον μεταρρυθμιστικό πόλο. Ακόμα και μετά την κυβίστηση του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική δύναμη θεμελιωδώς αντιμεταρρυθμιστική, αντιπαραγωγική και αντιαναπτυξιακή, που κύριο μέλημά της έχει τον στραγγαλισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τον μετασχηματισμό της χώρας σε μια κοινωνία επιδοματούχων που θα εξαρτώνται αποκλειστικά από τις κρατικές παροχές. Είναι μια συντηρητική και αναχρονιστική πολιτική δύναμη που αναπαράγει, σε διευρυμένη μορφή, όλες τις παθολογίες του παρελθόντος.
Τότε γιατί αυτή η σπουδή για εκ των άνω «κανονικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ; Η μόνη εξήγηση είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα αποφευχθεί η απόδοση ευθυνών για μια σειρά σχεδίων και πράξεων του ΣΥΡΙΖΑ που υπονόμευσαν τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και η σκευωρία με την απόπειρα ενοχοποίησης πολιτικών προσώπων στην υπόθεση Novartis είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Δεν ξεχνάμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οπως είχε γράψει ο Μίλαν Κούντερα «ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».