Μετά τις ευρωεκλογές έγινε πολύ πιο καθαρή η νέα διαχωριστική γραμμή που τέμνει οριζόντια το πολιτικό σύστημα, φέρνοντας απέναντι τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με τις δυνάμεις του λαϊκισμού.

Το ιστορικό δίλημμα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, όπως μετεωρίζεται μεταξύ ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού και ανατολίτικου αναχρονισμού, απαιτεί τώρα μια οριστική απάντηση.

Είναι προφανές ότι η σύγκρουση είναι μεταξύ εκείνων που θέλουν δομικές αλλαγές για να ανατραπούν οι συστημικές ελληνικές παθογένειες και σε όσους επιδιώκουν επιστροφή στο status quo ante.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αναδιάρθρωση στο Δημόσιο: Δίνεται σκληρή μάχη εναντίον της αξιολόγησης με πρόσχημα την ανησυχία για έλλειψη αντικειμενικότητας και για ευνοιοκρατία. Αυτό που υπάρχει στο βάθος είναι η απόρριψη της λογικής της αξιολόγησης γιατί αυτή δεν συνάδει με τον πελατειασμό στον οποίο στηρίχτηκε η οργάνωση της δημόσιας διοίκησης.

Είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να πείσει για την φερεγγυότητα του νέου συστήματος αξιολόγησης, αλλά επίσης να μην υποχωρήσει λόγω των αντιδράσεων από πολιτικούς αντιπάλους, συνδικάτα αλλά και δικούς της βουλευτές.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει πρωτίστως να πιστεύουν στη συγκεκριμένη πολιτική εκείνοι που καλούνται να την εφαρμόσουν. Και μέχρι στιγμής συλλογική πεποίθηση δεν εκπέμπεται. Αλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς. Γιατί η νέα διαχωριστική γραμμή δεν είναι μόνο ανάμεσα σε κόμματα, αλλά και μέσα στα κόμματα.