Στα όνειρα δεν χωρεί κλοπή

Χρ. Λαζαρόπουλος, Οξειδωμένος καθρέφτης

Εξαντλήθηκαν τα δώρα του πολιτικού χρόνου, ακόμα και τα κερδισμένα λαχεία στο bazaar της πολιτικής και αντιπολιτευτικής  παραζάλης δεν έχουν πλέον πραγματικό αντίκρυσμα.

Εδώ αρχίζει και η Μεγάλη Αντίδοτος Τακτική (ΜΑΤ).

Το (μη-αναμενόμενο και βέβαια μη-εξαγγελθέν) αυταρχικό πρόσωπο της φιλελεύθερης Κυβερνώσας Αριστεράς, εκλαμβάνει ως νεωτεριστική/μεταρρυθμιστική/κοινωνική στρατηγική το να διατηρήσει τις παληές δομές του άρρωστου Κράτους πλαισιώνοντάς τες όμως αυτή τη φορά με «αριστερούς θεράποντες».

Ο ορθός λόγος και ο κοινός νόμος έδωσαν τη θέση τους (ή μάλλον «κατελήφθησαν») και τελούν υπό την επαναστατική ομηρία των κόκκινων (μάλλον ροζ) τεχνο-φιλο-κρατιστών σε βαθμό που θα μπορούσαν πολλά υπουργεία να χαρακτηρισθούν ως Υπουργεία Παροχής/ Διαδοχής/Κατοχής.

Αναρωτιέμαι γιατί οι πολ-ήττες της Αριστεράς τα ανέχονται. Το φαινόμενο παληό αλλά λέγαμε «Μήπως…»

Καλά οι άλλοι. Νάχει όμως και η Κυβερνώσα Αριστερά στελέχη που τυγχάνουν… αγνώστου εργασίας. Με απλά λόγια δεν γνωρίζει κανείς «τί δουλειά κάνουν ή κάνανε».

Εμφανίζονται στα κανάλια, στα συνέδρια, στις πολιτικές εκδηλώσεις, αναλύουν και συνθέτουν τα διεθνή και εθνικά κρίσιμα θέματα αλλά από «ένσημα» τίποτα.

Όταν σ΄ ένα κόμμα αυτοί που δουλεύουν είναι λιγότεροι από αυτούς που παρασιτούν το κόμμα αυτό προκοπή δε θάχει, αφού εύκολα από κόμμα των ανεπάγγελτων θα μετεξελιχθεί σε ανεπάγγελτο κόμμα, δηλαδή σε μη-χρήσιμο στην κοινωνία πολιτικό φορέα.

Υπάρχουν βέβαια και οι υπερεπαγγελματίες, αυτοί που κερδοσκοπούν πολλαπλώς επειδή απλώς γράφτηκαν σ΄ ένα κόμμα ή περιτριγυρίζουν τον Αρχηγό.

Υπάρχουν βέβαια και οι «οικογένειες» (αδέλφια, ξαδέλφια και λοιποί συγγενείς) που κάνουν την επαγγελματοπολιτική «καριέρα» ελέω κόμματος.

Υπάρχουν τέλος και οι επαγγελματίες – κατευθυνόμενοι κονδυλοφόροι (δημοσιογράφοι ή δημοσιογραφούντες) – που υπηρετούν (όχι αμισθί) τις συκοφαντικές εκστρατείες του Αρχηγού κατά των αντιπάλων.

Εισπράκτορες φόρων ή υπενοικιάσεις σε άδηλες προυχωντικές ομάδες, «γέφυρες συμψηφισμού» προς τους πρώην ταξικούς εχθρούς, σπατάλη δυνάμεων σε μάχες ιδεοληπτικών χαρακωμάτων.

Λες και οι ίδιοι –εκ προθέσεως- γυρνούν τους δείχτες του ρολογιού προς τα πίσω.

Υ.Γ. Όσοι πιστεύουν ότι στην Αριστερά δεν υπάρχει σύστημα γεροντισμού, δηλαδή Σώμα Σοφών Γερόντων ως αόρατη εξουσία, κάνουν λάθος. Τα νιάτα είναι η φωτεινή μαρκίζα,  όχι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.

Υ.Γ. Η Αριστερά έχει περίσσιους (και περιττούς) κριτές. Σπάνια όμως κάνει αυτοκριτική και ουδέποτε αναρωτήθηκε για τα δικά της ηθικά όρια.