Κάποτε οι κατατρεγμένοι και οι απόκληροι έβλεπαν ως «βάλσαμο» την αριστερά, ακόμη κι αν δεν την ψήφιζαν. Διότι, όχι μόνον η ρητορεία της αλλά και ο ακτιβισμός της, την έφερναν κοντά τους. Έτσι, η αριστερά δεν ήταν μόνο ο στεναγμός κάθε αδικημένου πλάσματος, αλλά επί πλέον, ως «θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου», κάλυπτε και το θυμό του, το μίσος του ή και τη μνησικακία του, για την κοινωνική αδικία που βίωνε. Και όχι μόνον,  αλλά υπέθαλπε και την ελπίδα του για αλλαγή της μοίρας του σ’ αυτήν εδώ τη ζωή και όχι βεβαίως στην άλλη, όπως, καθόλου πειστικά, υπόσχονταν οι παπάδες.

Η σελίδα αυτή έκλεισε για τη χώρα μας, από τη στιγμή που το κυρίαρχο κόμμα της αριστεράς μεταλλάχτηκε. Όταν δηλαδή, εκδηλώνοντας ένα τυφλό πάθος για εξουσία ως αυτοσκοπό, επέλεξε τη συμμαχία των ισχυρών. Που πάει να πει πως, υιοθετώντας τον κοινωνικό δαρβινισμό, μετατράπηκε αποκλειστικά σε κόμμα των προνομιούχων συντεχνιών. Και ειδικά των μανδαρίνων της κρατικής γραφειοκρατίας και των ΔΕΚΟ, αυτού δηλαδή του «…φρικιαστικού παρασιτικού σώματος, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της…..».

Έτσι η χώρα, στη χειρότερη ίσως κρίση της ιστορίας της,  στερείται όχι μόνον αριστερής εναλλακτικής πρότασης, αλλά και του παρηγορητικού λόγου της αριστεράς. Διότι, ούτε η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τα προνόμια των κρατικών μανδαρίνων, ούτε – ακόμα χειρότερα – η υπόσχεση του ΚΚΕ για επιστροφή στα σπήλαια, αποτελούν παρηγορία των απόκληρων της κοινωνίας, οι οποίοι έτσι κατέληξαν ακάλυπτοι και χωρίς ελπίδα. 

Και επειδή τέτοιου είδους κενά δεν είναι ανεκτά στην κοινωνία, η απόδραση της αριστεράς από την ιστορική της παράδοση, άφησε ελεύθερο πεδίο στο πιο φρικιαστικό υποκατάστατο. Την Χρυσή Αυγή. Έτσι λοιπόν η Χ.Α., χωρίς αντίπαλο, έγινε ο αποκλειστικός υποδοχέας του θυμού, της απελπισίας, του ανορθολογισμού, αλλά κυρίως του μίσους των απόκληρων, που έμειναν άνεργοι.

Και το αποτέλεσμα; Στις προχθεσινές εκλογές, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, πρώτο κόμμα στους ανέργους βγήκε η Χρυσή Αυγή! Κάτι που κάνει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη μας ήττα. Και το χειρότερο; Χωρίς να υπάρχει στο προβλεπτό μέλλον ελπίδα ανατροπής. Όχι βεβαίως γιατί δεν είναι αντικειμενικά ανατρέψιμη η κατάσταση, αλλά για λόγους που σχετίζονται με την ίδια την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εξηγούμαι:

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα χρόνια της κρίσης εμπορεύτηκε, με σημαντικά μάλιστα κέρδη, μια σειρά «απεχθών» και «επονείδιστων» – που θα ‘λεγε και η γνωστή ιέρεια του μίσους – μύθων. Πρώτα απ’ όλα το μύθο ότι για την κρίση δεν έφταιγε η συγκρότησή μας ως κοινωνία και οικονομία, αλλά τα μνημόνια. Αυτός ο μύθος ήταν εξαιρετικά προσοδοφόρος, διότι τους έδωσε μέχρι και την εξουσία.

