Όπου σταθείς και όπου βρεθείς στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα, έργα παλιών ευεργετών θα δεις. Πανεπιστήμια, Μουσεία, Τράπεζες, ότι βαρύ, σημαντικό, και, κυρίως, πολύ ακριβό, δεν έγινε με λεφτά της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης» Ψωροκώσταινας, αλλά από εκατοντάδες μεγάλους και μικρότερους ευεργέτες από την Ήπειρο, τα Νησιά, τη Ρωσία και, γενικά, την ξενιτειά. Καραβοκύρηδες, έμποροι, επιχειρηματίες κοντά στα γαλλικά, αγγλικά και ρώσικα τζάκια της εποχής, έκαναν περιουσίες. Τα τελευταία χρόνια, αυτές οι μεγάλες κληρονομιές – ιδρύματα, μισητών, κατά τα άλλα, πλουτοκρατών, εμπόρων, εφοπλιστών και άλλων στολίζουν την γκρίζα πραγματικότητα της μίζερης νεοελληνικής πραγματικότητας, αλλά και της λιγούρικης, χρεωκοπημένης ελληνικής «ανώτερης» τάξης.
Πριν από λίγες μέρες ακούσαμε πως τα αεροπλάνα μας δεν έχουν καύσιμα και τα αυτοκίνητα λάστιχα. Ένα δισεκατομμύριο μας είπε πως «χρειάζεται» άμεσα το μεγάλο παιδί που παίζει τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, αλλιώς πρέπει να μάθουμε …Τούρκικα. Οι Συνταξιούχοι δηλώνουν ανήμποροι και οι κτηματίες έχουν ΕΝΦΙΑ, λέει, και δεν δύνανται, επίσης. Α! και οι Δικηγόροι, Μηχανικοί και Γιατροί, τριπλάσιοι από όσοι έπρεπε να είναι, επίσης δεν ….μπορούν. Έχουν να συντηρήσουν και κάτι εξοχικά και να σπουδάσουν τα …βλαστάρια τους που, όλα, έξω σπουδάζουν τα …χρυσά μου.
Έτσι, αυτό το ένα δις Ευρώ θα πρέπει να βρεθεί από που;;;; Δεν ακούω προσφορές και γι’ αυτό το σκέφτηκα αλλιώς. Στην εποχή μας, μία νέα πραγματικότητα διαφαίνεται, πάλι ως αντανάκλαση μίας άλλης παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας. Μία διεθνής εύπορη μεσαία τάξη που αναπτύχθηκε διεθνώς, λόγω της Παγκοσμιοποίησης, ταξιδεύει πολύ και ταξιδεύει ακριβά. Κάνει μεγάλες και μακρινές διακοπές και τις κάνει με γούστο και μπρίο. Ο μερκαντι(ληστής) Έλληνας ανταποκρίθηκε και ο Τουρισμός μας εδώ και χρόνια «χτυπάει» μεγάλα νούμερα. Ρεκόρ ακούμε κάθε χρόνο, αλλά χαΐρι, γενικώς, δεν βλέπουμε. Όσοι κοιτούν τα «νούμερα» βλέπουν τις Εφορίες στα νησιά του Ξένιου Δία να φυτοζωούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Είπα και εγώ, λοιπόν, δεν μπορεί, αυτοί οι νέοι, θαυμάσιοι ατσίδες επιχειρηματίες του Τουρισμού, αυτοί που κάθε χρόνο κάνουν νέα ρεκόρ εισπράξεων (πραγματικών, όχι δηλωμένων), δεν μπορεί. Κάτι θα έχουν πάρει από τους Φιλικούς, τους Ευεργέτες του Εξωτερικού, τους Εφοπλιστές μας έστω. Άλλωστε, τα όπλα που χρειαζόμαστε, δικό τους πλούτο θα φυλάξουν. Περιμένω το Εθνικό Ταμείο Σωτηρίας, ένα Αναπτυξιακό και Αμυντικό Φάντ, μία Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας ή Αλληλεγγύης, που θα κινητοποιήσει τα «παχιά πορτοφόλια» που διαρκώς γεμίζουν σε αυτή την αρχαία σκληρή γη. Θα περιμένω πολύ, το ξέρω. Περιμένω 200 χρόνια και πάντα κάτι άλλο σώνει αυτόν το βράχο. Κάτι απ’ έξω, κατά τύχη, όπως και τότε στο Ναβαρίνο, μέρες πούρχονται, όπου νάναι.