Προσφιλές θέμα σε πολιτικά και δημοσιογραφικά πηγαδάκια είναι η έκφραση του πολιτικού χώρου ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σενάρια επί σεναρίων, προτάσεις επί προτάσεων, πρωτοβουλίες επί πρωτοβουλιών. Κοινή συνισταμένη η ανάγκη για ισχυρή εκπροσώπηση μέσα από ένα σχήμα με μεγάλη κοινωνική αναφορά, πρωταγωνιστή κι όχι κομπάρσο των εξελίξεων. Κάποιοι λένε ότι αυτό το σχήμα πρέπει να είναι μόνο εκλογικό. Αλλοι το θέλουν μόνιμο και το θέλουν τώρα. Και ορισμένοι μιλούν για ένα συμπληρωματικό σχήμα που δεν θα καταργεί τα υπάρχοντα κόμματα αλλά απλώς θα τα συντονίζει. Το πιο προβεβλημένο σενάριο προβλέπει την ενοποίηση του ΠαΣοΚ-Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι αυτό που δεν μπορεί να κάνει μόνο του το κάθε κόμμα μπορούν να το κάνουν και τα δύο μαζί. Γιατί άραγε; Πώς η τεχνητή συγκόλληση μηχανισμών παράγει πολλαπλασιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα; Πριν χτίσει ο καθένας τα δικά του παλάτια την άμμο πρέπει να μας απασχολήσει ένα ζήτημα: Τι ανάγκες έχει η κοινωνία. Η κοινωνία και όχι «ο χώρος». Τα κόμματα εκφράζουν κοινωνικές ανάγκες κι όχι πολιτικές φιλοδοξίες των πρωταγωνιστών τους. Ούτε μεταμορφώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα είναι μεγάλες αλλαγές υπέρ των πολλών που θα προκύψουν μέσα από συγκρούσεις με συμφέροντα και νοοτροπίες. Τις αλλαγές αυτές δεν μπορεί να υλοποιήσουν ούτε η ανερμάτιστη εθνικολαϊκίστικη Αριστερά ούτε η συντηρητική Δεξιά ούτε όσοι αναπαράγουν νοοτροπίες του χθες. Ενα πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών λοιπόν είναι το πρώτο ζητούμενο. Ποιος μπορεί να το καταρτίσει; Χρειάζεται η συμμετοχή ενός ευρέος φάσματος παραγόντων. Μπορούν οι δυνάμεις του Ποταμιού, κάποιες δυνάμεις από τον χώρο του ΠαΣοΚ-Δημοκρατικής Συμπαράταξης, πρόσωπα και ομάδες που δεν είναι ενταγμένες αυτή τη στιγμή σε κόμματα αλλά έχουν αποδείξει ότι έχουν μεταρρυθμιστική ατζέντα κι έχουν πρωταγωνιστήσει σε αλλαγές.