Το καταλυτικό πολλαπλό αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μαϊου δεν είναι έκπληξη. Ούτε ήταν προϊόν της τελευταίας φάσης διακυβέρνησης του Σύριζα. Είχε προδιαγραφεί όταν ο Κυρ. Μητσοτάκης ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ και πολύ γρήγορα κατάφερε να επιβληθεί ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης επιβίωσης του αστικού δημοκρατικού και ευρωπαϊκού καθεστώτος της χώρας.
Οι δημοσκοπήσεις σταθερά έκτοτε έδειχναν να προηγείται, ανάλογα και με τις συγκυρίες, από 8 έως 12%. Από αυτή την άποψη είναι προσωπική νίκη του Κ.Μ ο οποίος διαχειρίστηκε όχι μόνο τους αλλοπρόσαλλους τακτικισμούς του Α.Τσίπρα αλλά επέδειξε και μια σταθερή στάση αρχών ενός φιλελεύθερου ευρωπαίου ηγέτη σε όλη αυτή την περίοδο.
Ο Α. Τσίπρας είχε χάσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών πολύ νωρίς. Είχε καταφανεί ότι επρόκειτο για ένα ηγέτη , πολύ καλό ομιλητή, συνδικαλιστικού χαρακτήρα, χωρίς πολιτικό και μορφωτικό βάθος ο οποίος, με περίσσιο κυνισμό, θεωρούσε ότι το όποιο πρόσκαιρο επιχείρημα, συνήθως ψευδές, είχε ισχύ, λες και η χώρα ήταν σωματείο. Η προσπάθειά του να υποκαταστήσει έναν παρελθοντολογικό παπανδρεϊσμό ικανοποιούσε μόνο το συνεχώς μειούμενο ακροατήριο των «αγανακτισμένων» λαϊκιστών αριστεράς και δεξιάς κοπής. Τώρα ο παντοδύναμος ηγέτης είναι ενώπιος ενωπίω της δικής του αμετροέπειας. Θα επανέλθει στα μέτρα της Αριστεράς του.
Αξίζει πάντως να σκεφτούμε γιατί αυτή η αποτυχημένη και μειοψηφική (σε αριθμό ψήφων και κοινοβουλευτικά)κυβέρνηση άντεξε σχεδόν πέντε χρόνια. Τρις είναι, κατά τη γνώμη μου, οι κυριότεροι λόγοι
Ο πρώτος και ο κύριος λόγος ήταν ότι η άνοδος της Αριστεράς στην διακυβέρνηση έκαψε τον λεγόμενο κινηματισμό [1]. Ο κινηματισμός δεν ήταν παρά η διαρκής κινητοποίηση, από την εν γένει Αριστερά, μαζικών ομάδων του πληθυσμού, πλην μειοψηφικών, που εξεβίαζαν και επέβαλλαν διαρκώς τις θελήσεις τους στην «σιωπηρή» πλειοψηφία και στις κυβερνήσεις που την εξέφραζε???. Έμειναν βέβαια οι σέχτες πλέον της Αριστεράς και της ακροδεξιάς οι οποίες συντηρούν ένα καθεστώς ανομίας που ενίσχυε το Σύριζα αλλά και τον έφθειρε ταυτόχρονα.
Επρόκειτο προοπτικά για μια Πύρρειο νίκη. Το τέλος του κινηματισμού άλλαξε τις προϋποθέσεις διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στη χώρα μας. Και ο Σύριζα δεν θα μπορεί πλέον να επιβάλλει όρους στις πολιτικές εξελίξεις, πέραν του κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
(Θα έλεγε κανείς ότι το τέλος αυτό οδηγεί στην αποδρομή της δίδυμης ηγεμονίας, της παθογένειας που ταλαιπωρούσε στην μεταπολίτευση τη χώρα.
Του πολιτικού παραδείγματος το οποίο εισήγαγε με τις αντιφάσεις του ο Α. Παπανδρέου και το οποίο επανέφερε στην πιο ολοκληρωτική του εκδοχή ο Α. Τσίπρας με την γνωστή ρήση του ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν.
Της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς με το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα που κινητοποιούσε τις διάφορες εκβιαστικές μειοψηφίες απέναντι στην δημοκρατική πλειοψηφία ).
Ο Κ. Μητσοτάκης , ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να κινήσει τις λεγόμενες μάζες.( η περίπτωση του Μακεδονικού ήταν περιορισμένης διάρκειας και έντασης και δεν ήταν κομματική) . Δεν τον συνέφερε άλλωστε γιατί η πολιτική εναλλαγή μέσω των κοινοβουλευτικών διαδικασιών αποτελεί πρόοδο για την δημοκρατία μας και τις δυνάμεις που πιστεύουν σ αυτή.[2].
