Είναι σαφές ότι οι εξελίξεις στην Κύπρο τρέχουν με άγνωστη ακόμη κατάληξη, αλλά με πολύ σοβαρές συνέπειες, όποια και αν είναι αυτή, ιδιαίτερα για τον κυπριακό λαό. Η αυριανή ημέρα είναι καθοριστική, με δεδομένο το «τελεσίγραφο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς τη Λευκωσία και τις διεργασίες στην κυπριακή πολιτική σκηνή, συνεχείς και έντονες. Σύμφωνα δε με παρατηρητή και βαθύ γνώστη των υποθέσεων της Ευρωζώνης, με όλα να εξαρτώνται από το αν η κυπριακή τάξη θα επέλεγε την «πλήρη οικονομική και δημοσιονομική καταστροφή» ή την «προσαρμογή σε όρους αποδεκτούς από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ».
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν είναι γνωστές οι αποφάσεις της κυπριακής Βουλής, έχουν δε γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμη περισσότερα στην Ελλάδα από σχετικούς και ασχέτους για τις ευθύνες της κυπριακής ηγεσίας, από τη μια πλευρά, και τις ευθύνες, τις ατυχείς δηλώσεις ή τους στόχους των Ευρωπαίων, από την άλλη, για τη δραματική κατάσταση στην οποία περιήλθαν η Κύπρος ως κρατική οντότητα και οι πολίτες της ως κοινωνία. Ο διάχυτος λαϊκισμός έκανε μια νέα μεγαλειώδη επίδειξη δύναμης, με πρωτοστάτες, όπως συνήθως, πολιτικούς αρχηγούς, κόμματα, δημοσιογράφους και μίντια. Δυστυχώς, πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που αδυνατούν να φτάσουν στα λογικά συμπεράσματα από τις εμπειρίες μιας πενταετούς βαθιάς κρίσης. Αλλοι τόσοι είναι εκείνοι που επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα και προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη, παρασύροντας ανέξοδα σε νοοτροπία, εκδηλώσεις και στρεβλώσεις λαϊκισμού την ελληνική κοινωνία.
Ενώ λοιπόν στη Λευκωσία έπεφτε το ταβάνι στα κεφάλια δικαίων και αδίκων και η πολιτική τάξη λειτουργούσε ασυνάρτητα και με πανικό, δίχως πυξίδα, στην Αθήνα περίσσευαν την περασμένη εβδομάδα τα «μπράβο» και τα δοξαστικά για το υπερήφανο «όχι» της κυπριακής Βουλής. Σε ίδια περίπου αναλογία, γέμισαν τις εικόνες, τους αιθέρες και τις σελίδες τα «ανάθεμα» για τη δουλοπρεπή στάση που κράτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές την τελευταία τριετία. Αντί, προφανώς, να χορέψουν τον ηρωικό χορό του Ζαλόγγου και να γκρεμιστούν κρατώντας στην αγκαλιά τους και τον ελληνικό λαό. Ακόμη χειρότερα, πολλοί είναι εκείνοι, με πρώτους και επιφανείς τους Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένο, που προσπάθησαν και προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την ελληνική κυβέρνηση για όσα δεινά τραβούν σήμερα οι Κύπριοι αδελφοί!
Κανείς από όλους τους ανεύθυνους «τζάμπα πατριώτες» δεν σκέφτηκε τι σήμαινε το «όχι» της κυπριακής Βουλής για τους ίδιους τους Κυπρίους. Κανείς δεν έλαβε υπ’ όψιν τα οικονομικά και γεωπολιτικά δεδομένα. Νόμιζαν ότι ο «Μόσκοβος» θα άνοιγε την πελώρια αγκαλιά του για να τους δεχθεί, κάτι που -όπως αποδείχθηκε περίτρανα- δεν έκανε και δεν θα έκανε ούτε επί εποχής Ψυχρού Πολέμου. Τυφλωμένοι άλλωστε από το λεγόμενο αντιμνημονιακό πάθος, βρήκαν νέο πεδίο ανέξοδης, φλογερής, λαϊκίστικης ρητορικής. Κανονικά όμως, οι υπεύθυνοι πολιτικοί άνδρες θα πρέπει να μετρούν λόγια και καταστάσεις, ιδιαίτερα ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ενδεχομένως να φτάσει στην εξουσία κάποια στιγμή, οπότε θα είναι αναγκασμένος να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους «γκάνγκστερ», όπως χαρακτήρισε τους Bορειοευρωπαίους, κατ’ αναλογία με τους «τοκογλύφους», όπως τους αποκαλεί συστηματικά η Χρυσή Αυγή.
Φαίνεται ότι αυτά είναι λεπτομέρειες για τον Αλέξη Τσίπρα, μπροστά στα κομματικά οφέλη που νομίζει ότι θα αποκομίσει από το νέο κυπριακό πρόβλημα. Γι’ αυτό έφτασε προχθές να συμφωνήσει, αυτός ένας ηγέτης της Αριστεράς, ακόμη και με τον Π. Καμμένο, του οποίου είναι γνωστό ότι οι διάφορες καταγγελίες και κορώνες, προκειμένου να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση, έχουν καταρρεύσει με πάταγο. Από κοινού θα καλέσουν να παρουσιαστεί στη Βουλή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος για να εξηγήσει γιατί δεν πρόσφερε τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ που κατά πληροφορίες ζήτησε ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα και μαζί θα συνεργαστούν στο Κοινοβούλιο και στο κοινωνικό επίπεδο «για να λάμψει η αλήθεια» στην κυπριακή κρίση ή και γενικότερα.
Η νεόπτωχη Ελλάδα αναγκάζεται να προχωρήσει σε οριζόντιες περικοπές για πολύ λιγότερα από 2 δισ., αλλά αυτό δεν απασχολεί τον Αλ. Τσίπρα, μπροστά στην κορύφωση του λαϊκισμού, όπως η συμβολική συνεργασία με τον Π. Καμμένο.