Και αφού υπέγραψαν το δικό τους μνημόνιο, έπαψαν να φταίνε τα μνημόνια. Έτσι σε μία μέρα τελειώσαμε με τον πρώτο μύθο. Και ήρθε ο δεύτερος. Τώρα πλέον για την κρίση φταίνε τα κανάλια, οι ξένοι και κάποιοι διεφθαρμένοι. Που πάει να πει πως – κατά τη λογική τους – για να λυτρωθούμε από την κακοδαιμονία μας και να επιστρέψουμε στην προμνημονιακή μακαριότητα,  δεν χρειάζεται να κάνουμε οτιδήποτε. Ούτε καν να δουλεύουμε και να παράγουμε. Αρκούν απλώς οι κατάρες κατά των «εχθρών», που όλοι μαζί συνωμοτούν εναντίον μας. Η αδελφοποίηση μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ με το πιο «εχθρολάγνο» κόμμα της ιστορίας μας, στη βάση της κοινής κατάρας κατά των «εχθρών», εγγυάται την ακινησία και το πάγωμα της χώρας στο παρελθόν.  Πράγμα όμως που σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει οτιδήποτε. Άρα, πρέπει να αφήσουμε πίσω κάθε ελπίδα για δημιουργία έστω μίας θέσης εργασίας.

2) Διακατέχονται επίσης από μία «προπατορική», για τους απανταχού της γης παλαιοσταλινικούς, πρόληψη: Ότι η οικονομία είναι αχρείαστη. Θυμίζω ότι η εφαρμογή αυτής της πρόληψης προκάλεσε δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς από πείνα, τόσο στην Σοβιετική Ένωση του μεσοπολέμου, όσο και στη μαοϊκή Κίνα. Αυτό επιχειρήθηκε και εδώ σε όλο το διάστημα της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ με το πάγωμα όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων, πλην των πανηγυριών, απειλώντας έτσι τη χώρα με πρωτοφανή οικονομική ερημοποίηση.

Η υπόρρητη ταύτισή τους με την κανιβαλική αυτή παλαιοσταλινική πρόληψη αναδύθηκε, με τον πιο ρητό τρόπο, παραμονές των εκλογών. Όταν, για να δώσουν το μήνυμα ότι η κοινωνία δεν χρειάζεται οικονομία, προχώρησαν σε μία ισχυρού συμβολισμού πράξη: Έκλεισαν τις «Σκουριές», αδιαφορώντας για το κύμα των ανέργων που θα ακολουθούσε.

 Και ουδείς δικαιούται να προσποιηθεί άγνοια ή αιφνιδιασμό. Διότι η ίδια ακριβώς πρόληψη εκδηλώθηκε νωρίτερα με ακόμη πιο βάναυσο τρόπο, όταν ο αρμόδιος για την ανάπτυξη! υπουργός Λαφαζάνης ονόμαζε πράκτορες των εργοδοτών τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα! Και ακόμη νωρίτερα όταν, μέσα από το «σκοτάδι του μυαλού» τους, δαιμονοποιούσαν μέχρι και πολιτικό αρχηγό, με την κατηγορία ότι πριν αναμειχθεί στα κοινά δούλευε!  Άρα, σου λέει, για να δουλεύει, είναι πράκτορας των εργοδοτών.  Έτσι απλά και κυνικά. Ή παρανοϊκά.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, έθεσαν «εκτός νόμου» την ίδια την οικονομία, αποβλέποντας σε μία μονοδιάστατη κοινωνία, όπου θα υπάρχουν μόνον δημόσιοι υπάλληλοι και ως «περιθώριο» ή «σαβούρα», οι άνεργοι. Παρέβλεψαν όμως μία επικίνδυνη συνέπεια: Ότι το μίσος των ανέργων δεν θα μπορούσε να λιμνάζει στο διηνεκές, περιμένοντας την αριστερά να επιστρέψει από  τα λόμπι των προνομιούχων. Και ότι, κατά συνέπεια, οι άνεργοι θα αποζητούσαν αλλού τους εκφραστές του μίσους τους για την καταστροφή κάθε ελπίδας επιστροφής στον κόσμο της εργασίας. Αυτό ακριβώς μας πέταξε «κατάμουτρα» το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, όταν στους ανέργους αναδείχτηκε πρώτο κόμμα η Χρυσή Αυγή.

 Γι’ αυτό και η «νίκη» του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στηρίχθηκε στους μύθους που παράγουν ανέργους και μίσος, ήταν η μεγάλη μας ήττα.