Ο δεύτερος λόγος που παρέμεινε τόσο καιρό στην εξουσία ο Σύριζα ήταν το γεγονός ότι το αστικό δημοκρατικό σύστημα είχε υποστεί, λόγω της κρίσης, καθίζηση. Και η μεν ΝΔ, με τη εκλογή του Κ. Μητσοτάκη έσπευσε σύντομα να ανασυνταχθεί. Ενώ οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού καθυστέρησαν απελπιστικά. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν την ευκαιρία που (τους) προσέφερε ο Κ. Μητσοτάκης.
Και το μεν ΠΑΣΟΚ έχει τις δικαιολογίες του, λόγω της μεγάλης φθοράς που υπέστη.
Αντίθετα το Ποτάμι είχε την ευκαιρία να αδράξει την πρωτοβουλία ως φιλελεύθερη κεντρώα δύναμη (χωρίς το αριστερά) και να στοιχηθεί μαζί με τον Κ. Μητσοτάκη σε μια συμμαχία ανεξάρτητων κομμάτων για την απαλλαγή από την καθεστωτική Αριστερά και με μια προγραμματική συμφωνία ως προς την ανασυγκρότηση της χώρας. Δυστυχώς ο Σ. Θεοδωράκης δεν κατάλαβε την δεύτερη ευκαιρία που του προέκυψε…
Η στάση αυτή των δύο κομμάτων του Κέντρου έδωσε χρόνο στον Τσίπρα και ευτυχώς που ήρθαν οι θεσμοθετημένες εκλογικές αναμετρήσεις να δώσουν διέξοδο.
Ο τρίτος λόγος ήταν η στάση των ευρωπαίων εταίρων που απέδωσαν στο Σύριζα την κοινωνική νηνεμία και κυρίως το ότι απαλλάχτηκαν από την καθημερινή ενασχόληση με την περίπτωση της Ελλάδας έστω αν βούλιαζε στην στασιμοχρεωκοπία[3].
Τα δεδομένα αυτά βέβαια έχουν και την καλή της πλευρά. Από όλες τις έρευνες, και από το εκλογικό αποτέλεσμα, φαίνεται πως η Ελληνική κοινωνία μπαίνει στη λογική της ανασύνταξης. Αφού πέρασε όλα τα στάδια του πένθους, από την αγανάκτηση ως την αποδοχή της πραγματικότητας, είναι πλέον έτοιμη να ακούσει προτάσεις για το μέλλον. Και η χρεοκοπία της δίδυμης ηγεμονίας που ταλαιπώρησε την χώρα μπορεί να μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους ότι αυτή τη φορά ο φαύλος κύκλος από την ανασυγκρότηση στην κρίση και τη χρεοκοπία θα σπάσει.
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου θα ολοκληρώσουν την νίκη
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου θα αποτελέσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για ένα νέο ενάρετο κύκλο στη χώρα μας.
Ο κύκλος αυτός θα έχει επικεφαλής τον φιλελεύθερο ηγέτη της κεντροδεξιάς Κυριάκο Μητσοτάκη. Και δυνάμεις του Κέντρου που έχουν κατανοήσει τις εξελίξεις. Με κεντρικά αιτήματα: το νοικοκύρεμα του περί το κράτος οικοδομήματος της μεταπολίτευσης, την επιστροφή σε συνθήκες ασφάλειας και ευνομίας, την ανάπτυξη με προτεραιότητα στον ιδιωτικό τομέα, την πρόταξη των υποχρεώσεων έναντι των απαιτήσεων, την οικοδόμηση της εθνικής και ευρωπαϊκής κανονικότητας.
Θα δοθεί όμως χρόνος και στην δημοκρατική Κεντροαριστερά να ανασυνταχθεί, να βοηθήσει τις δημοκρατικές εξελίξεις, και να περιορίσει στα μεγέθη του αυτό το υβρίδιο κεντροαριστεράς που επιχειρεί να μετασχηματιστεί ο Σύριζα. Αρκεί να καταλάβει ότι η χώρα μας έστω καθυστερημένα εισέρχεται στην ευρωπαϊκή κανονικότητα στην οποία ο πολιτικός ανταγωνισμός δεν είναι ανταγωνισμός δύο κόσμων. Είναι κοινή προσπάθεια για την ευημερία και την δημοκρατική ανέλιξη της χώρας.
[1] Στη χώρα μας αυτή είναι η Αριστερά ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη έπαψε να υπάρχει από το 1989 η κομμουνιστογενής και κομμουνιστική Αριστερά κι έμεινε μόνο η σοσιαλδημοκρατία δηλαδή η καθ ημάς Κεντροαριστερά
[2] Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι σημαντικός λόγος περιορισμού των μαζικών κινητοποιήσεων είναι και το δημογραφικό, εντέλει και η γήρανση της κοινωνίας μας.
[3] Βέβαια ακόμα και οι έμπειρες ευρωπαϊκές χώρες θα περάσουν, ήδη περνούν, τη βάσανο της αναπροσαρμογής, όπως για παράδειγμα με τα κίτρινα γιλέκα, από την νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, που πρώτη πέρασε η χώρα μας.